Σκεφθείτε για μια στιγμή αυτήν τη χώρα να κυβερνιέται σε συνθήκες απλής αναλογικής. Το ενδεχόμενο μοιάζει με εφιάλτη. Οι απειλές και οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει είναι τεράστιες, χωρίς προηγούμενο. Από την πανδημία, το προσφυγικό, τις σχέσεις με την Τουρκία έως τη διαχείριση των κονδυλίων του Ταμείου Ανάκαμψης, είμαστε αντιμέτωποι με μια πρωτόγνωρη συγκυρία, που δεν θα σταματήσει σύντομα.
Εχουμε μια πολιτική κουλτούρα όπου «ο θάνατός σου, η ζωή μου». Ο διχασμός, με τη βοήθεια του κανιβαλισμού των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, έχει κόψει γέφυρες συνεννόησης. Μίσος, βρισιές, βαριές κουβέντες αποτελούν πια τη ρουτίνα. Δεν έχουμε την κουλτούρα της συναίνεσης των βόρειων εταίρων μας.
Εδώ υπάρχει και ένας ακόμη μεγάλος κίνδυνος: Στην εποχή του ακραίου αντισυστημικού τσουνάμι, η απλή αναλογική θα ανοίξει την πόρτα της Βουλής σε κόμματα και βουλευτές που θα πρεσβεύουν τα πιο παλαβά, απίθανα, ακραία πράγματα. Και για να είμαστε ειλικρινείς, δεν θα είναι ούτε δύσκολο ούτε και ακριβό να μπει ένα μικρό κόμμα στη Βουλή. Μαζί με την πόρτα του Κοινοβουλίου, θα ανοίξει και η πόρτα της πολιτικής κόλασης και ασυνεννοησίας.
Μα, θα πει κάποιος, γιατί να μη μιμηθούμε χώρες τις οποίες κυβερνούν εδώ και δεκαετίες κυβερνήσεις συνεργασίας; Διότι, πρώτα απ’ όλα, εμείς έχουμε ένα αδύναμο κράτος. Μας λείπει η «ραχοκοκαλιά» που θα εγγυόταν ότι το κράτος θα δούλευε στον αυτόματο άσχετα από το ποιος μάς κυβερνά ή εάν έχουμε εκλογές κάθε λίγους μήνες. Ούτε είμαστε μια χώρα που σηκώνει τεχνοκρατικές κυβερνήσεις.
Η απλή αναλογική μπορεί εύκολα να αποδειχθεί μονόδρομος με προορισμό μια νέα χρεοκοπία. Είναι μια λάθος συνταγή γι’ αυτήν τη χώρα.