Ο Ερντογάν αποδεικνύει με κάθε ευκαιρία ότι δεν θα εγκαταλείψει τις απειλές και την προκλητική ρητορική στην άσκηση πολιτικής, είτε πρόκειται για το εσωτερικό της χώρας του είτε τις εξωτερικές σχέσεις. Είναι θέμα χαρακτήρα, που ενισχύεται όμως θεαματικά από τη σωστή, όπως αποδείχθηκε, πεποίθηση ότι δεν θα έχει σοβαρές συνέπειες. Ακόμη και όταν τα λόγια του συνοδεύονται από «πολεμικές και επιθετικές» ενέργειες στο πεδίο, όπως επισημαίνει η προχθεσινή κοινή επιστολή 54 Αμερικανών γερουσιαστών προς τον πρόεδρο Μπάιντεν, δίχως πάντως ειδική αναφορά στην Ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο… Επομένως, δεν αποτελεί έκπληξη η γεμάτη απειλές τελευταία δήλωσή του για τον Κυρ. Μητσοτάκη και την Ελλάδα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η διακοπή των τουρκικών προκλήσεων στην Ανατολική Μεσόγειο και η προσέλευση της Αγκυρας στις διερευνητικές συνομιλίες εντάσσονται στην εκστρατεία γοητείας των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης που εξαπέλυσε το τουρκικό καθεστώς. Ο στόχος ήταν και παραμένει να ανατρέψει κατά το δυνατόν το αρνητικό κλίμα που είχε δημιουργηθεί διεθνώς το 2020 εξαιτίας της συμπεριφοράς του σε διάφορα μέτωπα. Πολλοί πιστεύουν ότι στην επιχειρούμενη «στροφή» συνετέλεσαν τα χάλια της τουρκικής οικονομίας. Αυτό είναι δεδομένο, αλλά σε απόλυτη συνάρτηση με την αλλαγή κυβέρνησης στην Ουάσιγκτον και τη διευκόλυνση της μεγάλης προστάτιδας Γερμανίας ώστε να βρίσκει προσχήματα για να καλύπτει την Αγκυρα, ιδιαίτερα στο πλαίσιο της Ευρώπης.
Σημαντικό μέρος της «επιχείρησης γοητείας», στην οποία έχει ρίξει τώρα το βάρος του το τουρκικό καθεστώς, είναι να διαχωρίσει τις επιθετικές προθέσεις του απέναντι στην Ελλάδα και στην Κύπρο από τις σχέσεις του με την υπόλοιπη Ευρώπη. Εχει την πλήρη υποστήριξη της Γερμανίας για να πετύχει η στρατηγική του, όπως προκύπτει αβίαστα από δηλώσεις και ενέργειες Γερμανών αξιωματούχων, συμπεριλαμβανομένης της Μέρκελ. Είναι άλλωστε πολλοί και γνωστοί οι λόγοι που το Βερολίνο κρατάει σχεδόν απροκάλυπτα «φιλοτουρκική στάση», με τη συναίνεση βεβαίως και άλλων εταίρων. Σημαντική εξαίρεση ο Μακρόν έως σήμερα, κρίνοντας από τις συνεχιζόμενες προσωπικές επιθέσεις του Τούρκου προέδρου κατά του Γάλλου ομολόγου του. Υπό αυτήν την έννοια, οι νέες απειλές Ερντογάν κατά Μητσοτάκη και Ελλάδας αποτελούν μέρος της τακτικής «ζεστού – κρύου» και είναι μάλλον απίθανο να αποχωρήσει η Τουρκία από τις διερευνητικές σε αυτήν τη φάση, εκθέτοντας τη Γερμανία.
Από την άλλη πλευρά, η «γοητεία» του Ερντογάν δεν φαίνεται να έχει πέραση στις ΗΠΑ. Η επιθυμία της κυβέρνησης Μπάιντεν να κρατήσει την Τουρκία στο δυτικό στρατόπεδο έχει προϋπόθεση την ακύρωση των S-400. Η απαίτησή της ενεργοποιεί παράλληλα τα ζητήματα καταστολής ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αυταρχισμού, που χαρακτηρίζουν το τουρκικό καθεστώς. Εκείνο απαντά στην πίεση με αλαζονεία, ωστόσο, προκύπτει το παράπλευρο ερώτημα πώς θα εναρμονιστεί με την αμερικανική στάση η Γερμανία, που ενώ κατηγορεί για αυταρχισμό τη Μόσχα και το Μινσκ, δεν βγάζει κιχ για την Αγκυρα. Οταν υποτίθεται ότι δεν ήθελε κυρώσεις, προκειμένου Ευρώπη και ΗΠΑ να συντονιστούν απέναντι στην Τουρκία…