Οπως και να το πάρεις, τέσσερις χιλιάδες άτομα όλων των ηλικιών που κλείνουν τη Βασιλίσσης Αμαλίας δεν συνιστούν κοινωνική αναταραχή. Οσες εκπτώσεις και αν κάνεις για να πουλήσεις την επανάστασή σου. Προκαλούν κυκλοφοριακή συμφόρηση, λειτουργούν ως εστία υπερμετάδοσης του ιού, αλλά δεν αποτελούν ούτε καν αντιπροσωπευτικό δείγμα της εκπαιδευτικής κοινότητας. Ως εκ τούτου, η απαίτηση του ΣΥΡΙΖΑ να αποσυρθεί το νομοσχέδιο για την Παιδεία διότι δεν θα μπορέσει να εκφρασθεί η «κοινωνία», μάλλον με παιχνίδι με τις λέξεις μοιάζει. Το παιχνίδι με τις λέξεις και τη σημασία τους είναι το όπλο της αντιπολίτευσης. Προς το παρόν, το μοναδικό. Τι εννοεί ο κ. Τσίπρας ότι δέχεται το «ρίσκο» της διασποράς της πανδημίας στις διαδηλώσεις; Θα φτιάξει εντατικές; Θα πάρει την πατέντα για τα εμβόλια; Θα μου πείτε τέτοιου τύπου «ρίσκα» συγκαταλέγονται στις καλύτερες παραδόσεις της Αριστεράς. Και ο Μάο ανέλαβε το ρίσκο για το «Μεγάλο άλμα προς τα μπρος», που κόστισε πάνω από τριάντα εκατομμύρια νεκρούς.
Υπάρχει και η δεύτερη ανάγνωση. Ο κ. Τσίπρας έχει επενδύσει την πολιτική του ύπαρξη στην αποτυχία της αντιμετώπισης της πανδημίας. Κι εδώ το παιχνίδι με τις λέξεις σταματάει να είναι απλώς παιχνίδι. Και προκαλεί την κυβέρνηση, δηλώνοντας ότι ο ίδιος και οι συν αυτώ θα αγνοήσουν όποια μέτρα κι αν ληφθούν. Θα διαδηλώνουν όταν και όπου αποφασίσουν. Είτε για το νομοσχέδιο για την Παιδεία είτε για τον Κουφοντίνα. Το έκαναν χθες και προχθές, θα το κάνουν και αύριο. Και στο σημείο αυτό η κυβέρνηση αντιμετωπίζει ένα πραγματικό πρόβλημα. Οταν, μετά ένα χρόνο πανδημίας, τα σχολεία ξανακλείνουν, κλείνουν επιχειρήσεις, πολλοί χάνουν τη δουλειά τους και ακόμη περισσότεροι δεν ξέρουν τι τους περιμένει σε τρεις μήνες, η διαδήλωση, όσο μικρή κι αν είναι, μετατρέπεται σε πρόκληση. Εσείς μπορεί να υποφέρετε, όμως εμείς βγάζουμε τη γλώσσα και κανείς δεν τολμάει να μας εμποδίσει. Το κόστος της αποτυχίας να αντιμετωπίσει την πρόκληση, θα είναι πολύ βαρύτερο από το κόστος που θα προκαλέσουν οι φωνασκίες περί «καταστολής». Η χθεσινή διαδήλωση δεν έπρεπε να επιτραπεί. Παίζουν με τις λέξεις, παίζουν όμως και με τα νεύρα μας.
Είναι κουρασμένος ο πληθυσμός; Και βέβαια είναι κουρασμένος. Και γι’ αυτό τα νέα μέτρα πρέπει να τηρηθούν εφ’ όλης της ύλης, χωρίς εξαιρέσεις και δημοκρατικές υποσημειώσεις. Και ας φωνάξουν για χούντα όσο πιο δυνατά μπορούν. Το συνηθίσαμε πια. Σημασία έχει ο πληθυσμός να αντιληφθεί ότι κάτι πέτυχε με την κούρασή του, όπως πέρυσι τον Μάρτιο. Να υπενθυμίσω επίσης ότι οι μετανάστες που περιφέρονται στη μικρή Καμπούλ του 6ου διαμερίσματος και συνωστίζονται κατά βούληση, είναι και αυτοί τμήμα του πληθυσμού. Και δεν βλέπω τον λόγο να εξαιρούνται από τα μέτρα.