«Η Γκρέις ήταν –αυτό ο Στόουνερ το ήξερε, μάλλον το είχε καταλάβει από πολύ νωρίς– ένα από εκείνα τα σπάνια και πάντα αξιαγάπητα πλάσματα που ο ψυχισμός τους είναι τόσο εύθραυστος, ώστε επιβάλλεται να ενθαρρύνονται και να περιβάλλονται από αμέριστη φροντίδα για να μπορέσουν να βρουν τον δρόμο τους. Ξένη μέσα στον κόσμο, υποχρεωνόταν να ζει εκεί όπου δεν ένιωθε σαν στο σπίτι της· παρότι επιζητούσε αχόρταγα την τρυφερότητα και τη γαλήνη, υποχρεωνόταν να ζει μέσα στην αδιαφορία, την αναισθησία και τον θόρυβο».
Η συνταρακτική απόδοση της αποστασιοποιημένης μορφής της κόρης του λογοτεχνικού «Στόουνερ» από τον Τζον Ουίλιαμς (εκδόσεις Gutenberg), γραμμένη το μακρινό 1965, θα μπορούσε να είναι από μόνη της μια διακριτική υπόμνηση του αόρατου δράματος που παίζεται σε πολλά παιδικά και εφηβικά δωμάτια. Υπάρχει η τάση να αποδίδουμε τη λιγότερο ή περισσότερο διακριτική «απόσυρση» νέων και πολύ νέων ανθρώπων από την εμπροσθοφυλακή της ζωής στα ψυχολογικά χαρακώματα της εφηβείας. Αυτή είναι συνήθως μια βολική ερμηνεία για πολλούς γονείς που πολύ απλά δεν έχουν τον χρόνο ή τα συναισθηματικά εργαλεία (ή και τα δύο μαζί) για να ασχοληθούν ουσιαστικά και να υποστηρίξουν το παιδί τους όταν αυτό τους στέλνει διάφορα «σήματα κινδύνου» που πολλές φορές περνούν απαρατήρητα. Το κορίτσι του Στόουνερ, προϊόν μυθοπλασίας φυσικά, δίνει φωνή σε εκατομμύρια «πραγματικά» παιδιά που ζουν το δράμα του κενού που αφήνουν πίσω τους υπεραπασχολημένοι γονείς που σπεύδουν να βοηθήσουν όταν μόνο σκάσει η «βόμβα». Το πορτρέτο της, όπως σκιαγραφείται σε αυτό το αριστουργηματικό βιβλίο, είναι και μια απάντηση σε όσους σπεύδουν να αναρωτηθούν μεγαλοφώνως γιατί τα θύματα κακοποιητικών συμπεριφορών δεν βρήκαν νωρίτερα το θάρρος να υποδείξουν τους θύτες τους. Οταν ένα παιδί μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον αδιαφορίας και συναισθηματικής αποσύνδεσης, διαμορφώνει μια εντελώς παραπλανητική εικόνα για τον εαυτό του, χάνει τη δική του φωνή και το στραπατσαρισμένο του εγώ επιβιώνει μέσα από περίπλοκους μηχανισμούς που ευνοούν την αποσιώπηση και την απώθηση της κακομεταχείρισης.
Είναι καθήκον λοιπόν των γονιών, των δασκάλων, αλλά και της ίδιας της πολιτείας (μέσα από ένα σοβαρό σύστημα υπηρεσιών πρωτοβάθμιας υγείας) να «συλλάβουν» εγκαίρως αυτά τα υπόκωφα μηνύματα και να αποκαλύψουν άγνωστα δράματα που παίζονται πίσω από την κουρτίνα μιας φαινομενικά αψεγάδιαστης κανονικότητας. Ποτέ δεν είναι αργά.