Η κατάληξη της δίκης Τραμπ στη Γερουσία ήταν αναμενόμενη και έδειξε ότι το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα έχει αιχμαλωτιστεί από τον Τραμπ και τον τραμπισμό. Είναι δηλαδή όμηρος του δημιουργήματός του, καθώς ο Τραμπ προέκυψε από την πολυετή λαϊκίστικη ακροδεξιά πορεία του συγκεκριμένου κόμματος, αναδεικνύοντας παράλληλα την πραγματικότητα του πολυδιχασμού στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Γεγονός που δείχνει πόσο δύσκολη υπόθεση είναι η επίτευξη στοιχειώδους σύμπνοιας, όπως ευαγγελίζεται ο Μπάιντεν. Αγνωστο τι κρύβει το μέλλον για τον ίδιο τον Τραμπ και την επιρροή του στην πολιτική σκηνή των ΗΠΑ, είναι όμως σίγουρο ότι τα χαρακτηριστικά του τραμπισμού πολύ δύσκολα θα ξεριζωθούν.
Από την άλλη πλευρά, είναι σαφές ότι ο Μπάιντεν κάνει γρήγορα βήματα για να επαναφέρει τη γραμμή Ομπάμα στην εξωτερική πολιτική της χώρας του. Εκ των ουκ άνευ –και σωστά– θεωρήθηκε από τη νέα αμερικανική κυβέρνηση η αποκατάσταση των σχέσεων με τις ευρωπαϊκές χώρες, προκειμένου να εμφανίζεται με ενιαίο πρόσωπο, κατά το δυνατόν, η λεγόμενη Δύση στην παγκόσμια σκακιέρα. Η Ουάσιγκτον δεν κρύβει την επιθυμία της, αναζητώντας ταυτόχρονα τρόπους για να ανακτήσει την ηγετική της θέση, αλλά είναι επίσης ζήτημα η κατάσταση της Ευρώπης σήμερα και οι προοπτικές της στο άμεσο μέλλον. Τα προβλήματα στο εσωτερικό και οι προτεραιότητες που θέτει στο εξωτερικό θα καθορίσουν τις αποφάσεις και κινήσεις του νέου Αμερικανού προέδρου, όμως κάτι αντίστοιχο θα γίνει και στην ευρωπαϊκή πλευρά, όπου τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα.
Κατ’ αρχάς η Ευρώπη που άφησε το 2016 η κυβέρνηση Ομπάμα και αυτή που βρήκε η κυβέρνηση Μπάιντεν –η οποία σε πολύ μεγάλο βαθμό αποτελεί συνέχειά της– δεν είναι η ίδια. Τότε το Ηνωμένο Βασίλειο ήταν μέλος της Ε.Ε., σήμερα όχι, τότε η Μέρκελ μεσουρανούσε, τώρα βρίσκεται στη δύση της πολιτικής της καριέρας και δεν είναι βέβαιο ποιος θα τη διαδεχθεί στη Γερμανία μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Τότε δεν υπήρχε η πανδημία με τις οικονομικές επιπτώσεις της, επιβάλλοντας αλλαγές στα ευρωπαϊκά δόγματα οικονομικής πολιτικής, μαζί με αποφάσεις εμβάθυνσης, όπως η δημιουργία Ταμείου Ανάκαμψης και η συλλογική αγορά εμβολίων για την Ευρωπαϊκή Ενωση.
Και δεν είναι μόνον αυτά. Στο ίδιο διάστημα έγινε πιο σαφές το όραμα του Μακρόν για μια Ευρώπη περισσότερο αυτόνομη από τις ΗΠΑ στην άμυνα και στην εξωτερική πολιτική, ενώ από τη δική του πλευρά το Βερολίνο αντιτάχθηκε και σε κάποιες τελευταίες περιπτώσεις φάνηκε έτοιμο να προωθήσει αποφάσεις και πολιτικές ξεκάθαρα «γερμανικές». Το είδαμε στα εμβόλια, με τη στάση απέναντι στην Τουρκία, που αποτελεί πλέον πρόβλημα, στις επικρίσεις αξιωματούχων απέναντι στην Κομισιόν. Δεν ξέρουμε ακόμη μέχρι ποιου σημείου θα ακολουθήσει η Ευρώπη τις ΗΠΑ απέναντι στη Ρωσία, στο Ιράν ή στην Κίνα, με την οποία ήλθε σε εμπορική συμφωνία. Ούτε βέβαια ξέρουμε ποια θα είναι η επίδραση του Ντράγκι ως πρωθυπουργού της Ιταλίας ή το αποτέλεσμα των γαλλικών εκλογών του χρόνου…