Πότε είχε δίκιο η Λίνα Μενδώνη; Οταν δήλωνε ότι έχουμε κράτος δικαίου που δεν εξουσιοδοτεί την ίδια να διερευνά καταγγελίες ποινικού ενδιαφέροντος εκτός της υπηρεσίας; Ή την Παρασκευή που βγήκε να εκδώσει η ίδια ποινική ετυμηγορία; Πότε είχε δίκιο; Οταν αγνοούσε τον θόρυβο; Ή όταν ενέδιδε σε αυτόν, υπερθεματίζοντας σε δημόσιες εκδηλώσεις ηθικής αγανάκτησης;
Θα ήταν εκτός πραγματικότητας όποιος ζητούσε από την υπουργό να χειριστεί τέτοια υπόθεση μόνο με βάση τον νόμο. Δεν θα μπορούσε να αψηφήσει το κοινωνικό κλίμα – και δεν το έκανε. Ο διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου δεν παραιτήθηκε προθύμως. Χρειάστηκε να ασκηθούν και σε εκείνον πιέσεις. Το υπουργείο είχε δείξει έτσι εμμέσως ότι δεν κωφεύει. Οτι κινείται στον χρόνο της κοινωνίας – και όχι στον μακρύ χρόνο της δικαιοσύνης.
Μετά την εκμαιευθείσα παραίτηση, όμως, ποια ευθύνη βάραινε την υπουργό; Ποια ευθύνη θα βάραινε οποιονδήποτε υπουργό βρισκόταν αντιμέτωπος με την ποινικά κολάσιμη σεξουαλική διαγωγή ενός πρώην στελέχους εποπτευόμενου φορέα;
Η ευθύνη διαπλάστηκε από την κλιμακούμενη επιχείρηση πολιτικής κατάχρησης του κινήματος #MeToo. Το αίτημα να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι θύτες, που χρησιμοποίησαν την εξουσία τους ή την καλλιτεχνική τους αυθεντία σαν όπλο σεξουαλικής επιβολής –ή, που, ακόμη χειρότερα, άσκησαν ωμή βία– παραμερίστηκε. Υποσκελίστηκε από τις αντιπολιτευτικές «δίκες» συνενόχων. Στόχος δεν ήταν πια η συστημική κακοποίηση. Στόχος ήταν να σκηνοθετηθούν τα Σόδομα και Γόμορρα της Δεξιάς.
Από αυτήν ακριβώς την καμπάνια ηθικού πανικού σύρθηκε η Μενδώνη, υποδυόμενη η ίδια τον εισαγγελέα, και μπαίνοντας σε έναν πλειστηριασμό αποτροπιασμού με αυτούς που την καταγγέλλουν για συγκάλυψη. Σαν να χρειαζόταν ο εισαγγελέας υπουργική συνδρομή για να διαλευκάνει τις αναφορές. Σαν να βοηθούσε στην αποκάλυψη της αλήθειας το ξετρόλιασμα με περσόνες των κοινωνικών δικτύων.
Λένε ότι η υπουργός ευθύνεται επειδή είχε διορίσει τον αποπεμφθέντα χωρίς διαγωνισμό. Δηλαδή; Θα είχε συλλάβει το φίλτρο του διαγωνισμού τον μύχιο –ή εγκληματικό– βίο των διαγωνιζομένων; Ή μήπως θέλουμε τέτοιο φίλτρο;
Λένε «όλοι γνώριζαν». Αλλά το να γνωρίζει ένας υπουργός κουτσομπολιά και να τα λαμβάνει ως γνώμονα για τις αποφάσεις του δεν είναι μόνο πολιτικά ανορθόδοξο. Είναι και αθέμιτο.
Λένε ότι η εμμονή στους κανόνες είναι προσχηματική. Οτι εμποδίζει την κάθαρση. Αξίζει λοιπόν να αναρωτηθούμε: Πού βοήθησαν την κάθαρση οι κραυγές για παραίτηση της Μενδώνη; Πού θα την είχαν βοηθήσει αν είχαν εισακουστεί και η Μενδώνη είχε παραιτηθεί;
Το κύμα που σήκωσε η Μπεκατώρου παροχετεύεται. Το αίτημα για κοινωνική αλλαγή εκτρέπεται σε σκανδαλοθηρία. Η αντιπολίτευση την καταστρώνει. Και η κυβέρνηση την ακολουθεί.