Αγνωστες οι απόψεις του Δημήτρη Κουφοντίνα για τη μετά θάνατον ζωή, αν υπάρχει, αλλά ουσιαστικά πρόκειται για «Ταλιμπάν» δίχως θρησκευτικό περίβλημα μεν, με απολύτως ανάλογο φανατισμό δε. Υπό αυτήν την έννοια, η σημερινή, γεμάτη χαρακτηριστικά αυτοχειρίας, επίθεση που κάνει εναντίον της πολιτείας και του πολιτεύματος είναι σε συνέπεια με τη δράση και τις πεποιθήσεις του.
Με τις δολοφονίες –μετά την πτώση της χούντας– ο συγκεκριμένος εξαπέλυσε πόλεμο κατά του κατεστημένου, του συστήματος και του πολιτεύματος, επιχειρώντας ταυτόχρονα να δώσει παράδειγμα, να συσπειρώσει και να στρατολογήσει ομοφρονούντες, ώστε να ξεκινήσει «αντάρτικο πόλεων» και «μπαχαλοποίηση» διαρκείας της καθημερινότητας. Ως τιμωροί εμφανίζονταν ο ίδιος και η «17η Νοέμβρη» μέσω των προκηρύξεων, αλλά ο πραγματικός στόχος ήταν η… επανάσταση, σύμφωνα με τις αντιλήψεις τους.
Ο Κουφοντίνας δεν άλλαξε ούτε κατ’ ελάχιστον τις απόψεις του από τότε. Στον ίδιο άξονα σκέψης ενέταξε τις άδειες εξόδου του από τις φυλακές, όπως απέδειξαν οι προκλητικές βόλτες του στο κέντρο της Αθήνας. Με τη βοήθεια συμπαθούντων και της ανοχής της πολιτείας, οι περίπατοι αυτοί είχαν στόχο να ενισχύσουν το «αδάμαστο» ηγετικό προφίλ του στον χώρο του και πέρα από αυτόν. Είχε άλλωστε διαπιστώσει ότι ο σπόρος της τρομοκρατίας και του «μπάχαλου» παρέμενε ζωντανός από τους οπαδούς του στα πανεπιστήμια, στα Εξάρχεια, στα γήπεδα, καθώς και ότι υπήρχε και υπάρχει ακόμη πρόσφορο έδαφος ανοχής, υπόθαλψης, φόβου και θαλπωρής, στην πολιτική τάξη, στη διανόηση και στον συνδικαλισμό.
Η απεργία πείνας στην οποία έχει καταφύγει τώρα αποτελεί συνέχεια και ίσως κορύφωση της καριέρας του. Δίνει μία τελική πιθανώς μάχη κατά της πολιτείας, των νόμων και των θεσμών, κατά του πολιτεύματος δηλαδή, με πολλαπλούς στόχους. Να γίνουν δεκτές οι απαιτήσεις του, να δημιουργήσει προηγούμενο/δεδικασμένο και να αναγορευθεί εν ζωή και σχεδόν επίσημα ηγέτης της δικής του «Αλ Κάιντα», ή να πεθάνει ως «μάρτυρας» –όπως ακριβώς οι Ταλιμπάν και οι άλλοι του ISIS– προκειμένου να ενοποιήσει τα αντίστοιχα γκρουπούσκουλα και τους «μοναχικούς λύκους», για να ενεργοποιηθεί το πολυπόθητο «αντάρτικο πόλεων» και να πυροδοτηθούν ταραχές, κάτι που σε ένα βαθμό ήδη γίνεται, αφού η αστυνομία δείχνει ανήμπορη να ξεριζώσει το καρκίνωμα στις ποικίλες μορφές του.
Το πρόβλημα που ανέκυψε με την απεργία πείνας του Κουφοντίνα δεν είναι ανθρωπιστικό, είναι εντελώς πολιτικό και είναι και σοβαρό για την κυβέρνηση. Αλλωστε ο ίδιος, που δεν διακρίθηκε ποτέ για τον ανθρωπισμό του απέναντι στα θύματα, το θέτει σε πολιτικό επίπεδο, αρνούμενος να ακολουθήσει νομικές διαδικασίες. Ενδιαφέρεται μόνο για να τιμωρήσει τους «άπιστους», το πολιτικό σύστημα και την κοινωνία τους. Πάντως, η κυβέρνηση δεν δείχνει διαθέσεις υποχώρησης, μάλλον συνυπολογίζοντας πολιτικό κόστος και όφελος. Το ίδιο, ωστόσο, κάνουν όσοι συνιστούν μεγαλοθυμία απέναντι στον Κουφοντίνα, ως αριστερό προφανώς, αδιαφορώντας εάν κάτι τέτοιο θα σημαίνει θρίαμβο για τους ομοϊδεάτες του και παράδειγμα μίμησης για τους ποινικούς κάθε κατηγορίας!