Ηθοποιοί. Σχεδόν συνομήλικοι. Ξεκίνησαν από την ίδια αφετηρία, το πάθος τους για την υποκριτική, και με το ίδιο όνειρο, να «συναντηθούν» με μεγάλους ρόλους. Ο ένας, χάρη στην τηλεόραση και στη συμμετοχή του σε εύπεπτα ως επί το πλείστον σίριαλ, κινούμενος «στον αφρό», κέρδισε την αναγνωρισιμότητα και την εξαργύρωσε με μια θέση στη Βουλή. Ο άλλος παραμένει αφανής εργάτης του θεάτρου. Κλέων Γρηγοριάδης και Γιώργος Ψάλτου: βίοι παράλληλοι…
Ο βουλευτής Αθηνών και ιδρυτικό μέλος του βαρουφάκειου ΜέΡΑ25, συμμετέχοντας στη δημόσια συζήτηση την οποία πυροδότησε η σύλληψη του Δημήτρη Λιγνάδη, δήλωσε: «Τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια έχει βουίξει ο τόπος ότι ο κ. Λιγνάδης είναι ένας άρρωστος άνθρωπος και ότι έχει παιδεραστικές τάσεις. Εχει βουίξει ο τόπος!». Ο κόσμος είχε βουίξει, αλλά ο κ. Γρηγοριάδης σιωπούσε – και όχι μόνο όσο εργαζόταν ως ηθοποιός. Από το καλοκαίρι του 2019 και μετά, όταν ο κ. Λιγνάδης αναλάμβανε τα ηνία του Εθνικού Θεάτρου, μολονότι εκείνος ήταν βουλευτής και είχε τη θεσμική δυνατότητα κάποια διαδικασία να κινήσει, ποιούσε την νήσσαν, ασκώντας την αριστεροσύνη και την αγωνιστικότητά του επί άλλων θεμάτων. Εκτός εάν το… βουητό του κόσμου που επικαλείται είναι ευτελές αντιπολιτευτικό επιχείρημα.
Ο Γιώργος Ψάλτου είναι από τους ηθοποιούς που βρήκαν το θάρρος να αναμετρηθούν με τα τραύματά τους: κατήγγειλε τον Πέτρο Φιλιππίδη για ξυλοδαρμό. Αρχικά είχε προσληφθεί ως βοηθός του «για τις καθημερινές δουλειές», έναντι εκατό ευρώ τον μήνα. Στη συνέχεια του δόθηκε ένας μικρός ρόλος στη θεατρική κωμωδία «Φον Δημητράκης». Τον «ξεπλήρωσε» με θλάσεις και μελανιές, μια και μετετράπη σε σάκο του μποξ. Για μια ολόκληρη σεζόν υπέφερε τα πάνδεινα, τρώγοντας ξύλο επί σκηνής από τον γνωστό πρωταγωνιστή και σκηνοθέτη. Γιατί έμενε; «Διότι ήμουν σε δεινή οικονομική κατάσταση. Και η ανάγκη είναι εχθρός της ελευθερίας», εξομολογήθηκε. Ζήτησε, μάλιστα, να μην προσάπτουν αδιαφορία στους συναδέλφους του σ’ εκείνη την παράσταση, γιατί έτσι «τείνουμε να χάσουμε το ζητούμενο, που είναι η ηθική καταδίκη κάθε είδους κακοποιητικών πράξεων και των ανθρώπων που τις έχουν διαπράξει – και, κυρίως, η διασφάλιση ότι αυτές δεν θα ξανασυμβούν ποτέ στο μέλλον».
Δύο άνδρες, δύο διαφορετικές πορείες ζωής. Μόνο ένας έχει κερδίσει τον σεβασμό και την εκτίμησή μου. Χρειάζεται να πω ποιος;
Διαβάστε επίσης:
• Οταν ηθοποιός παύει να σημαίνει φως
• Και άλλοι ηθοποιοί ένα βήμα πριν την Εισαγγελία