Η γελοιογραφία δείχνει έναν άνδρα ξαπλωμένο στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή. Κρατάει ασπίδα και σπαθί. Φοράει πανοπλία ιππότη. «Υπήρχε μια εποχή», λέει, «προτού ο κόσμος ανακαλύψει ότι οι δράκοι υπάρχουν μόνο στα παραμύθια, που θα με σέβονταν πολύ περισσότερο ως δρακοκτόνο».
Ο δρακοκτόνος δεν είναι σε θέση να εξηγήσει την ανυποληψία του. Δεν του φταίει ότι δεν υπάρχουν δράκοι. Του φταίει ο κόσμος που δεν τους πιστεύει πια.
Λένε ότι στην πολιτική πετυχαίνει αυτός που καταφέρνει να ορίσει πρώτος τον αντίπαλό του. Πριν ακόμη χάσει τις εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρούσε να στιγματίσει τη Ν.Δ. ως «νεοφιλελεύθερη Ακροδεξιά». Η προσπάθεια συνεχίστηκε με μεγαλύτερη ένταση μετά τις εκλογές. Ο νεοφιλελευθερισμός κάπως υποχώρησε. Η έμφαση δίνεται πια, σχεδόν αποκλειστικά, στην Ακροδεξιά.
Από την πλευρά της, η Ν.Δ. παρουσίαζε έναν ΣΥΡΙΖΑ που είχε βγει από το μειοψηφικό περιθώριο μόνο χάρη στα μνημόνια και προορίζεται να επιστρέψει εκεί, οψέποτε η χώρα ξαναμπεί στις ράγες της κανονικότητας.
Ποιος έχει καταφέρει να επιβάλει τον ορισμό του αντιπάλου του; Οι άγριες εικόνες «καταστάσεως πολιορκίας» –από τη Νέα Σμύρνη, τα φλεγόμενα αστυνομικά τμήματα και τα κατειλημμένα πανεπιστήμια– φαίνεται να κουμπώνουν σημειολογικά στο αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ. Ιδού η Δεξιά των κλομπ. Η κ@λοδεξιά της ΕΡΕ. Η νέα χούντα.
Ομως, από το προσφυγικό μέχρι τα πανεπιστήμια και από τον Κουφοντίνα μέχρι το πιστοποιητικό εμβολιασμού, ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει πάντα τη θέση που αποδεικνύεται –και στις δημοσκοπήσεις– μειοψηφική. Το κόμμα σπέρνει αντιδεξιά αγανάκτηση. Αλλά πόσοι αγανακτούν μαζί του;
Διαβάστε επίσης:
• Ο γερο-ΣΥΡΙΖΑ ψάχνει οργισμένους για παρέα
Σε όσους, όπως στον ψυχαναλυόμενο δρακοκτόνο, αρέσουν οι αναδρομές στο παρελθόν, ίσως είναι χρήσιμη η αναδίφηση της λίγης ιστορίας του ΣΥΡΙΖΑ. Η κυβέρνηση του καταλογίζει ότι επιχειρεί να αναστήσει τους αγανακτισμένους, που τον έφεραν σε θέση διεκδικητή της εξουσίας.
Μήπως όμως η σύγκριση είναι λάθος; Μήπως, αντί για νεοαγανάκτηση, ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται τώρα να σπονσοράρει Νεοδεκεμβριανά; Μήπως, αντί για μια επανάληψη του 2012, ο ΣΥΡΙΖΑ μεθοδεύει εις βάρος του εαυτού μια επανάληψη του 2008;
Το 2008 ένας Τσίπρας «γάλακτος» πλησίαζε το κραταιό ΠΑΣΟΚ, με διψήφιες επιδόσεις στις δημοσκοπήσεις. Εξαιτίας της στάσης του στις ταραχές επέστρεψε σε ποσοστά κάτω του 5%.
Το 2012 η σύνδεση με την πλατεία πέτυχε επειδή είχε μεσολαβήσει η οικονομική καταστροφή. Η αντιπολιτική δεν θα είχε κυριαρχήσει ούτε τότε χωρίς τη χρεοκοπία.
Για να επαναληφθεί το 2012 θα πρέπει η κοινωνική πλειοψηφία να νιώσει ότι στενάζει από την αστυνομοκρατία και την Ακροδεξιά του Μητσοτάκη. Αλλιώς ο ΣΥΡΙΖΑ θα ξαναζήσει το 2008 ως φάρσα.
Θα ζήσει την πλάνη του δρακοκτόνου, που τον νίκησε ο δράκος με την ανυπαρξία του.
Αλιβιζάτος
Αυτοσαρκαζόμενος για την επιμονή του να μένει ανένταχτος, ο Αριστόβουλος Μάνεσης έλεγε ότι «είμαι γενικής αποδοχής και γενικής μούντζας». Ισχύει και για τους αθεράπευτα υπερ-δια-κομματικούς επιγόνους του.
Ψεκαστήρες
Ενα παλιό θεώρημα (του Godwin), από την προϊστορία των κοινωνικών δικτύων, έλεγε ότι όσο πιο πολύ κρατάει ένας διάλογος στο Ιντερνετ τόσο πιο πιθανό είναι να αρχίσει κάποιος τους παραλληλισμούς με τον Χίτλερ. Βάσει του θεωρήματος αυτού, οι συγκρίσεις της κυβέρνησης με τους ναζί μάλλον άργησαν. Το ότι, αργά ή γρήγορα, θα κυκλοφορούσε σκίτσο του πρωθυπουργού με χιτλερικό μουστάκι –σαν αυτό που διέδωσε πολιτευτής του ΣΥΡΙΖΑ– ήταν τόσο προβλέψιμο όσο ότι θα εμφανιζόταν μια πολακική περσόνα για να επιστρατεύσει σαν ψεκαστήρα χολής ακόμη και το Αουσβιτς.
Αν αρχίσει κανείς να παίρνει τοις μετρητοίς τη φασιστολογία που περνά από την οθόνη του, μπορεί και να πιστέψει ότι μας έχει παρασύρει ο συρμός του εμφυλιακού μίσους. Πρόκειται όμως για εντύπωση τόσο απατηλή όσο κούφιος είναι ο στόμφος με τον οποίο εκφέρεται η διαδικτυακή αγανάκτηση. Αλλωστε, οι μπεστσελερίστες της εχθροπάθειας έχουν γενεαλογήσει οι ίδιοι τον εαυτό τους. Κάποτε πλούτισαν, είπαν, με τηλενοβέλες. Τώρα κάνουν δεύτερη καριέρα στην αγορά του ψηφιακού μελοδράματος. Πήραν το δαιμόνιό τους από τα πολιτιστικά σκουπίδια. Και το μεταμόσχευσαν στο παραπολιτικό trash.