Από χθες το μεσημέρι ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Αντονι Μπλίνκεν πραγματοποιεί την πρώτη επίσημη επίσκεψή του έξω από τις ΗΠΑ. Στάσεις από χθες μέχρι και, μεθαύριο, 18 Μαρτίου, είναι η Σεούλ στη Νότια Κορέα και το Τόκιο στην Ιαπωνία. Μάλιστα, σήμερα και αύριο, ο κ. Μπλίνκεν και ο υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ Λόιντ Οστιν θα παρακαθίσουν σε ειδική συνάντηση με τους ομολόγους τους της Ιαπωνίας, Τοσιμίτσου Μοτέγκι και Νομπούο Κίσι. Η επιλογή πραγματοποίησης της πρώτης επίσκεψης του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών στους συμμάχους των ΗΠΑ στον Ειρηνικό Ωκεανό αποτελεί από μόνη της μια δήλωση προτεραιοτήτων. Δεν είναι, βέβαια, νέο ότι οι ΗΠΑ επιθυμούν να γείρουν το στρατηγικό βάρος τους προς το μέτωπο του Ειρηνικού-Ινδικού Ωκεανού, ωστόσο σε μια φάση όπου στην Ευρώπη συζητείται ως γεωπολιτικό «μάννα εξ ουρανού» η επιδιόρθωση του διατλαντικού δεσμού και η παραμονή της Ουάσιγκτον στη θέση του γεωπολιτικού οδηγού στην περιοχή μας, θα πρέπει να προβληματίσει.
Οι ΗΠΑ αναγνωρίζουν την Κίνα ως τη βασική απειλή στην ηγεμονία τους και γνωρίζουν, επίσης, πολύ καλά ότι το βασικό πεδίο αντιπαράθεσης είναι ο Ειρηνικός και ο Ινδικός Ωκεανός, δηλαδή η ανατολική και νότια περιφέρεια της Ευρασίας. Το τετραμερές σχήμα QUAD, όπου ΗΠΑ, Ιαπωνία, Αυστραλία και Ινδία, δηλαδή οι Αμερικανοί και οι περιφερειακοί αντίπαλοι της Κίνας, είναι μια ένδειξη ότι στην περιοχή αυτή δημιουργείται ένα τοπικό «μικρό ΝΑΤΟ». Η τάση των ΗΠΑ να εντείνουν την παρουσία τους στην περιοχή θα αυξήσει τις πιέσεις στην Ευρώπη. Αυτό σημαίνει ότι η έννοια της στρατηγικής αυτονομίας θα πρέπει να γίνει σταδιακά μια πολιτική με χρονικό ορίζοντα. Επίσης, ως προς τα στενώς νοούμενα ελληνικά συμφέροντα, αυτό σημαίνει ότι οι ΗΠΑ είναι έτοιμες να παραχωρήσουν κάποιες δυνατότητες και σε μικρότερου βεληνεκούς περιφερειακούς παίκτες, όπως η Ελλάδα αλλά και το Ισραήλ, να εμπλέξουν περισσότερο τις αραβικές χώρες και, ενδεχομένως, να αφήσουν μεγαλύτερα περιθώρια τοπικών παρεκκλίσεων από δρώντες όπως η Τουρκία. Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα εμπλακεί ενεργά στο μεγάλο παιχνίδι της περιοχής, την αναπροσαρμογή των τοπικών-περιφερειακών συμμαχιών, ώστε αυτές να ανταποκρίνονται σε ένα νέο σύστημα ισορροπιών. Η εμπλοκή αυτή δεν μπορεί παρά να γίνει με βάση τους νέους όρους του παιχνιδιού και όχι ξεπερασμένες αντιλήψεις για «παραδοσιακές» ισορροπίες. Το άνοιγμα στο Ισραήλ και στον αραβικό κόσμο είναι μια πρώτη κίνηση προς αυτή τη νέα συνειδητοποίηση, ωστόσο θα απαιτηθούν ακόμη περισσότερο δημιουργικές σκέψεις, ώστε στις νέες ισορροπίες η Ελλάδα να βρεθεί στη σωστή πλευρά της Ιστορίας.