Σε τι διαφέρουν οι καρναβαλιστές της Ξάνθης από τους κουφοντινικούς; Τι είναι αυτά που λες; Οι μεν είναι αγωνιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι δε θέλουν απλώς να διασκεδάσουν. Μα, και η διασκέδαση δεν είναι ανθρώπινο δικαίωμα; Ναι, αλλά στην περίπτωση του τρομοκράτη δολοφόνου το ζητούμενο ήταν η ίδια η ζωή. Oχι των θυμάτων του. Του ίδιου. Και τώρα, τι θα γίνει με τους αγωνιστές; Θα αποστρατευθούν; Oχι, βέβαια. Τώρα θα συνεχίσουν τον αγώνα κατά της αστυνομικής βίας που εκδηλώθηκε όσο αγωνίζονταν για τον Κουφοντίνα. Oσο προσφέρουν στα ανθρώπινα δικαιώματα οι κουφοντινικοί, άλλο τόσο διασκεδάζουν οι καρναβαλιστές. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση έχεις να κάνεις με μια ψυχαναγκαστική παρόρμηση, που εκφράζεται ως απαράβατο δικαίωμα. Και οι δύο συμπεριφορές συγκλίνουν σε μια κοινή κατάσταση. «Δεν αντέχω άλλο. Θα σκάσω. Θέλω να φωνάξω». Τις απόψεις μου για τους κουφοντινικούς τις γνωρίζουν οι αναγνώστες της στήλης. Η απέχθεια που μου προκαλεί το καρναβάλι, η κατάθλιψη που μου φέρνει, οφείλεται στο γεγονός ότι ένα πλήθος κόσμου διαδηλώνει ότι διασκεδάζει. Σαν να γελάει με το κρύο αστείο του αφεντικού. Ποιο είναι το αφεντικό; Μα, το απόλυτο αφεντικό της κοινής μας ζωής, η δύναμη της συνήθειας, η αδράνεια, η αδυναμία μας να επινοήσουμε νέους τρόπους. Κουνιέσαι σαν νευρόσπαστο στον ρυθμό του λάτιν, όπως φωνάζεις χρόνια το ίδιο σύνθημα. Το Ρίο στην Ξάνθη και η επανάσταση στο Σύνταγμα.
Οι Αρχές του τόπου αντιμετωπίζουν με κατανόηση το ψυχόδραμα. Oταν ρωτήθηκε ο δήμαρχος Ξάνθης για ποιον λόγο όχι μόνο δεν απαγόρευσε το καρναβάλι, αλλά το ενίσχυσε και με τις μουσικές του, απάντησε με αφοπλιστική ειλικρίνεια: «Θα με κρεμούσαν στα μανταλάκια». Στην ίδια γραμμή και η αστυνομία. Υπήρχε συγκεντρωμένο πλήθος και δεν παρενέβη για να μην προκληθούν επεισόδια. Οι καρναβαλιστές θα μεταμορφώνονταν σε κουφοντινικούς και θα ξεκινούσε το καρναβάλι των μολότοφ. Συμφωνώ ότι όλα αυτά θα αφορούσαν μόνο τον ανθρωπολόγο του μέλλοντος, αν δεν υπήρχε η καταραμένη η πανδημία. Και αυτή η άτιμη φέρνει ακόμη πιο κοντά τους μεν με τους δε. Διότι και οι καρναβαλιστές και οι κουφοντινικοί διακρίνονται για την αδιαφορία τους. Δεν εννοώ τον εαυτό τους. Δικαίωμά τους. Ούτε για τον «τόπο», την «οικονομία», τη «δημόσια υγεία». Για τον διπλανό τους μιλάω, αυτόν που τον χαιρετούν κάθε πρωί και περιμένει πότε θα ανοίξει το μαγαζί του ή τη νοσηλεύτρια που σκοτώνεται στις ΜΕΘ. «Γκαϊντούρια» που είχε πει κι ο Τσερτς.
Την «ατομική ευθύνη» την ειρωνεύονται επειδή δεν τη γνωρίζουν. Εκείνη όμως την «κοινωνική ευαισθησία» με την οποία μας ταλαιπωρούν δεκαετίες τώρα, πού στην ευχή την έχουν κρυμμένη;