«Λυπάμαι που έχουμε αναγάγει έναν τρομοκράτη, ο οποίος έχει καταδικαστεί όχι μόνο από την ελληνική δικαιοσύνη αλλά και στη συνείδηση των Ελλήνων πολιτών για τη δράση του, σε ρυθμιστικό παράγοντα της πολιτικής ζωής. Είναι πραγματικά θλιβερή κατάντια αυτή».
Εάν η φράση δεν είχε ειπωθεί από τον Αλέξη Τσίπρα θα ήταν μια τετριμμένη διαπίστωση, καθόλου φρέσκια και ειδησεογραφικά, τουλάχιστον, παρωχημένη. Oμως ήταν ξάφνιασμα (κομψή διατύπωση) η έκφραση αυτής της –ας πούμε– δυσαρέσκειας, για ένα πρόσωπο για το οποίο, μέχρι πρότινος, διακεκριμένα στελέχη και επώνυμοι υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ αγωνίζονταν υπερασπιζόμενοι το «δίκαιο αίτημα του απεργού πείνας». Τι απέγινε άραγε το «πλατύ μέτωπο στήριξης» στον απεργό; Εξαερώθηκε τόσο γρήγορα, τόσο αποφασισμένα;
Ο κ. Τσίπρας αποταξάμενος το πανό «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη» –δεν το ακολουθούσαν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στην πορεία, όπως υπογράμμισε– προσπάθησε φιλότιμα να κρατήσει μια ευφάνταστη ισορροπία: ανάμεσα στον άνθρωπο «που αποφασίζει μόνος του σε ποιον θα δώσει και σε ποιον θα αφαιρέσει τη ζωή» και στο σύμβολο που κινδύνευε να γίνει εάν η απεργία πείνας οδηγούσε στον θάνατό του. Πώς θα κατέληγε να γίνει «μάρτυρας» ο «τρομοκράτης Κουφοντίνας», γιατί και ποιοι συνετέλεσαν στην «ηρωοποίησή» του, δεν είπε.
Πριν από τον κ. Τσίπρα, βέβαια, είχε «μιλήσει» σε δημοσκόπηση το σχεδόν 70% των ερωτηθέντων πολιτών, που καλούσε την κυβέρνηση να μην κάνει δεκτό το αίτημα του Κουφοντίνα, ανεξάρτητα από την έκβαση της υγείας του, ενώ το 60,4% αποτιμούσε αρνητικά τους χειρισμούς του ΣΥΡΙΖΑ στο ίδιο ζήτημα.
Προηγήθηκε, επίσης, και η αναδίπλωση του βουλευτή Θόδωρου Δρίτσα, ο οποίος ανακάλεσε τη δήλωσή του ότι «κανείς δεν τρομοκρατήθηκε από τη 17Ν».
Θεαματικές μετατοπίσεις, αναδιατυπώσεις, αναμπουμπούλες και ανακοινώσεις με βάση και μόνο το πολιτικά συμφέρον.
Ο Κουφοντίνας έγινε, από «απεργός», «τρομοκράτης» για τους ίδιους ακριβώς λόγους.
Παραμένει, όμως, καίριο το ερώτημα: Τι πραγματικά πιστεύουν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ο ΣΥΡΙΖΑ για το θέμα αυτό; Oχι τι λένε και ξελένε ακολουθώντας τη δημόσια βοή, αλλά ποια είναι η βαθύτερη πεποίθηση, η ριζωμένη κοσμοαντίληψη, ο αληθινός φόβος.
Γιατί όσα ανακλαστικά και αν οξυνθούν για να κλειστεί απέξω ο ανεπιθύμητος, τίποτα δεν εγγυάται ότι είναι οριστικά αποσυνάγωγος. Oτι βρίσκεται έξω από την πόρτα. Oτι «με την καρδιά και το μυαλό» δεν είναι κάπου εκεί, ανάμεσα.