Πάγια πρακτική της εκάστοτε αντιπολίτευσης στην Ελλάδα ήταν να αμφισβητεί, τουλάχιστον φραστικά, τη δραστηριότητα της όποιας κυβέρνησης βρίσκεται στην εξουσία. Στο πλαίσιο αυτής της αμφισβήτησης πρόβαλλε κατά το δυνατόν τη δική της ιδεολογική άποψη σε όποιο θέμα ανέκυπτε ή επέλεγε, με βασικό στόχο πάντα τη φθορά της κυβέρνησης μέσω της συνεχούς καταγγελίας. Τα δεδομένα άλλαξαν με την τεχνολογία να προσφέρει αδιακρίτως και σε όλους τη δυνατότητα έκφρασης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σε συνδυασμό με τη μετάλλαξη της λεγόμενης Αριστεράς που συντάσσεται πλέον φανερά με την πλήρη ασυδοσία, θεωρεί ότι η άγνοια και ο παραλογισμός προσφέρουν εύφορο έδαφος για εκμετάλλευση και υιοθετεί την αλλοπρόσαλλη επιθετικότητα, τόσο στη ρητορική της, όσο και στην πρακτική της. Η πολιτική ασκείται πια σε διαφορετικό τοπίο, ακόμη και σε επίπεδο γλωσσικών διατυπώσεων, αφού άλλα ελληνικά ήξεραν οι προηγούμενοι, άλλα έμαθαν και χρησιμοποιούν τώρα οι περισσότεροι πολιτευτές, ιδίως οι κατά δήλωση αριστεροί.
Προκύπτουν λοιπόν ορισμένα χαρακτηριστικά από τη συμπεριφορά και την εικόνα των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Ξεκινώντας από τους «μικρούς», «χλωμό» το παρόν και άδηλο το μέλλον του ΜέΡΑ25. Ταυτίζεται με το «άστρο» του Γιάνη Βαρουφάκη, κινείται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, καθώς αχνοφαίνεται πια ως «φάρος» των πολιτών που έλκονται από την παραδοξότητα και την παραδοξολογία. Πιο διακριτός είναι ο χώρος της Ελληνικής Λύσης του Κυριάκου Βελόπουλου που συνειδητά επιχειρεί να εκπροσωπεί ένα συνονθύλευμα που αποτελείται από «ψεκασμένους», θρησκόληπτους και ακροδεξιούς/φασιστοειδείς. Είναι φανερό πως ο συγκεκριμένος πιστεύει ότι περί το ένα τρίτο του πληθυσμού ανήκει σε αυτές τις κατηγορίες και έχει προσαρμόσει ανάλογα τις θέσεις του και τη ρητορική του σε ένα μείγμα κομπογιαννιτισμού και ιεροκηρύγματος τύπου «Φαρ Ουέστ», με οχήματα τηλεοπτικές εκπομπές αμφίβολης νομιμότητας. Η περίπτωσή του πάντως, μάλλον θα έχει συνέχεια.
Δεν είναι καθόλου εύκολη η πρόβλεψη για το μέλλον του ΚΙΝΑΛ. Ούτε καν για την ονομασία του. Η ηγεσία του προσπαθεί να επενδύει ρητορικά στο ένδοξο παρελθόν του ΠΑΣΟΚ, διεκδικεί την εκπροσώπηση των ψηφοφόρων που αυτοπροσδιορίζονται κεντροαριστεροί, αντιστέκεται στην επιδίωξη του ΣΥΡΙΖΑ να αλώσει τον χώρο. Ταυτόχρονα επιχειρεί να επαναφέρει στο άρμα της τους πρώην ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ που τα τελευταία χρόνια μετατοπίστηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ, λόγω βαθιάς αντιδεξιάς «κουλτούρας», αλλά και άρνησης της πραγματικότητας. Το πρόβλημα είναι ότι ενώ η ηγεσία του κόμματος προβάλλει γραμμή ίσων αποστάσεων από Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ, αφενός η ίδια δεν είναι χαρισματική, αφετέρου δίνει την εντύπωση «ουράς» του ΣΥΡΙΖΑ με τις δηλώσεις και ανακοινώσεις της, ενώ οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι γύρω στο 65% της βάσης αντιμετωπίζει θετικά τα πεπραγμένα της κυβέρνησης… Επιπλέον, η ίδια ηγεσία κατάφερε να «δωρίσει» ολόκληρη την εκσυγχρονιστική πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ στον Κυρ. Μητσοτάκη…
Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα με το ΚΚΕ. Πιστό στις πεποιθήσεις του και αρνούμενο να δει τη σημερινή πραγματικότητα στο διεθνές περιβάλλον και στην Ελλάδα βεβαίως, έχει αποφασίσει να δηλώνει την ύπαρξη και την παρουσία του καταφεύγοντας σε «αντάρτικο», που λίγο διαφέρει από τον χουλιγκανισμό, σε δρόμους, πλατείες και πανεπιστημιακούς χώρους. Το μήνυμα που διαρκώς στέλνει τα τελευταία χρόνια είναι ότι σέβεται, ή αντίθετα παραβιάζει, κανόνες και νόμους, αποκλειστικά κατά το δικό του «δοκούν», για να εδραιώσει την πλαστή εντύπωση ότι διαθέτει μεγάλες δυνατότητες παρέμβασης και απήχησης. Η πολιτική του βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στο μείγμα ανοχής, ανεξήγητου φόβου και περίεργου σεβασμού που δείχνουν απέναντί του κυβερνήσεις και μίντια.
Από την πλευρά του, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εκφραστής αντιπολίτευσης «ό,τι να ’ναι», ανύπαρκτης ιδεολογίας, δίχως σταθερές, χωρίς αιδώ και αδιαφορώντας παντελώς αν διαψεύδεται ή για τις επιπτώσεις. Αυτές τις «μη αρχές» τις αποδεικνύει καθημερινά, συνειδητά ή ασυνείδητα, ψαρεύοντας στο «ψεκασμένο» κοινό κατ’ αρχήν, ενδεχομένως επειδή η ηγεσία και τα στελέχη δεν μπορούν κάτι άλλο. Το βλέπουμε στις αντιφατικές θέσεις του ανά περίσταση, στη σύμπραξη με τους μπαχαλάκηδες και στην υπονόμευση της τάξης, στην πολλαπλή χρησιμοποίηση της πανδημίας για άσκηση αντιπολίτευσης, στην υιοθέτηση και δημιουργία «fake news» για συκοφάντηση προσώπων και πραγμάτων, στην απόρριψη της λογικής και στη στρέβλωση της πραγματικότητας. Η σύνταξη μιας «μαύρης βίβλου» κάποια στιγμή με συγκεκριμένα γεγονότα θα είχε πολιτικό, κοινωνικό και ιστορικό ενδιαφέρον. Ελπίζεται ότι κάποιος θα αναλάβει ένα τέτοιο επιστημονικό έργο!