Αντιλαμβάνομαι τη δυσαρέσκεια των επτά βουλευτών της Ν.Δ. που δεν τους πάει κάτω η μπουκιά χωρίς μουσική. Το Διαδίκτυο έχει θυμώσει πολύ με το βάναυσο αυτό μέτρο. Θέλω απλώς να αναδείξω δύο παρενέργειες της απαγόρευσης. Η πρώτη είναι οι βλάβες που μπορεί να επιφέρει στις φιλίες μας, ακόμη και στις σχέσεις μας με την ή τον σύντροφό μας. Η δεύτερη είναι αμιγώς πολιτισμική. Η πρώτη εκδηλώνεται με τη μορφή αμηχανίας, η οποία αναδύεται στο διάστημα που μεσολαβεί ανάμεσα στην εκφώνηση της παραγγελίας και την εκτέλεσή της. Κάτι πρέπει να βρεις να πεις για να καλύψεις το κενό, συνήθως δεν έχεις τι να πεις, λες κάτι για να περάσει η ώρα, ο άλλος λέει κάτι άλλο, η γυναίκα του αποφασίζει ότι θέλει να αλλάξει πιάτο, εσύ εκνευρίζεσαι, τσακώνεσαι με τον σερβιτόρο που αργεί η παραγγελία και αποφασίζεις ότι δεν είναι τυχαίο που τόσον καιρό δεν έβγαινες με αυτούς τους δύο. Αν υπήρχε η μουσική, τίποτε από αυτά δεν θα είχε συμβεί. Θα φωνάζατε όλοι μαζί χωρίς να ακούει ο ένας τον άλλον. Και θα φεύγατε ευχαριστημένοι. Φαντασθείτε τώρα όλα αυτά να συμβαίνουν ανάμεσα στα δύο μέλη ενός ζεύγους. Πόσα ζευγάρια δεν έχουν διαλυθεί επειδή στη διάρκεια του δείπνου αντιλαμβάνονται ότι δεν έχουν πια τίποτε να πουν μεταξύ τους;
Ερχομαι τώρα στην αμιγώς πολιτισμική πτυχή του προβλήματος. Οσοι αναφέρονται στις σχέσεις μουσικής και εστίασης υποθέτω ότι δεν εννοούν ούτε lift music ούτε βιολιά που σε υποχρεώνουν να κοιτάς τη σύντροφό σου στα μάτια για να της πεις ό,τι δεν μπορείς να της πεις με λόγια. Αυτά είναι ξεπερασμένα πράγματα. Εννοούμε μουσική με ηχητικό σύστημα μεγατόνων, πραγματική μουσική, αυτή που χώνεται μέσα στους ακουστικούς σωλήνες και προκαλεί κραδασμούς όχι μόνο στον εγκέφαλο, αλλά σε ολόκληρο το σώμα. Πολλοί, υποτιμητικά, την αποκαλούν θόρυβο. Δεν αντιλαμβάνομαι το πνεύμα τους. Οπως και οι ίδιοι φαίνεται ότι δεν αντιλαμβάνονται ότι η παραγωγή θορύβου είναι η βαριά βιομηχανία της χώρας μας, τόσο που έχει φθάσει να θεωρείται συνώνυμη με τον πολιτισμό. Φοβάμαι ότι δεν είναι τυχαίο ότι η απαγόρευση της μουσικής στην εστίαση γίνεται την ίδια στιγμή που «τσιμεντώνεται» η Ακρόπολη. Η Νέα Τάξη θέλει να αλλοιώσει τον χαρακτήρα μας.
Για μία ακόμη φορά αισθάνομαι ότι ανήκω σε μειονότητα. Σε αυτή την οικτρή μειονότητα που θέλει να πιει καφέ χωρίς τα ντεσιμπέλ που τις τελευταίες δεκαετίες συνοδεύουν τον εσπρέσο – πάντα ζεστό. Η πραγματική πανδημία που σαρώνει την ελληνική ζωή είναι ο θόρυβος. Οπως έγραψε ο Σοπενάουερ, είναι ο χειρότερος βιασμός γιατί χτυπάει τον εγκέφαλο και δεν έχεις τρόπο να τον αποκλείσεις. Ως μειονότητα, λοιπόν, σας καλώ στον αγώνα για τα δικαιώματά μας: όχι μουσική στην εστίαση. Οχι μόνο λόγω σωματιδίων κορωνοϊού, αλλά και λόγω των ντεσιμπέλ, που δεν τα πιάνουν τα εμβόλια.