Στον Σαρλ ντε Γκωλ αποδίδεται η καλύτερη διάκριση μεταξύ πατριωτισμού και εθνικισμού: «Πατριωτισμός», είχε πει ο μεγάλος στρατηγός και πρόεδρος της Γαλλίας, «είναι όταν η αγάπη για τους δικούς σου ανθρώπους έρχεται πρώτο. Εθνικισμός είναι όταν το μίσος για τους άλλους έρχεται πρώτο». Πάνω σε αυτό το σχήμα μπορούμε να κάνουμε και τη διάκριση μεταξύ σοσιαλισμού και αριστερισμού. «Σοσιαλισμός είναι όταν η αγάπη για τους εργαζομένους έρχεται πρώτο. Αριστερισμός είναι όταν το μίσος για τις επιχειρήσεις έρχεται πρώτο». Μόνο με αυτό το σχήμα μπορεί να εξηγηθεί η στάση της αντιπολίτευσης προς το νομοσχέδιο για τα εργασιακά που κατέθεσε ο κ. Κωστής Χατζηδάκης. Η στάση αυτή συνοψίζεται στο σύνθημα «Οχι στην κατάργηση του 8ωρου». Καλώς ή κακώς, η οικονομία έχει εξελιχθεί από την εποχή της φάμπρικας που απαιτούσε συγκεκριμένα ωράρια. Ειδικώς σε μια οικονομία με μεγάλη εποχικότητα, όπως η ελληνική, απαιτείται ευελιξία των επιχειρήσεων για να επιβιώσουν και να δίνουν δουλειά στους εργαζομένους. Η πρόταση του κ. Κωστή Χατζηδάκη για ανακατανομή (και ουχί κατάργηση) του οκταώρου έχει νόημα. Προστατεύει τα πέντε οκτάωρα της εβδομάδας και απλώς δίνει την ελευθερία κατανομής τους. Κάποιος μπορεί να χρειαστεί ή και να επιλέξει να δουλέψει 10 ώρες τη μία μέρα, αλλά αναγκαστικώς θα δουλέψει 6 την επομένη, ή μπορεί να δουλεύει 10 ώρες επί τέσσερις ημέρες για να κάνει τριήμερο, αντί διήμερου ανάπαυσης. Το οκτάωρο θεσμοθετείται ρητώς στον νέο νόμο και θα επιτηρείται από ένα ηλεκτρονικό σύστημα.
Μια αντιπολίτευση που δεν έχει τα ανακλαστικά του Παβλόφ πρώτα απ’ όλα θα έθετε κάποια ερωτήματα. Τι είναι αυτό το σύστημα; Υπάρχει πουθενά στον κόσμο; Πώς λειτουργεί; Τι ασφαλιστικές δικλίδες έχει για να μην κλέβουν οι εργοδότες τον χρόνο των εργαζομένων; Μετά, θα έβαζε τα αιτήματα λαμβάνοντας υπόψη ότι ζούμε στη μεταβιομηχανική εποχή, ασχέτως αν στην Ελλάδα έχουμε να δούμε βιομηχανία από τον καιρό του χρήσιμου Καραμανλή. Μετά τον έλεγχο και επανέλεγχο των προδιαγραφών του ηλεκτρονικού συστήματος, θα ζητούσε να έχουν τα συνδικάτα κάποια εποπτεία κατά τη λειτουργία του, μη τυχόν και… Από την άλλη, θα συμμεριζόταν την ανάγκη ευελιξίας των επιχειρήσεων, αλλά θα πατούσε πάνω σε αυτή την ανάγκη για να ζητήσει και κάτι για τους εργαζομένους· υψηλότερο βασικό μισθό, λιγότερες ώρες εργασίας κ.λπ. Δούναι και λαβείν είναι όλα αυτά.
Αντ’ αυτού, και για ακόμη μία φορά, ακολουθήθηκε η τεμπέλικη –από πλευράς σκέψης, όχι ποδαρόδρομου– πρακτική των αδιέξοδων, για την οικονομία και το συνδικαλιστικό κίνημα, αγώνων. «Θα δώσουμε ώς το τέλος τη μάχη για ζωή και αξιοπρέπεια», ήταν το μήνυμα του κ. Αλέξη Τσίπρα από το μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ κατά την προχθεσινή πορεία. Ουάου, που θα έλεγε ο πρώην σύντροφός του, ο κ. Γιάνης Βαρουφάκης.