«Ηρθα να επιθεωρήσω τα έργα που κάνετε». Θα μπορούσε να την είχε ρωτήσει: «Εσύ τι δουλειά έχεις εδώ πέρα;». Ομως ο άνθρωπος διαθέτει έμφυτη ευγένεια. Δεν την έφερε καν στη δύσκολη θέση να την αναγκάσει να πιστοποιήσει την ταυτότητά της. Και ας διαφωνούν σε πολλά, όχι μόνον ιδεολογικά, όπως την προειδοποίησε. Πολύ θα ήθελα να μάθω ποιες ιδεολογικές διαφωνίες μπορεί να έχει ο Τσίπρας όχι μόνο με τη Μενδώνη, αλλά με οποιονδήποτε. Επειδή η συνάντηση έγινε στην είσοδο και προφανώς δεν του είχαν εξηγήσει για ποιον λόγο τον ανάγκασαν να ανεβεί εκεί πάνω μες στο λιοπύρι, έφερε τη συζήτηση στα γνωστά. «Τα γλυπτά» στον σταθμό Βενιζέλου. Εκείνη προσπάθησε να τον μπερδέψει λέγοντάς του πως δεν υπάρχουν γλυπτά. «Τα αρχαία εννοώ. Δεν με πιάνεις εύκολα εμένα, ξέρω και ξένα». Τη διαβεβαίωσε ότι τα έχει επισκεφθεί δύο φορές και τα ξέρει πολύ καλά. Του λείπει άλλη μία επίσκεψη για να πάρει πιστοποιητικό επάρκειας στα «αρχαία». Στο σημείο αυτό η Μενδώνη μας στέρησε μια ατάκα που είμαι βέβαιος ότι θα πλούτιζε το ρεπερτόριο της τσιπραϊκής σοφίας. Οταν εκείνος της είπε ότι γίνεται «καταστροφή σαν του Μοροζίνι», έπρεπε να τον ρωτήσει αφελώς: «Τι έκανε ο Μοροζίνι»; Το πιθανότερο είναι ότι θα ζητούσε την παραίτησή της επειδή δεν ξέρει ότι ο Μοροζίνι έκλεψε τα αρχαία από την Ακρόπολη και τα πήγε στο Βρετανικό Μουσείο. Ομως, αυτή τη φορά ήταν σεμνός. Φεύγοντας, μίλησε για «αυταρχισμό και ιδιοκτησιακή νοοτροπία ακόμη και στον Πολιτισμό». Δεν τον ρώτησε κανείς πώς αντιλαμβάνεται τον πολιτισμό –με δικά του λόγια– και τι εννοεί «ιδιοκτησιακή νοοτροπία».
Εκτός από το ευτράπελο, υπάρχουν μπόλικες δόσεις θράσους στο ενδιαφέρον του Τσίπρα για τα έργα της Ακρόπολης ή για την τύχη των αρχαιοτήτων στο μετρό της Θεσσαλονίκης. Είναι προφανές ότι ο άνθρωπος όχι μόνο δεν ξέρει τι «αλήθεια συμβαίνει εδώ», αλλά δεν τον ενδιαφέρει ούτε να μάθει. Θα ήταν απρεπές να αναρωτηθώ πόθεν προέκυψε η καψούρα του με τον αρχαίο πολιτισμό γενικά; Αν ενδιαφερόταν όντως να μάθει –ποτέ δεν είναι αργά– θα ζητούσε να συνομιλήσει και με τον Μανόλη Κορρέ και με τους επικριτές του. Ομως αρκείται σε αυτά που κυκλοφορούν στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Η μεγαλύτερη ζημιά που έχει γίνει από τον τρόπο με τον οποίον αντιμετωπίσθηκε το θέμα δεν έχει να κάνει με τις απόπειρες απαξίωσης του Μανόλη Κορρέ ή τις ίντριγκες των συνδικαλιστών του υπουργείου Πολιτισμού. Τα έργα της Ακρόπολης, δεκαετίες τώρα, ήταν προστατευμένα από την αρένα της ασχετολογίας που τυραννάει τον δημόσιο βίο μας. Τώρα παλεύουν διάφοροι να τα σύρουν στην αρένα χωρίς να υπολογίζουν, όσοι από αυτούς είναι σε θέση να το κάνουν, ότι η ασχετολογία είναι σαν το νερό. Φτάνει μια μικρή ρωγμή για να υπονομεύσει ολόκληρο οικοδόμημα.
Ο πόνος του Τσίπρα για τα «αρχαία»
2' 10" χρόνος ανάγνωσης
