1. Πολτοποιούνται αντίτυπα βιβλίων για τρεις λόγους. Ο πρώτος είναι ότι το στοκ στις αποθήκες των εκδοτών φορολογείται ως κέρδος. Αυτός είναι ένας παραλογισμός που κάποτε πρέπει να καταργηθεί. Ο δεύτερος είναι ότι η αποθήκευση κοστίζει. Ο τρίτος είναι ότι ο εκδότης κρίνει ότι αυτά τα αντίτυπα δεν πρόκειται ποτέ να πουληθούν. Ακόμη και αν εκλείψει ο πρώτος, ο δεύτερος και ο τρίτος θα ισχύουν. Ας πουν οι συγγραφείς τι προτιμούν. Να πωλείται το αντίτυπο προς ένα ευρώ στα παζάρια ή να πολτοποιηθεί;
2. Είθισται πριν από την πολτοποίηση να ειδοποιείται ο συγγραφέας για να αγοράσει, αν θέλει, κάποια αντίτυπα σε τιμή κόστους. Φίλος συγγραφέας των εκδόσεων Γαβριηλίδης, από τους πλέον ευπώλητους, μου είπε ότι ειδοποιήθηκε και αγόρασε μερικά. Η είσπραξη θα βοηθούσε τους εργαζομένους που είχαν μείνει άνεργοι. Δεν ξέρω πόσοι άλλοι εμφανίσθηκαν. Το ίδιο έμαθα ότι έκανε και μία τουλάχιστον από τις αιμοβόρες, θεοκατάρατες, σκοταδιστικές, και δεν ξέρω τι άλλο, τράπεζες.
3. Η πολτοποίηση δεν καταστρέφει το πνευματικό έργο. Ακόμη και πριν από τον Γουτεμβέργιο, η καταστροφή ενός παπύρου ή μιας περγαμηνής δεν σήμαινε τον αφανισμό της δημιουργίας. Καταστρέφει αντίτυπα, τα οποία μπορούν να αναπαραχθούν. Ο συγγραφέας μπορεί να βρει άλλον εκδότη ο οποίος θα κρίνει με τη σειρά του για την τύχη του έργου του. Εμαθα ότι τους πρότειναν να τους δώσουν τις διαφάνειες που επιτρέπουν την επανεκτύπωση. Αν δεν βρει, τότε, ναι, όντως το έργο του δεν έχει καμία τύχη. Είναι ένας από τους κινδύνους του επαγγέλματος.
4. Ολες αυτές οι φωνές που ακούγονται αυτές τις ημέρες, φωνές πόνου και απελπισίας για την τύχη της πνευματικής δημιουργίας στον τόπο μας, είναι υποκριτικές. Το δυστύχημα δεν είναι η πολτοποίηση. Το δυστύχημα είναι ότι ο καθ’ όλα άξιος και αγαπητός Σάμης Γαβριηλίδης άφησε στους κληρονόμους του μόνο χρέη στις τράπεζες. Το δυστύχημα είναι ότι έκλεισε ένας σοβαρός εκδοτικός οίκος. Το δυστύχημα είναι ότι έπαψε να λειτουργεί το κέντρο Crimes and Poems στην οδό Αγίας Ειρήνης. Ομως αυτά αντιμετωπίζονται ως δευτερεύοντα. Ολοι φωνάζουν για τα αντίτυπα των βιβλίων τους με την αυταρέσκεια του μικρού εγωισμού τους. Ως και ο Βαρουφάκης, ο άνθρωπος παγόνι, άπλωσε την ωραία ουρά του για να μας πει πόσο αγαπάει την ποίηση και πόσο σιχαίνεται τις τράπεζες. Αν τον είχαμε αφήσει να τις κλείσει για πάντα δεν θα γίνονταν τέτοια αίσχη.
Η υπόθεση που απασχολεί το Διαδίκτυο, αλλά και μεγάλες εφημερίδες, δεν θα είχε τόση σημασία αν δεν αναδείκνυε μια πτυχή της κοινωνικής μας συμπεριφοράς. Τη μοσχοθρεμμένη εγωπάθεια που τρέφεται από τον λυρισμό της μεγαλοστομίας για να υπάρξει. Και όταν γκρεμίζεται στο δάπεδο της πραγματικότητας, φωνάζει βοήθεια σαν την παρθένο που δεν πρόλαβε να χάσει την παρθενία της, σαν την ηρωίδα στον «Ανύπαρκτο ιππότη» του Καλβίνο.