Σαφώς και υπάρχουν διαφορές μεταξύ των ΜΜΕ, διαβαθμίσεις σε ποιότητα, εντέλει καλός, μέτριος και κακός Τύπος. Δεν αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία. Ωστόσο όλο και πιο συχνά ο ελληνικός Τύπος εστιάζει μόνο στα θέματα που «πουλούν» με ιντριγκαδόρικη οπτική και σχολιασμό, αγνοώντας βασικούς τομείς του δημόσιου βίου, για τους οποίους οφείλει να ασκεί τη θεσμική, κριτική λειτουργία του. Για παράδειγμα, απουσιάζουν σταθερά ρεπορτάζ στους τομείς της παιδείας, του δημόσιου τομέα, του πολιτισμού. Το φαινόμενο είναι σχεδόν γενικό στα τηλεοπτικά κανάλια και στα sites. Θεματικές επικαιρότητας όπως το τι προγραμματίζει το υπουργείο Παιδείας σε βάθος χρόνου για τη μέση ή την τριτοβάθμια εκπαίδευση παρουσιάζονται με στερεοτυπική αντίληψη και τηλεγραφικά (αν δεν υπάρχει κάτι για τις Πανελλαδικές Εξετάσεις ή την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών το θέμα δεν… βρίσκει θέση στον ακριβό τηλεοπτικό χρόνο), ενώ ρεπορτάζ πολιτισμού –π.χ. για μία θεατρική παράσταση, ένα βιβλίο ή ένα εικαστικό δρώμενο– «παίζουν» μόνο όταν εμπλέκεται κάποιος λαμπερός «επώνυμος». Οσο για την ερευνητική δημοσιογραφία –ίσως για τις θολές πτυχές του δημόσιου τομέα, την καύση νεκρών, τη «βιομηχανία» καισαρικών κ.λπ.– λείπει ή περιορίζεται σε νυχτερινές ώρες στην ΕΡΤ. Οι εξειδικευμένοι δημοσιογράφοι εκλείπουν ως είδος και υπερτερούν οι σχολιογράφοι που έχουν γνώμη επί παντός του επιστητού αλλά συχνά επιδερμικά.
Δυστυχώς όμως! Το ειδησεογραφικό τοπίο, όπως αποτυπώθηκε με αφορμή το έγκλημα στα Γλυκά Νερά, αποτελεί μία βιτρίνα των ΜΜΕ για την οποία οι πολίτες της χώρας αλλά και ο κλάδος των δημοσιογράφων θα πρέπει να προβληματιστούν. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων απουσίασε η λιτή, προσεκτική παρουσίαση των γεγονότων και άρχισε μία κουτσομπολίστικη, φλύαρη αναπαραγωγή των τραγικών και λεπτών πτυχών της υπόθεσης. Ξεχάστηκαν οι όροι και οι περιορισμοί που θέτει το δημοσιογραφικό λειτούργημα και ρόλο ανέλαβαν συμπαθείς τηλεπαρουσιαστές. Δραματοποίηση και εντέλει κιτρινισμός.
Το κοινό των ΜΜΕ δεν είναι άμοιρο ευθυνών γι’ αυτή την κατάσταση. Καταναλώνει ηδονοβλεπτικά οτιδήποτε του παρουσιάζεται για να το εντυπωσιάσει, και κατόπιν επικρίνει τα ΜΜΕ –και δη τα τηλεοπτικά– για τη χαμηλή τους ποιότητα. Ομως δεν πιστεύω πως πρόκειται για ένα ταγκό για δύο. Οι δημοσιογράφοι οφείλουν να στέκονται στο ύψος των περιστάσεων και του λειτουργήματος που επιτελούν. Ας είμαστε, έστω μία φορά, αυστηροί στον καθρέφτη μας. Της αυτοκριτικής, βεβαίως, προηγείται η αυτογνωσία.