Απολύτως δικαιολογημένα το έγκλημα των Γλυκών Νερών προκάλεσε το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης και των ποικίλων μίντια. Είχε όλα τα στοιχεία που προκαλούν συναισθήματα και συναρπάζουν, καθώς οι «πρωταγωνιστές», η πλοκή με το απροσδόκητο τέλος και η συμβολή της τεχνολογίας στη λύση του μυστηρίου αναλογούν σε θρίλερ υψηλών προδιαγραφών. Αλλωστε το κοινό είχε εμπλακεί συναισθηματικά με την υπόθεση, όταν οι αρχικές ενδείξεις οδηγούσαν σε συμπεράσματα που τελικά διαψεύστηκαν, οπότε ένιωσε (όπως και τα μίντια) ότι ο δράστης το κορόιδεψε κατάμουτρα. Επρόκειτο αναμφισβήτητα για… best seller.
Η αποκάλυψη της αλήθειας έχει προκαλέσει μια συζήτηση για το κατά πόσον η κάλυψη των εξελίξεων που το αφορούσαν πήρε διαστάσεις «κλειδαρότρυπας», έφτασε σε σημείο «πορνογραφίας» και ανέδειξε χαρακτηριστικά νοσηρότητας, τόσο των μίντια όσο και της κοινής γνώμης. Αναμφίβολα ήταν διακριτά με γυμνό μάτι τέτοια χαρακτηριστικά. Τα έβλεπε και τα άκουγε κανείς στα ρεπορτάζ, στα σχόλια των ειδικών και «ειδικών» στους οποίους δόθηκε η ευκαιρία να προβληθούν, στο μέγεθος του χώρου και του χρόνου που αφιερώνουν εφημερίδες, τηλεοράσεις και ραδιόφωνα στην υπόθεση, στους ρόλους που υποδύθηκαν παρουσιαστές και ρεπόρτερ, στις καφενόβιες κουβέντες σε ολόκληρη την επικράτεια και βέβαια στην ακόρεστη δίψα του κοινού για κατανάλωση της παραμικρής λεπτομέρειας.
Δεν είναι πρωτοφανή όμως αυτά τα πράγματα, ούτε αποτελούν αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο. Στις ΗΠΑ κτίστηκαν ολόκληρες αυτοκρατορίες προσφέροντας «αίμα και σπέρμα» στους αναγνώστες. Πολλοί από τους «βαρόνους» του Τύπου (Χιρστ, Πούλιτζερ κ.λπ.) μεγαλούργησαν μέσα στην «κιτρινίλα», οι εφημερίδες του Σικάγου έγιναν διάσημες για τις επιδόσεις τους στον κιτρινισμό, η «Πρώτη σελίδα», μια εξαιρετική παλιά ταινία, σατίρισε πολύ εύστοχα το φαινόμενο. Πιο πρόσφατα, η υπόθεση της δολοφονίας της συζύγου του από τον διάσημο παίκτη του αμερικανικού ποδοσφαίρου Ο. Τζ. Σίμσον «γέμισε» άπειρες ώρες των μίντια και της αμερικανικής καθημερινότητας. Αντίστοιχο θόρυβο, συγκίνηση και ενδιαφέρον προκάλεσε παγκοσμίως η δολοφονία της συζύγου – μοντέλου από τον Νοτιοαφρικανό παραολυμπιονίκη Οσκαρ Πιστόριους. Ενδεικτικά…
Δεν ήταν διαφορετική η συμπεριφορά των εφημερίδων και του κοινού στην Ελλάδα σε υποθέσεις δολοφονιών, αλλά και κιτρινισμού στο παρελθόν. Οι μεγαλύτεροι ασφαλώς θυμούνται τον «δράκο του Σέιχ Σου», τους Γερμανούς ληστές που σκότωναν βενζινάδες, το μυστήριο του θανάτου της Τίνας Νιάρχου στη Σπετσοπούλα, το «σιδέρωμα» της Σπυριδούλας, ή πιο ευτράπελες ιστορίες, όπως η «Αγία Αθανασία του Αιγάλεω» ή το «νερό του Καματερού». Ο Τύπος της εποχής τις «πουλούσε» με όλους τους δυνατούς τρόπους, με κάθε πραγματική ή ψεύτικη λεπτομέρεια και δίχως αιδώ. Από την πλευρά της, η κοινή γνώμη τις ρουφούσε ηδονικά με μεγάλη προθυμία και με όλες τις αισθήσεις της.
Η διαφορά τού τότε από το τώρα, αφενός ποσοτική, αφετέρου τεχνολογική και με χειρότερη χρήση της ελληνικής γλώσσας. Πάμπολλα τα μίντια, κυρίως τα ηλεκτρονικά, χιλιάδες οι πρόθυμοι «ειδικοί», σπασμένα τα ελληνικά πολλών δημοσιογράφων και φοβερό το πρόβλημα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Ολα τα υπόλοιπα, συμπεριλαμβανομένου του κοινού, ίδια!