«Κύριε, είστε ο μεγαλύτερος αθλητής του κόσμου», διαπίστωνε φωναχτά ο φειδωλός βασιλιάς της Σουηδίας Γουσταύος Ε΄. Στοκχόλμη 1912, πέμπτοι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες. Ενα θαύμα της φύσης, εγγονός του τοτέμ «Μαύρου Γερακιού», που στις ινδιάνικες φλέβες του κυλούσαν ιρλανδικές και γαλλικές σταγόνες, σαρώνει τους αντιπάλους κατακτώντας δύο χρυσά σε πένταθλο και δέκαθλο. Πριν ασχοληθεί με τον στίβο ο Τζιμ(ι) Θορπ έπαιζε αμερικανικό ποδόσφαιρο κυριολεκτικά για μια φούχτα δολάρια. «Δεν έχω δει πιο προικισμένο άτομο», είπε ένας νεαρός αξιωματικός βλέποντας τον Τζίμι σε δράση.
Ο θαυμαστής του Ινδιάνου λεγόταν Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, που αργότερα και οι πέτρες του κόσμου τον έμαθαν ως Αϊκ. Μετά την υποδοχή του ήρωα δις ολυμπιονίκη στην πατρίδα –με ορατό τον κίνδυνο ένας Ινδιάνος να γίνει πρότυπο–, έσκασε η αποκάλυψη: Ο Θορπ βρέθηκε θετικός σε παλαιότερη χρήση επαγγελματισμού, έτσι, για την κάθαρση του ολυμπιακού πνεύματος, το μίασμα έπρεπε να εξοβελιστεί. Η ετυμηγορία στους «αθανάτους» της ΔΟΕ: Ενοχος, τα μετάλλια δεν του ανήκουν. Ο ανυποψίαστος για το έγκλημά του Τζίμι έβγαζε κατόπιν μεροκάματο για χρόνια σε ομάδες φούτμπολ και μπέιζμπολ, ήρθε το σαρωτικό κραχ, αλλά καλοί χριστιανοί τού έβρισκαν δουλειές. Το θαύμα της φύσης έγινε σκαφτιάς, πορτιέρης και κομπάρσος σε γουέστερν πάντα με ίδιο ρόλο. Τον πήρε η κάτω βόλτα, βρέθηκε στην τελική ευθεία με αντίπαλο κατάθλιψη και αλκοολισμό. Εχασε. Μεταμελημένοι οι διάδοχοι των «αθανάτων», το 1982, με προεξάρχοντα τον Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ, ζητούν συγγνώμη από τον νεκρό παραδίδοντας τα χρυσά μετάλλια στα παιδιά του.
Βερολίνο 1936, δέκατοι Ολυμπιακοί Αγώνες. Ο Αδόλφος Χίτλερ παραλαμβάνει περιχαρής από τον Σπύρο Λούη κλάδο ελαίας στους πρώτους Αγώνες που η ιερή φλόγα από την Ολυμπία ταξίδεψε στον τόπο διεξαγωγής. Είχε στηθεί ένας πρωτοφανής μηχανισμός προπαγάνδας, με φαραωνικά έργα, ναζιστικής εμπνεύσεως, για να σταλεί οικουμενικό μήνυμα υπεροχής του Γ΄ Ράιχ και υπεροπλίας των αθλητών της αρίας φυλής. Αλλωστε ο Χίτλερ οραματιζόταν, μετά την κατάκτηση του κόσμου, οι Ολυμπιακοί Αγώνες να μη φύγουν ποτέ από το Βερολίνο. Το στραπάτσο ήρθε από ένα μαύρο φτωχόπαιδο, με βιώματα ρατσισμού στο πετσί του, που γεννήθηκε με φτερά στα πόδια. Ο κορυφαίος αθλητής του 20ού αιώνα, Αμερικανός Τζέσε Οουενς, κέρδισε χρυσά στους δρόμους εντυπώσεων, 100 μ., 200 μ., σκυταλοδρομία 4×100 και στο μήκος εις βάρος και Γερμανών. Πάνιασε ο δικτάτορας, ήταν αυτή η πρώτη του αναίμακτη δημόσια ήττα πριν από την έναρξη του πολέμου. Μετά βαΐων επέστρεψε στις ΗΠΑ ο υπεραθλητής και μαζί σε μετ’ εμποδίων βίο, όταν οι προβολείς έσβησαν και οι αιχμηρές ματιές τροχίστηκαν. Μεγάλη στιγμή, η αποθέωση που γνώρισε από τους ηττημένους, όταν βρέθηκε χρόνια αργότερα στο Βερολίνο ως επισκέπτης καλής θελήσεως.
Τα ρεκόρ του Τζίμι και του Τζέσε, μοίρα ανθρώπινη, καταρρίφθηκαν. Αυτοί ρίζωσαν στο βάθρο των σπουδαιότερων, καθαρόαιμων, αθλητών όλων των εποχών.