Κανείς δεν πολυπίστευε πια στους Αγώνες. Ακόμη και για τους φανατικούς των αθλημάτων, ο ενθουσιασμός υπονομευόταν από την υποψία πως όλα είναι χημεία. Οτι αυτά τα σώματα που διαγωνίζονταν στις Ολυμπιάδες ήταν ψεύτικα. Τοξικά. Απανθρώπως υπεράνθρωπα.
Τη φυσική τάξη των εύθραυστων ανθρωπίνων πραγμάτων αποκατέστησε η απροσδόκητη απόφαση της Σιμόν Μπάιλς. Κορμί που είχε επιτύχει να μετατρέψει το άθλημά της σε υπεράνθρωπη φαντασμαγορία, η Aμερικανίδα γυμνάστρια κατόρθωσε μεγαλύτερο άθλο χωρίς να επιστρατεύσει το σωματικό της χάρισμα: με την απόφασή της να μην μπει καν στον αγώνα.
Η αναγνώριση των ανθρώπινων ορίων, αυτό το εγκώμιο στην αδυναμία με το οποίο ανακοίνωσε ότι αποσύρεται επειδή δεν ήταν ψυχικά έτοιμη να αγωνιστεί, έσκισε το παραπέτασμα της πλαστότητας που κάλυπτε το ολυμπιακό θέαμα.
Οχι, είπε η Μπάιλς. Δεν είμαστε ντοπαρισμένα θηρία σε τσίρκο. Σπάμε. Και σε κανέναν δεν αξίζει να σπάει στην αρένα.
Η ενθουσιώδης υποδοχή αυτής της νικηφόρου παραίτησης δείχνει μάλλον ότι η κερκίδα ήταν έτοιμη για την αποκαθήλωση του ήθους του πρωταθλητισμού, όπως είχε κακοφορμίσει. Το δόγμα «ο πρώτος είναι τα πάντα και ο δεύτερος τίποτε», που για δεκαετίες διέρρεε από τα γήπεδα και όριζε τον στίβο και την εξωγηπεδική ζωή, τους είχε εξαντλήσει όλους – τους αθλητές, αλλά και τους θεατές, που ένιωθαν ότι έπρεπε να μιμηθούν τους αθλητές.
Μόλις 24 ετών, η Μπάιλς φάνηκε να δίνει φωνή σε μια αγωνία της γενιάς της. Τώρα που όλος ο κόσμος έχει γίνει σκηνή –που τα σώματα και οι επιδόσεις μας βαθμολογούνται στο ψηφιακό τερέν της οικειοθελούς έκθεσης– όλοι φέρουν την αγωνία του πρωταθλητή.
Εχουν το άγχος της τελειότητας – του φωτογραφιζόμενου σώματος, που πρέπει να φαίνεται άψογο· του βιντεοσκοπούμενου βίου, που ή θα μπορεί να παριστάνεται συναρπαστικός ή θα είναι αβίωτος.
Ενάντια στον ίδιο πάνδημο ψυχαναγκασμό για διαρκή έκθεση και εικονική τελειότητα επαναστάτησε ευθέως, πριν από ένα μήνα, και η συνομήλικη της Μπάιλς, η τενίστρια Ναόμι Οσάκα.
Η απόφασή της να αποσυρθεί παρά να υπομείνει τη βάσανο των συνεχών συνεντεύξεων Tύπου μπορεί να διαβαστεί ως ένα διάβημα για επιστροφή στον ασκηνοθέτητο εαυτό.
Να αψηφάς τα τρόπαια. Να σπας μόνος σου το είδωλό σου. Αυτό είναι το νέο σθένος που όρισαν οι δύο πρωταθλήτριες – η δύναμη να συμφιλιώνεσαι με την αδυναμία. Η χειραφέτηση από την εικόνα· από το αμείλικτο βλέμμα των άλλων.
Πολλοί σπαταλιούνται για το απρόσωπο βλέμμα των άυλων «επαφών» τους – των αόρατων κριτών τους. Η Μπάιλς τους είπε ότι σπαταλιούνται τζάμπα.