Ομολογουμένως, δεν προκαλεί την καλύτερη των εντυπώσεων η ρύθμιση / απαλοιφή των οφειλών πανεπιστημιακών προς τα ΑΕΙ τους, με απόφαση της ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας. Εως το 2011 οι συγκεκριμένοι είχαν υποχρέωση να αποδίδουν στα ιδρύματα όπου διδάσκουν το 15% των ακαθάριστων εσόδων τους από άσκηση ελεύθερου επαγγέλματος, το οποίο σήμερα έχει καταλήξει να είναι 7% επί των καθαρών εσόδων τους, αλλά πολλοί από αυτούς δεν το απέδιδαν και διαχρονικά ασκούσαν πιέσεις στις κυβερνήσεις για να απαλλαγούν από αυτό το… καθήκον.
Η απόφαση της ρύθμισης / απαλοιφής αφορά τις οφειλές έως το 2009 με το σκεπτικό ότι δεν μπορεί πλέον να βγει άκρη, ούτε για το ποια ποσά έπρεπε να αποδώσουν οι πανεπιστημιακοί που έγραφαν στα παλιά τους τα παπούτσια τον νόμο, ούτε για ποια ποσά έπρεπε να εισπράξουν οι μηχανισμοί που στήθηκαν για να εφαρμόζουν τον νόμο. Με λίγα λόγια, μένουν στο απυρόβλητο και… δικαιώνονται τόσο οι φοροφυγάδες καθηγητές και άλλοι που εξασφάλιζαν υψηλές αμοιβές προβάλλοντας τους πανεπιστημιακούς τίτλους τους στην ελεύθερη οικονομία, όσο και εκείνοι που είχαν σε εκείνο το διάστημα την ευθύνη να εισπράξουν και να περιορίσουν τα όποια διαφυγόντα έσοδα, όμως δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους. Και σ’ αυτή την περίπτωση μιλάμε για ταγούς της κοινωνίας που αναμένεται να δίνουν καλό παράδειγμα, όχι για εκμετάλλευση συντεχνιακής «ομερτά» και πολιτικών μέσων.
Από την άλλη πλευρά, η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας δεν έκανε κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Τα συνηθισμένα των αλληλοδιάδοχων και συνεχών ρυθμίσεων και απαλλαγών που ωφελούν όσους συστηματικά και συνειδητά αποφεύγουν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους, ενώ μπορούν. Φροντίζοντας ταυτόχρονα να επιβεβαιώνουν ότι οι άλλοι, εκείνοι δηλαδή οι πολίτες που πληρώνουν φόρους και χρέη, είναι «κορόιδα». Δυστυχώς, η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει ξεφύγει από τον κανόνα τέτοιων ρυθμίσεων και διευκολύνσεων, γεγονός που συνεχίζει –και θα συνεχίσει– να διαιωνίζει μία από τις γνωστές πτυχές της λεγόμενης «ελληνικής πραγματικότητας».
Τούτων λεχθέντων, αξίζουν ίσως δύο ακόμη επισημάνσεις. Η πρώτη αφορά το αβάσιμο επιχείρημα του υπουργείου Παιδείας ότι δεν μπορεί να βρεθεί άκρη με τα χρέη των πανεπιστημιακών έως το 2009 και γι’ αυτό ρυθμίζονται / απαλείφονται. Κακώς. Να αναζητηθούν οι υπόλογοι αν δεν υπάρχουν καταγεγραμμένα τα απαραίτητα στοιχεία. Και αν όντως δεν υπάρχουν τα στοιχεία στα πανεπιστήμια, θα μπορούν πιθανότατα να γίνουν διασταυρώσεις με τις φορολογικές δηλώσεις των οφειλετών πανεπιστημιακών. Εκτός αν ούτε οι εφορίες τα διαθέτουν, οπότε μιλάμε για ανυπαρξία κράτους. Οσο για το αν τα πανεπιστήμια πρέπει να έχουν όφελος από την άσκηση ελεύθερου επαγγέλματος των πανεπιστημιακών, ούτε συζήτηση. Αφού αυτοί επικαλούνται την αίγλη που τους προσφέρει η πανεπιστημιακή τους θέση για να έχουν απολαβές και μάλιστα υψηλές, τα ΑΕΙ δικαιούνται μεριδίου.
Εκείνοι πάντως που δεν δικαιούνται να διαμαρτύρονται για τη ρύθμιση / απαλοιφή είναι οι Συριζαίοι. Ας ρωτήσουν τον Γαβρόγλου γι’ αυτό.