Οσο διάβαζα ένα προς ένα τα ονόματα των χωρών που έστειλαν βοήθεια στην Ελλάδα, να λυτρωθεί από τις πυρκαγιές, παραδινόμουν στη συγκίνηση δίχως καμιά προσπάθεια να της περάσω τα χαλινάρια του πραγματισμού, λέγοντας πως «ήταν υποχρέωσή τους» κτλ. Βλέποντας όμως τον αριθμό των πτητικών μέσων που ήρθαν από παντού, με νίκησε η μελαγχολία: «Είκοσι ένα αεροπλάνα και ελικόπτερα ήρθαν να συνδράμουν…». Η σύμπτωση με αφόπλισε.
Είκοσι ένα… Πότε; Φέτος. Το 2021. Τη χρονιά που γιορτάζουμε το Εικοσιένα. Που θα το γιορτάζαμε μάλλον, αν δεν μας έτρωγαν τον νου και την ψυχή η πανδημία πρώτα, που όσο λιγότερο ενδιαφέρον αποσπά τόσο αγριεύουν όλοι της οι δείκτες, οι πυρκαγιές δυο βδομάδες τώρα. Την αντιμετώπιση του ιού και το πρόγραμμα του εμβολιασμού τα εμφάνισε σαν δύο από τις μεγαλύτερες προσωπικές επιτυχίες του ο πρωθυπουργός. Δεν είναι. Το ξέρει και ο ίδιος. Την αντιμετώπιση των πυρκαγιών μόνο ο κ. Χαρδαλιάς συνεχίζει να τη θαυμάζει, αφού ο κ. Χρυσοχοΐδης υποχώρησε στα άφωνα παρασκήνια, μαζί με όλους τους μέχρι χθες λαλίστατους. Τι να πουν και ποιους να πείσουν.
Οι δύο βρόχοι, πανδημία και πυρκαγιές, απαγόρευσαν τη γιορτή. Το είπαν άλλωστε, με τον τρόπο του ο καθένας και με άλλη αφορμή, και οι αθλητές μας που διέπρεψαν στους Ολυμπιακούς: «Πώς να πανηγυρίσεις και να χαρείς με την πατρίδα σου σε πόλεμο;». Και ας μη χαρήκαμε όσο θα θέλαμε, τους χρωστάμε χάρη. Για τον λόγο τους πρώτα κι έπειτα για τα μετάλλια ή τα καλά πλασαρίσματα.
Τεράστια χάρη χρωστάμε και σε όσους έσπευσαν να μας συντρέξουν, ανάμεσά τους και κάποιοι από τη βαλκανική μας συντροφιά, για τη μεθοδικότητα των οποίων δεν παραέχουμε (δεν παραείχαμε) καλή γνώμη εμείς οι Ευρωπαίοι. Δεν πρόκειται για το αποτύπωμα ενός νέου φιλελληνισμού, στη μνήμη του ρεύματος εκείνου που συνέκλινε με τον ποταμό της Επανάστασής μας επειδή ένιωθε την αρχαία Ελλάδα σαν πηγή του. Τα κοινά σημεία, ωστόσο, στους δύο καταλόγους, των πυροσβεστικών χωρών του 2021 και των φιλελληνικών λαών του 1821, είναι πολλά: Τότε και τώρα, Γάλλοι, Ρουμάνοι, Ελβετοί, Σουηδοί, Αμερικανοί, Ρώσοι, Πολωνοί, Γερμανοί, Ισπανοί, Βρετανοί, Σέρβοι, Μολδαβοί, Αιγύπτιοι. Και Αραβες, έστω λίγοι. Τους Κύπριους δεν τους μετράω βέβαια στους φιλέλληνες. Και αν δεν είχαν τα δικά τους πύρινα βάσανα, και Ιταλοί θα ήταν εδώ, και Μαυροβούνιοι, και Αλβανοί. Δεν γίνεται αλλιώς. Τα προβλήματα από την ανθρωπογενή κατάρρευση της φύσης είναι κοινά. Κοινός πρέπει να είναι και ο αγώνας. Αλλιώς, τελειώνουμε.