Η φετινή τουριστική σεζόν, όπως μέχρι στιγμής φαίνεται, δεν θα είναι και τόσο άσχημη, δεδομένων των συνθηκών υπό τις οποίες άνοιξε και εξελίχθηκε. Ο τελικός απολογισμός θα γίνει αργότερα και μέχρι τότε δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει, αλλά η παρτίδα για φέτος δείχνει να έχει σωθεί, με σοβαρές, βεβαίως, απώλειες σε σύγκριση με τις προ COVID-19 περιόδους.
Δεν μπορούμε ωστόσο να μην αναγνωρίσουμε ότι και φέτος, με όλες τις δυσκολίες, ο από Βορρά οδικός τουρισμός συνέβαλε καθοριστικά στο να κρατηθεί στη ζωή η βαριά μας βιομηχανία. Οι βαλκανικές τουριστικές δεξαμενές έστειλαν κόσμο στους απανταχού τουριστικούς προορισμούς μας, από τους χλιδάτους έως και τους πλέον ταπεινούς. Οι εποχές κατά τις οποίες ο ειρωνικός προσδιορισμός «Βαλκάνιος τουρίστας» κυκλοφορούσε (ειδικά για κάποιες χώρες) ως ανέκδοτο έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί.
Οι κοινωνίες και οι οικονομίες των βόρειων γειτόνων επιτρέπουν πλέον στους πολίτες τους να ταξιδεύουν και να ξοδεύουν – κάποιοι μάλιστα πολλά. Ρουμάνοι, Σέρβοι, Βούλγαροι, Βορειομακεδόνες, Τσέχοι, Πολωνοί, Αλβανοί επιλέγουν Μύκονο, Σαντορίνη, Πάρο, Κρήτη, Χαλκιδική, Ιόνια Νησιά για τις διακοπές τους, βάζοντας γερά το χέρι στην τσέπη, και οι λιγότερο εύποροι κατακλύζουν τις ανά την επικράτεια παραλίες μας, δίνοντας ανάσες στις τοπικές οικονομίες.
Οι Βαλκάνιοι πάνε πλέον παντού. Πτήσεις τσάρτερ από τις βαλκανικές πρωτεύουσες γίνονται τα καλοκαίρια προς πολλά ελληνικά αεροδρόμια και η χερσαία κάθοδος των εκδρομέων λαμβάνει (τις ημέρες αιχμής) μορφή χιονοστιβάδας. Και (μπορούν να) παραθερίζουν στα καλύτερα ξενοδοχεία.
Μέχρι να εισβάλει η κορωνοκαταιγίδα είχαμε την πολυτέλεια να συζητάμε για το τι τουρισμό θέλουμε και βέβαια το μυαλό πήγαινε (σε τι άλλο;) στα φουσκωμένα πορτοφόλια, που τα ψάχναμε στις τσέπες Ευρωπαίων και Αμερικανών, ίσως και κάποιων Κινέζων.
Η συνεχής άνοδος του βιοτικού επιπέδου των βόρειων τουριστικών αγορών με εκατομμύρια δυνάμει πελάτες μας δεν επιτρέπει υπεροψίες, σνομπισμούς και προκαταλήψεις, και θα πρέπει να τεθεί ως παράμετρος στην εξίσωση των μελλοντικών σχεδιασμών της βαριάς μας βιομηχανίας για την προσέλκυση ποιοτικού τουρισμού. Αλλες ανταγωνίστριες χώρες, με πρώτη την Τουρκία, έχοντας διαβάσει σωστά τις μεταβολές στις βαλκανικές τουριστικές αγορές, αλωνίζουν πίσω από τα σύνορά μας. Ο δικός μας ΕΟΤ δίνει τη μάχη της προβολής της Ελλάδας έχοντας ως σύμμαχο τις ακαταμάχητες φυσικές ομορφιές της και την αγάπη των ανθρώπων προς τη χώρα μας. Δεν φτάνει όμως αυτό.
Ο ελληνικός τουρισμός θα πρέπει να ξεπεράσει το «σύμπλεγμα ανωτερότητας» και να επενδύσει (και) στα γερά βαλάντια των Βαλκάνιων. Τα λεφτά δεν έχουν χρώμα, ούτε εθνόσημο.