Η υπογραφή πενταετούς στρατιωτικής συμφωνίας με την Τουρκία από την κυβέρνηση Ζάεφ μάς εξόργισε και μερικοί την ερμήνευσαν ως απότοκο των «Πρεσπών». Ανοιξε η συμφωνία των Πρεσπών την κερκόπορτα για τη μετατροπή της Βόρειας Μακεδονίας σε στρατιωτικό δορυφόρο της Τουρκίας; Αργά ξυπνήσαμε.
Εδώ και τριάντα χρόνια η Αγκυρα υπογράφει ανελλιπώς τέτοιες συμφωνίες συνεργασίας με τα Σκόπια. Οσο εμείς «πολεμούσαμε» με τους «ακατονόμαστους» για τον Μέγα Αλέξανδρο και τους είχαμε, ή νομίζαμε ότι τους είχαμε, στην απομόνωση, οι Τούρκοι εκπαίδευαν αξιωματικούς τής (τότε) ΠΓΔΜ, την εφοδίαζαν με στρατιωτικό υλικό και ενίσχυαν τις υποδομές των ενόπλων δυνάμεών της. Με άλλα λόγια, έδεναν στο άρμα τους την άμυνα της χώρας αυτής. Μια τέτοια συμφωνία υπέγραψαν και τώρα, την ώρα που στους διαδρόμους της Βουλής παραμένουν «παρκαρισμένα» προς έγκριση τα απορρέοντα από τη συμφωνία των Πρεσπών πρωτόκολλα, με πρώτο αυτό της μεταξύ μας στρατιωτικής συνεργασίας. Με το να εξεγειρόμαστε γιατί τόλμησαν (λες και έπρεπε να μας ρωτήσουν) τα Σκόπια να υπογράψουν στρατιωτική συμφωνία με μια χώρα-σύμμαχό τους (και δική μας, μην το ξεχνάμε) στο ΝΑΤΟ, καταντάει αστείο από τη στιγμή που για λόγους εσωτερικούς εμείς αρνούμαστε να το κάνουμε. Βλέπουμε το «δέντρο» και χάνουμε το «δάσος». Ποιο είναι αυτό; Η συνεχής υ(α)ποχώρηση της Ελλάδας από τα Βαλκάνια και η επέλαση της Τουρκίας.
Η ελληνική παρουσία πίσω από τα βόρεια σύνορά μας χρόνο με το χρόνο εξασθενεί και εμφανίζεται από αναιμική (επιχειρήσεις) έως ανύπαρκτη. Πλέον η Αθήνα ελάχιστα έως καθόλου επηρεάζει τις εξελίξεις στη βαλκανική ενδοχώρα. Δεν θα ήταν υπερβολή να παραδεχθούμε ότι μας υπολογίζουν όλο και λιγότερο έως καθόλου.
Το ξέρουμε όλοι, συζητείται ψιθυριστά στις διπλωματικές μας αποστολές, ότι η δογματική προσήλωσή μας σε μαξιμαλιστικές θέσεις γύρω από διμερείς διαφορές, ή επιζήμιες «φιλίες» και συμμαχίες στο όνομα του ομόδοξου της θρησκευτικής πίστης, μας κατέστησε εν πολλοίς μέρος του προβλήματος. Και δυστυχώς δεν κάνουμε πολλά πράγματα για να επανορθώσουμε. Με κατάρες κατά του Ζάεφ, του Ράμα και δεν ξέρω τίνος άλλου, δεν θα αποτρέψουμε την από Βορρά «πολιορκία» μας από την τουρκική επιρροή.
Καθώς εμείς σαλπίζουμε υποχώρηση, ο Ερντογάν πάει τον Οκτώβριο στο Μαυροβούνιο, προγραμματίζει θεαματικό ταξίδι στα Τίρανα, τα οποία εξοπλίζει με μη επανδρωμένα αεροσκάφη και εκπαιδεύει τον στρατό τους, πουλάει όπλα στο Κόσοβο, υπογράφει συμφωνίες με τα Σκόπια, είναι (κατά Βούτσιτς) ο στρατηγικός σύμμαχος των Σέρβων και φίλος του Μπορίσοφ, με άλλα λόγια η Τουρκία είναι πανταχού παρούσα στην αυλή μας.