Σπανίως οι ανασχηματισμοί κυβερνήσεων ενδιαφέρουν και συγκινούν τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών. Ασφαλώς υπάρχουν επαγγέλματα και χώροι, όπως οι δημοσιογράφοι και τα μίντια, όπου η ενασχόληση γύρω από έναν ανασχηματισμό και η ανάλυσή του αποτελούν μέρος της λειτουργίας τους και αναμφισβήτητα υπάρχει το ενδιαφέρον από την πλευρά συνδικαλιστών πολλών κλάδων για το πρόσωπο του υπουργού ή υφυπουργού που φεύγει ή έρχεται στο υπουργείο που τους αφορά. Δίχως να ξεχνάμε το αέναο ενδιαφέρον που συντηρεί σχετικές συζητήσεις στο δημοσιοϋπαλληλικό πλαίσιο.
Από εκεί και πέρα, το γενικό κοινό αντιμετωπίζει συνήθως με την έννοια κουτσομπολιού έναν ανασχηματισμό και η ενασχόληση των μίντια με αυτόν απλώς συντηρεί ένα επιδερμικό ενδιαφέρον γύρω από αυτόν για κάποιο διάστημα. Υπάρχουν μάλιστα σημαντικά τμήματα του πληθυσμού, η νεολαία για παράδειγμα, που ουδόλως ενδιαφέρονται ακόμη και σε επίπεδο κουτσομπολιού. Οσοι έχουν παιδιά έως 25 χρόνων μπορούν να το πιστοποιήσουν και αποτελούν εξαίρεση οι οικογένειες που τα παιδιά τους δείχνουν σχετικό ενδιαφέρον.
Παρ’ όλα αυτά, δεν είναι λίγες οι φορές που οι ανασχηματισμοί έχουν μεγαλύτερη πολιτική σημασία από αυτή που γίνεται αντιληπτή άμεσα από τον μέσο πολίτη. Αποκαλύπτουν κυβερνητικά αδιέξοδα ή αδυναμίες, έστω και με καλυμμένο τρόπο, σηματοδοτούν τάσεις και κατευθύνσεις, δείχνουν ισορροπίες –που αφορούν πολιτικούς προσανατολισμούς, ομάδες και τοπικές προελεύσεις– μέχρις επιπέδου κοινοβουλευτικής ομάδας, φέρνουν στην επιφάνεια έμμεσες παραδοχές για παραλείψεις και λάθη σε τομείς του κυβερνητικού έργου, δείχνουν ακόμη και προθέσεις περί εκλογών, αν εκτιμάται ότι οι αλλαγές προσώπων δημιουργούν το σχήμα με το οποίο μια κυβέρνηση θα πάει σε εκλογές.
Τα χαρακτηριστικά του ανασχηματισμού δείχνουν βέβαια τις προθέσεις της κυβέρνησης, έχουν τις επιπτώσεις τους στα πρόσωπα που επηρεάζονται θετικά ή αρνητικά, δημιουργούν ίσως νέες ισορροπίες, στοχεύουν σε επικοινωνιακές εντυπώσεις, αλλά αφορούν επίσης την αντιπολίτευση, ιδιαίτερα το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που διεκδικεί την εξουσία με τις όποιες πιθανότητες. Ασχέτως της χρονικής στιγμής και για τους οποιουσδήποτε λόγους αποφασίζει ο εκάστοτε πρωθυπουργός να προχωρήσει σε ανασχηματισμό, τα κόμματα της αντιπολίτευσης προσπαθούν να φτάσουν σε συμπεράσματα και αναλόγως να προσαρμόσουν την αντιπολιτευτική τακτική τους. Ή και τη στρατηγική τους αν κρίνουν ότι ο ανασχηματισμός είναι εκλογικός.
Τονίζεται διαρκώς ότι ο ανασχηματισμός αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα του πρωθυπουργού και δεν προαναγγέλλεται. Αυτές οι βασικές αρχές ισχύουν πάντα θεωρητικά. Στο παρελθόν, ειδικά στη δεκαετία του 1980, ο πανίσχυρος τότε Ανδρέας Παπανδρέου, συνεπικουρούμενος ώς ένα βαθμό από τους λεγόμενους πρωτοκλασάτους του ΠΑΣΟΚ, κατέφευγε σε συχνούς ανασχηματισμούς, με βασικό γνώμονα τη διατήρηση τοπικών ισορροπιών στο πλαίσιο της κοινοβουλευτικής ομάδας, κυρίως με τη μέθοδο προσθαφαίρεσης υφυπουργών. Τα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε, τόσο στο εσωτερικό των κομμάτων εξουσίας, όσο και στις ανάγκες που έχουν δημιουργήσει οι εξελίξεις στο περιβάλλον, στην τεχνολογία, στη γεωστρατηγική, στην οικονομία, στις απαιτήσεις των πολιτών. Ενας ανασχηματισμός σήμερα δεν μπορεί να είναι μόνον εργαλείο επικοινωνιακής πολιτικής.