Ηταν σίγουρο, έτσι δηλαδή μας διαβεβαίωναν τον Μάιο όσοι πιστεύουν πως η πολιτική βούληση μετακινεί βουνά, ότι το τέλος του καλοκαιριού θα μας έβρισκε με υψωμένο το τείχος ανοσίας. Οπως προϋπολογιζόταν, αλλά χωρίς αυστηρό έλεγχο των επιδημιολογικών και των στατιστικών δεδομένων, ο Αύγουστος θα μας κληροδοτούσε ένα ποσοστό εμβολιασμένων που θα υπερέβαινε το 70%.
Οι θερινοί μήνες εξαντλήθηκαν, χωρίς φυσικά να κάψουν τον ιό, όπως αντιεπιστημονικά προσδοκούσαν όσοι αδιαφορούσαν για την περυσινή εμπειρία. Ισα ίσα, το συβαριτικό δόγμα «φάτε, πιέτε, μωρ’ αδέρφια» πέταξε τις μάσκες στα σκουπίδια (ή και στον δρόμο, λεβέντικα), κατάργησε την απόσταση της προφύλαξης («αμάν πια με τις φοβίες σου, ρε μίζερε…») και δόξασε τη ρακή, την μπίρα και τα σφηνάκια σαν όπλα καλύτερα από δέκα εμβόλια. Ναι, για πλάκα το λέγαμε τσουγκρίζοντας τα ποτήρια μας.
Αρκετοί όμως δεν καλαμπούριζαν. Το εννοούσαν και το εννοούν. Μπήκαμε, λοιπόν, στο φθινόπωρο με το τείχος να έχει μόλις ξεπεράσει τους 55 πόντους – σχηματικά μιλώντας. Και με τους θλιβερούς δείκτες σταθερά υψηλούς: των νεκρών, των διασωληνωμένων, των νέων κρουσμάτων. Μα τους συνηθίσαμε πια, και οι άρχοντες και οι αρχόμενοι. Αν γινόταν σφυγμομέτρηση της κοινής γνώμης (και μάλιστα της εξερχόμενης από τα πλοία και τα αεροπλάνα της επιστροφής), με ερώτημα τον αριθμό των νεκρών, και δεν δινόταν στους ερωτώμενους το δικαίωμα να ζητήσουν τη «βοήθεια του κοινού», δηλαδή του Ιντερνετ, το ποσοστό όσων θα απαντούσαν σωστά ότι αγγίζουμε πια τις 14.000 ίσως δεν θα ξεπερνούσε το ποσοστό των εμβολιασμένων. Ενα 55%. Οι υπόλοιποι θα αυτοσχεδίαζαν ανεπιτυχώς.
Με το ποθητό 70% εμβολιασμένου πληθυσμού να μοιάζει όλο και πιο μακρινό, αφού το εμβολιαστικό ενδιαφέρον παραμένει υποτονικό, ακούμε ήδη λοιμωξιολόγους να ενημερώνουν (από τα κανάλια όμως, όχι με επίσημες ανακοινώσεις της Επιτροπής) ότι ακόμα και το 90% δεν θα παρείχε πλήρη ασφάλεια. Εκτός από το να ευχηθούμε να πρόκειται για αστήριχτη υπόθεση ή για άσκηση πίεσης διά της υπερβολής, τι θα μπορούσαμε άραγε να πράξουμε; Να ευχηθούμε και να προσευχηθούμε, τι άλλο. Να ευχηθούμε να πολλαπλασιαστούν οι εκκλησίες-σημεία εμβολιασμού, όπως η Παναγία των Αρχανών. Μήπως πάψουν οι ναοί να είναι κάστρα αντιεπιστημονικής αλλά και αθεολόγητης αντίδρασης στις μάσκες και στα εμβόλια. Και να προσευχηθούμε να βγει από τον επιτελικό της λήθαργο η κυβέρνηση, που ονειρεύεται ότι όλα βαίνουν καλώς. Μ’ αυτόν τον Πλεύρη να κοιμάται…