Λένε όλοι ότι ο Μπογδάνος μοιάζει με τον Πολάκη. Ενας τοξικός, ακατάσχετος ναρκισσισμός που κινείται ερήμην του κόμματός του. Αλλά και ένας μικρός πόλος που λειτουργεί συσπειρωτικά για περιθωριακές μειοψηφίες, τις οποίες τα κόμματα δεν έχουν την πολυτέλεια να αποξενώσουν.
Αμφότερα τα κόμματα συνειδητοποιούν ότι οι πολακομπογδανικές ακρότητες τα τραυματίζουν πολύ περισσότερο από όσο τα ωφελούν. Μοιάζει αυτονόητο: ό,τι δεν εντάσσεται στρατηγικά στο μήνυμα του κόμματος, καταλήγει να το υποσκάπτει. Μοιάζει αυτονόητο, αλλά οι φευγαλέοι αντίλαλοι που προκαλούν οι κραυγές στα σπήλαια των κοινωνικών δικτύων κάνουν τα επιτελεία να υπερεκτιμούν την εμβέλεια των μοναχικών σκοπευτών.
Η Ν.Δ. λέει ότι όποτε βρέθηκε αντιμέτωπη με τέτοια κρούσματα τα αποδοκίμασε ηχηρά – σε αντίθεση με τους αντιπάλους της. Ο χειρισμός του ατυχήματος Μπογδάνου επιστρατεύεται για να στηρίξει αυτή τη διαφορά. Η αποδοκιμασία ήταν εκκωφαντική. Η διαγραφή φαίνεται ότι απεφεύχθη για να μη δώσει το Μαξίμου την εντύπωση ότι ενδίδει στον σάλο που ξεσήκωσε η αντιπολίτευση.
Το ατύχημα όμως δεν έτυχε. Υπάρχει δράκα νέων βουλευτών που σταδιοδρομούν με το κινητό στην παλάμη, πλειοδοτώντας σε προκλήσεις – πότε για την υπεράσπιση του χοιροφαγικού πολιτισμού έναντι του Ισλάμ, πότε για να δικάσουν από το Twitter θύματα βιασμού, πότε για να κρεμάσουν στο ψηφιακό τσιγκέλι νήπια που υποδέχεται το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Δεν υπάρχει τίποτε τυχαίο στον οίστρο αυτών των «ημιπιτσιρικάδων». Γι’ αυτό και το πρόβλημα δεν θα αντιμετωπιζόταν με μέτρα ad hoc σωφρονισμού.
Θα μπορούσε κανείς να συμπληρώσει την εικόνα προσθέτοντας και το τμήμα Βρυξελλών της Ν.Δ., όπου η ευρωομάδα δεν λειτουργεί ως ομάδα, αλλά έχει αφεθεί να δρα ως άθροισμα από προσωπικές ατζέντες. Ούτε δεξιά, ούτε υπερδεξιά, ούτε τίποτε. Ο,τι του φανεί του ευρωβουλευτή.
Η ευρωομάδα και οι διαρκείς υποτροπές της γαλαρίας των νεοφώτιστων στην Κοινοβουλευτική Ομάδα επιβεβαιώνουν μια πραγματικότητα: Δεν φαίνεται να υπάρχει παράλληλα με το κέντρο της διακυβέρνησης ένα ομόλογο πολιτικό κέντρο στη Βουλή ή στο κόμμα, που θα έθετε τουλάχιστον τα όρια σε όσους «φωνάζουν» με την πολιτεία τους ότι τα χρειάζονται. Ιδίως οι νέοι επαγγελματίες της πολιτικής, που επείγονται να φανούν, αφήνονται να κερδοσκοπούν στην αγορά της προσοχής μέχρι την επόμενη επίπληξη –το επόμενο «λάθος»–, τη μεθεπόμενη επίπληξη – το μεθεπόμενο «λάθος».
Αξίζει άραγε τόσος θόρυβος για μια ρατσιστική μπαλοθιά; Ισως δεν θα άξιζε. Ισως ο θόρυβος δεν θα ήταν τόσο οξύς αν δεν είχε διεκδικηθεί «αξιακή» υπεροχή έναντι του «οχετού του Διαδικτύου». Τα έχουν αυτά οι αποχετεύσεις. Στομώνουν ξαφνικά από ένα σκουπιδάκι εκεί που δεν το περιμένεις.
Κωνσταντίνος Μπογδάνος: Σκουπιδάκια
1' 57" χρόνος ανάγνωσης
