Είναι εύκολο να αγαπάς την οικογένεια Αντετοκούνμπο. Είναι εύκολο να θέλεις να ανήκεις στο ίδιο σύνολο με αυτούς τους γελαστούς, ζεστούς, επιτυχημένους ανθρώπους. Είναι δυο φορές εύκολο, μιας και χάρη στη διασημότητά τους οι Αντετοκούνμπο μάς είναι κιόλας οικείοι.
Αυτή η ακτινοβολία τους τούς καθιστά όντως ευάλωτους σε επικοινωνιακές προβολές αλλότριων σκοπιμοτήτων. Βλέποντας τις ωραίες εικόνες από την πολιτογράφηση της Βερόνικας –μαμάς– Αντετοκούνμπο, δεν μπορούσε να βγάλει κανείς από το οπτικό του πεδίο τη σκιά του Μπογδάνου.
Ο συγχρονισμός δεν λειτούργησε εντέλει κολακευτικά για την κυβέρνηση. Δεν λειτούργησε γιατί, βλέποντας αυτά τα παιδιά που πήγαν σε ελληνικό σχολείο στα Σεπόλια, ο καλοπροαίρετος παρατηρητής σκεφτόταν τι να είχε άραγε στον νου εκείνος ο βουλευτής. Οτι θα καταφέρει καλή «ψαριά» χρησιμοποιώντας ως δολώματα μίσους τα νήπια; Τι φαντάστηκε; Οτι θα έβρισκε το κόλπο του απήχηση σε τόσους φοβισμένους ανθρώπους, ώστε να αξίζει το ρίσκο;
Εντάξει, ο αντίλογος είναι γνωστός. Τον έχουμε δει και ξαναδεί. Αν δεν αφήσετε τους mainstream πολιτικούς να εκφράσουν αυτές τις ανασφάλειες, αν δεν αφήσετε τη δημοκρατική Δεξιά ενίοτε να μπογδανίζει, τότε θα ετοιμάσετε το κενό όπου θα εμφιλοχωρήσει μια νέα Χρυσή Αυγή.
Ο ισχυρισμός αυτός επισείει το φόβητρο της Ακροδεξιάς για να νομιμοποιήσει τη μετάστασή της στο κυρίαρχο ρεύμα. Για να μην ξανάρθει η Χρυσή Αυγή πρέπει να αφήσουμε κάποιους να μιμούνται τη Χρυσή Αυγή.
Η αξίωση αυτή ισοδυναμεί με αυτοακύρωση της (δημοκρατικής) πολιτικής. Με εκ των προτέρων παραίτησή της από τη δυνατότητά της να απευθυνθεί έλλογα σε έλλογο ακροατήριο για να το καθησυχάσει ότι –τουλάχιστον– δεν απειλείται από πεντάχρονα.
Οποιος νομίζει ότι η νεομητσοτακική Δεξιά είναι ακραία, πρέπει να αναρωτηθεί: Τι θα συνέβαινε με μιαν άλλη ηγεσία που θα επέτρεπε στα στελέχη να υποδαυλίσουν τα υπαρκτά ρεύματα της ξενοφοβίας στη βάση;
Τι θα συνέβαινε αν η ηγεσία δεν προσπαθούσε, έστω και σε δεύτερο χρόνο, να ορίσει τι μπορεί και τι δεν επιτρέπεται να λέγεται από νεοδημοκρατικά χείλη;
Η κομματική ηγεσία μπορεί, όχι απόλυτα, να ελέγξει τη φωνή του κόμματος. Δεν μπορεί όμως εν μια νυκτί, ή ακόμη και εν μια πενταετία, να μεταμορφώσει την κομματική βάση.
Δεν μπορεί όμως ούτε να αποδεχθεί μοιρολατρικά ότι θα αφήσει τους ανθρώπους να ζουν με τη φοβία ότι θα τους αλλοτριώσει το νηπιαγωγείο της γειτονιάς.
Δεν μπορεί να χάσει την ευκαιρία να δείξει τι συντελείται εκεί: Αυτό το νηπιαγωγείο είναι το πρώτο κύτταρο. Το εκκολαπτήριο μιας νέας, πλουσιότερης ελληνικότητας. Μιας εθνικής ταυτότητας που θα ανοίγεται για να χωρέσει νέα βιώματα. Νέα χρώματα.