Την προηγούμενη Κυριακή, 3 Οκτωβρίου, το πόνημα της στήλης είχε θέμα την ελληνογαλλική συμφωνία και τίτλο «Στόχος η αποτροπή, φόβος η επίσπευση», σε μια προσπάθεια να αποτυπώσει το περιεχόμενο του κειμένου. Οτι, δηλαδή, η συμφωνία είναι καλή και αναγκαία, ότι μια τέτοια συμφωνία πάσχιζαν να βρουν όλες οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης δίχως να το κατορθώνουν, ότι βασικός στόχος της συμφωνίας είναι η αποτροπή με την έννοια της αποθάρρυνσης της άλλης πλευράς να τολμήσει επιθετική ενέργεια εις βάρος της Ελλάδας, μαζί με την ευχή να μη χρειαστεί συμφωνία να δοκιμαστεί στην πράξη. Παράλληλα όμως στο ίδιο κείμενο διατυπωνόταν η επισήμανση / φόβος, μήπως η Τουρκία προχωρήσει σε επίσπευση πρόκλησης θερμού επεισοδίου πριν η Ελλάδα παραλάβει τα πλοία και τα αεροπλάνα που συμφώνησε να αγοράσει από τη Γαλλία προκειμένου να ενισχύσει την αποτρεπτική ισχύ της.
Στη σχετική φιλολογία που αναπτύχθηκε κατά την εβδομάδα από την περασμένη Κυριακή μέχρι σήμερα, το αποτρεπτικό στοιχείο της ελληνογαλλικής συμφωνίας τονίστηκε ιδιαίτερα, αλλά ταυτόχρονα άρχισε να παίρνει διαστάσεις το ενδεχόμενο πρόκλησης θερμού επεισοδίου στο Αιγαίο, ή κάπου αλλού, καθώς έγινε φανερό ότι η Αγκυρα κλιμακώνει ρητορική και ενέργειες, οδεύοντας πάλι σε σημείο έκρηξης. Χωρίς να κρύβει την οργή της για την υπογραφή της συγκεκριμένης συμφωνίας, αλλά και για άλλους λόγους εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής.
Η επιστολή της Τουρκίας προς τον ΟΗΕ εκφράζει απειλή κατά της Ελλάδας, όχι απλά σε επίπεδο κυριαρ- χικών δικαιωμάτων, αλλά σε επίπεδο κυριαρχίας επί εδαφών.
Η επιστολή της Τουρκίας προς τον ΟΗΕ (που έφερε στο φως της δημοσιότητας ο συνάδελφος Β. Νέδος στην «Καθημερινή» της περασμένης Πέμπτης) είναι σαφές ότι εκφράζει σαφή απειλή κατά της Ελλάδας, όχι απλά σε επίπεδο κυριαρχικών δικαιωμάτων, αλλά σε επίπεδο κυριαρχίας επί εδαφών. Αυτό σημαίνει και τίποτα λιγότερο η επίσημη κατάθεση της τουρκικής άποψης που υποστηρίζει ότι η αμυντική θωράκιση των νησιών του ανατολικού Αιγαίου αφαιρεί το δικαίωμα ελληνικής κυριαρχίας σε αυτά, γιατί δήθεν παραβιάζονται οι όροι των Συνθηκών Λωζάννης του 1923 και Παρισίων του 1947. Πρόκειται για νησιά που είχαν περάσει στην ελληνική κυριαρχία στη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων του 1912 και μόνο το γεγονός αυτό αποδεικνύει τη νεοοθωμανική πολιτική που ακολουθεί ο Ερντογάν επιχειρώντας συστηματικά την ακύρωση των προαναφερθεισών συνθηκών στο πλαίσιο του δόγματος της «Γαλάζιας Πατρίδας».
Κατά τη γενική αντίληψη, η Τουρκία ανέβασε το επίπεδο των βλέψεών της απέναντι στην Ελλάδα αντιδρώντας στην ελληνογαλλική συμφωνία. Πιο σωστό είναι ότι επέσπευσε την ωμή διατύπωση αυτών των βλέψεων εξαιτίας της συμφωνίας. Ισως επειδή αποφάσισε να επιταχύνει την πορεία σταδιακών προκλήσεων με στόχο τη σύγκρουση. Η τουρκική επιστολή προς τον ΟΗΕ έχει ημερομηνία 30 Σεπτεμβρίου, ελάχιστες μέρες μετά τη συνάντηση Μητσοτάκη – Μακρόν και την ανακοίνωση περί της συμφωνίας, και αποκλείεται η Αγκυρα να συνέλαβε το σχέδιο ανοιχτής αμφισβήτησης της ελληνικής κυριαρχίας στα μεγάλα νησιά του Αιγαίου μέσα σε τόσο μικρό διάστημα, καθώς πρόκειται για θηριώδη ποιοτική και ποσοτική αναβάθμιση της αναθεώρησης του στάτους κβο. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι εδώ και αρκετό καιρό η προπαγάνδα και οι απειλές της Αγκυρας έχουν επικεντρωθεί στη «στρατιωτικοποίηση» των νησιών, οπότε η σύνταξη και αποστολή από την Αγκυρα μιας τέτοιας επιστολής προς τον ΟΗΕ, μάλλον αποτελεί μέρος σχεδίου σε εξέλιξη. Η ελληνογαλλική συμφωνία απλά άλλαξε την ημερομηνία αποστολής της…
Σε κανονική χώρα με στοιχειώδη λογική και συλλογική συναίσθηση ευθύνης σε παρόμοιες συνθήκες, μια συμφωνία σαν την ελληνογαλλική θα υπογραφόταν και θα κυρωνόταν χωρίς πολλά «ταρατατζούμ» και με στήριξη όλης της πολιτικής τάξης. Στη δημιουργία υπερβολικού θορύβου έχει ευθύνη και η κυβέρνηση –πιθανότατα και ο Μακρόν ήθελε τον θόρυβο– αλλά το μεγάλο ερώτημα είναι πώς και γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ τοποθετήθηκε τόσο αρνητικά απέναντι στη συμφωνία (το ίδιο ισχύει για ΚΚΕ και ΜέΡΑ25, παρότι δεν αποτελούν ίδια μεγέθη). Είναι άραγε τόσο μικρόνοες και τόσο αδιάβαστοι ο αρχηγός και τα ηγετικά στελέχη του κόμματος, ώστε να μην αντιλαμβάνονται την απειλή που αντιμετωπίζει η χώρα; Ή μήπως είναι τόσο αναίσθητοι και αδιάφοροι, έτοιμοι να «ξεχάσουν» ανά πάσα στιγμή το εθνικό συμφέρον μπροστά σε υποθετικό μικροκομματικό όφελος (κάτι που είναι σίγουρα ανύπαρκτο σε αυτή την περίπτωση); Η απάντηση είναι ότι ισχύουν αμφότερα. Και μικρόνοες είναι και αδιάφοροι για τη χώρα σε μια περίοδο που η Τουρκία δημοσιοποιεί τις βλέψεις της!