Το υπουργείο Παιδείας οφείλει να λάβει σοβαρά υπόψη αυτό το 45,6% των εκπαιδευτικών που, όπως είπε το ίδιο, συμμετείχαν στην 24ωρη απεργία της Δευτέρας. Είναι ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά συμμετοχής, ανάλογο με εκείνα του 2013 όταν –εν μέσω μνημονίων–είχαν καταργηθεί κλάδοι της επαγγελματικής εκπαίδευσης. Επίσης δεν χρειάζονται θριαμβολογίες από το επιτελείο της Νίκης Κεραμέως, καθώς οι διαδικασίες άρχισαν να κινούνται –χθες είχαν κατατεθεί στο ΙΕΠ φάκελοι αξιολόγησης από περίπου 6.500 σχολεία–μόνο μετά τη δικαστική απόφαση που έκρινε παράνομη την απεργία-αποχή των εκπαιδευτικών. Το σώμα των εκπαιδευτικών «βράζει»και η ηγεσία του υπουργείου οφείλει να αναλάβει πρωτοβουλίες για την αποκατάσταση των σχέσεών του με τους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι έφεραν εις πέρας το διδακτικό έργο στις πρωτόγνωρες συνθήκες της πανδημίας.
Και οι συνδικαλιστές από την πλευρά τους οφείλουν να δουν ψύχραιμα την κατάσταση. Η εδώ και τέσσερις δεκαετίες άρνηση του κλάδου στην αξιολόγηση τον εκθέτει στην κοινή γνώμη, που γνωρίζει τη νοοτροπία του ελληνικού δημόσιου τομέα.
Είναι αποπροσανατολιστικές οι προτάσεις πανεπιστημιακών και εκπαιδευτικών πως η αξιολόγηση αυτήν τη φορά δεν πληροί τις τάδε ή τις δείνα προδιαγραφές ή ότι γίνεται πρόχειρα ή πως οργανώνεται από κομματικά διορισμένες επιτροπές. Είναι δικαιολογίες που πετούν την μπάλα στην εξέδρα, όπως συνέβη με όλες τις προηγούμενες αξιολογήσεις. Θυμίζω ότι και το 2011-12 η υπουργός Παιδείας Αννα Διαμαντοπούλου είχε καταθέσει πρόταση αξιολόγησης, αλλά μπήκε στο συρτάρι από κυβερνώντα κόμματα το 2014. Είναι περιττό επίσης να ειπωθεί ότι το σύστημα αξιολόγησης Διαμαντοπούλου είχε συναντήσει τις αντιδράσεις των εκπαιδευτικών, όμως αυτό που προκαλούσε έκπληξη είναι πως όσοι εκπαιδευτικοί, των Πρότυπων Πειραματικών Σχολείων (ΠΠΣ), αξιολογήθηκαν αντιμετωπίσθηκαν με μένος από συνδικαλιστές. Ηταν εκπαιδευτικοί που δέχθηκαν να αξιολογηθούν για μία θέση σε ΠΠΣ και, όπως απεδείχθη, δεν απολύθηκαν.
Αλλωστε ουδείς εκπαιδευτικός φοβάται πως θα γίνουν απολύσεις έπειτα από μια αξιολόγηση, και μάλιστα τόσο «λάιτ»όσο η τρέχουσα. Οι περισσότεροι φοβούνται ενδόμυχα πως θα ξεβολευτούν. Εξ ου και όλες (κυβερνητικές και μη) οι συνδικαλιστικές παρατάξεις μάχονται την αξιολόγηση λειτουργώντας μόνο συντεχνιακά, με την κοινή γνώμη και τους γονείς θεατές στο σύνηθες, προδιαγεγραμμένο παίγνιο.