Οπως μας δίδαξε ο Δαρβίνος, το είδος που επιβιώνει δεν είναι ούτε το ισχυρότερο ούτε το πιο έξυπνο. Είναι εκείνο που προσαρμόζεται πιο εύκολα στις αλλαγές. Και ο κρίσιμος μοχλός για την προσαρμογή μας –άλλοι τη λένε ανάπτυξη– είναι η προσαρμογή της παιδείας μας. Και όπως είπε ο Στέφανος Μάνος, δεν μπορείς να προσαρμόσεις τίποτε αν δεν το έχεις μετρήσει και αξιολογήσει.
Αξιολόγηση στην παιδεία μας κάνει ο ΟΟΣΑ και βρίσκει ότι έχουμε τους χειρότερους μαθητές της Ευρώπης. Αξιολόγηση κάνουν και οι γονείς των μαθητών: στέλνουν αθρόως τα παιδιά τους στο φροντιστήριο. Αξιολόγηση έκανε και η πολιτεία με τον θεσμό του «επιθεωρητή εκπαιδεύσεως». Ομως, το 1982 ο λαϊκισμός του ΠΑΣΟΚ, αντί να τον βελτιώσει, τον κατάργησε χωρίς να τον αντικαταστήσει. Ετσι, επέπλευσαν τα τσακάλια της συντεχνίας, ανεμίζοντας τη σημαία της ήσσονος προσπάθειας. Το αποτέλεσμα είναι ότι κάθε καθηγητής μισθοδοτείται χωρίς κίνητρα και μισθολογική αναγνώριση του μόχθου του. Εχει την ίδια μεταχείριση με έναν κηφήνα. Και αυτό αντανακλάται στην ποιότητα της παρεχόμενης διδασκαλίας.
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες πετυχαίνουν να παρασύρουν 39 χρόνια τους εκπαιδευτικούς ενάντια στο συμφέρον τους, διαδίδοντας ψευδείς φήμες του τύπου «αξιολόγηση ίσον απολύσεις». Οι κυβερνήσεις δεν γίνονται πιστευτές, επειδή συνήθως υπαναχωρούν στις προσπάθειές τους για αξιολόγηση, λόγω του περιβόητου φόβου του «πολιτικού κόστους». Ιδιαίτερη θλίψη προκαλεί ο ΣΥΡΙΖΑ, που όχι μόνο ταυτίζεται με τους παράνομους, αλλά προτρέπει τους αθώους μαθητές να συμπαραταχθούν στην απεργία τους (με καταλήψεις;)!
Τούτη τη φορά, όμως, το μαχαίρι έφτασε στο κόκαλο. Πρώτη φορά υπουργός τόλμησε να κυνηγήσει την παρανομία των συνδικαλιστών δικαστικά και, βέβαια, δικαιώθηκε σε 1ο και σε 2ο βαθμό. Η καθ’ έξιν αντίδρασή τους δεν αρκέστηκε στις διαδηλώσεις και στη σχετική βία και ταλαιπωρία: δήλωσαν ότι συμμετέχει στην απεργία το 70% των εκπαιδευτικών, την ώρα που το υπουργείο έδειξε μόνο 45% απεργούς!
Ωστόσο, αυτό που εκπλήσσει είναι η ανταπόκριση των σχολείων. Μέχρι πριν από μία βδομάδα είχαν υποβάλει αναφορά αξιολόγησης ήδη τα μισά. Και αυτή η πρωτοφανής ανταπόκριση είναι η πιο ηχηρή απάντηση στις πιέσεις των συνδικαλιστών. Μήπως η συντεχνία δύει; Μήπως οι συνθήκες ωρίμασαν και ανατέλλει η πολυπόθητη αλλαγή νοοτροπίας, το λάδι για την επιβίωση της κοινωνίας μας;