Τα πράγματα με την πανδημία είναι πολύ σκούρα και δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός. Για όποιον παρακολουθούσε τις διάφορες φάσεις πριν ακόμη από το καλοκαίρι, στη διάρκειά του και μετά, ήταν επόμενο να φτάσουμε πάλι στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα. Η COVID-19 είχε αποδείξει ότι είναι ανθεκτική, ταχεία και ευέλικτη, από την πρώτη στιγμή οι μεταλλάξεις της έδειξαν τις δυνατότητές τους να επιβληθούν πλήρως και ήταν σαφές ότι ειδικά στην Ελλάδα το εύφορο έδαφος για την ανάπτυξή της περιείχε εξαιρετικά (αρνητικά) συστατικά.
Αφθονη επιπολαιότητα, μεγάλα τμήματα πληθυσμού βουτηγμένα στις δοξασίες και στην άγνοια, ατίθαση νεολαία, παπαδαριό από τα σκοτεινότερα χρόνια του Βυζαντίου, επαγγελματίες δίχως αίσθηση κοινωνικής ευθύνης, απερίγραπτους συνδικαλιστές που δρουν αποκλειστικά με γνώμονα το συνδικαλιστικό συμφέρον, ελέγχους μόνο κατ’ όνομα, Αριστερά και κόμματα της αντιπολίτευσης που κυνηγούσαν και κυνηγούν οφέλη από την εξάπλωση του ιού, ακροδεξιούς και αντιεξουσιαστές που αντιδρούν σε κανόνες προφύλαξης και εμβολιασμούς, κυβέρνηση που από κάποια στιγμή και μετά άρχισε να φοβάται και τη σκιά της, προτιμώντας την πλαδαρότητα στη λήψη και εφαρμογή μέτρων, πιεζόμενη από την οικονομία, αλλά και με τον φόβο μήπως κατηγορηθεί για αυταρχισμό. Τι άλλο χρειάζεται ένας ιός για να προκαλεί θύματα και να κατακυριεύει νοσοκομεία;
Ολα τα παραπάνω εξηγούν σε πολύ μεγάλο βαθμό α) την άρνηση απέναντι στον εμβολιασμό, β) την έξαρση της πανδημίας, γ) το πλήθος των κρουσμάτων, τις πολλές εισαγωγές στα νοσοκομεία και τους υψηλούς αριθμούς των θανάτων σε καθημερινή βάση. Μέσα στη σοβαρότητα της κατάστασης που έχει δημιουργηθεί, ξεχωρίζουν δύο εξελίξεις. Η μία είναι η λίγη και καθυστερημένη απόφαση της Ιεραρχίας της Εκκλησίας να συμβάλει με παραινέσεις προς το χριστεπώνυμο πλήρωμα στην αντιμετώπιση της πανδημίας. Με φωτεινές εξαιρέσεις τους λίγους μητροπολίτες που βγήκαν μπροστά και τα είπαν χύμα και κατανοητά, τόσο για τους παπάδες όσο και για τους πιστούς.
Η δεύτερη εξέλιξη αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ. Προφανώς η ηγεσία του κατάλαβε, επίσης καθυστερημένα, ότι έπρεπε να αλλάξει προσωπείο, αφού οι πολακισμοί, η προσφορά θαλπωρής στους πάσης φύσεως αντιεμβολιαστές και η αντίσταση στο όνομα της δήθεν Αριστεράς στα μέτρα δεν απέδιδε τα προσδοκώμενα οφέλη. Φόρεσε λοιπόν προσωπείο με πιο σοβαρή έκφραση, αλλά και πάλι «ασορτί» με τις δυνατότητες και τις αγκυλώσεις της ηγεσίας του. Εκανε αρχικά μια συνετή πρόταση ο Ν. Φίλης για την ισχύ των πιστοποιητικών εμβολιασμού και το τρίτο εμβόλιο και μετά πήρε τη σκυτάλη ο Αλ. Τσίπρας. Πρώτα με την τρομερή πρόταση περί επιτροπής επιστημόνων / συμβούλων, κοινώς αποδεκτής, λες και οι επιστημονικές γνώσεις έχουν κομματικό πρόσημο. Στη συνέχεια με την ασύλληπτη δήλωση στο Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης, να φύγει η κυβέρνηση για να σωθούν ζωές!
Φυσικά, ακόμη να καταλάβει ο Αλ. Τσίπρας ότι το ζητούμενο είναι ο εμβολιασμός και τα μέτρα, δηλαδή η πρόληψη, όχι γενικά προσλήψεις στα νοσοκομεία χωρίς στόχευση σε συγκεκριμένες ειδικότητες, που άλλωστε σπανίζουν.