Το άλλοτε «ιστορικό» και εν συνεχεία «οβιδιακώς μεταμορφούμενο» ΠΑΣΟΚ δίνει κρίσιμη μάχη, διεκδικώντας ρόλο ρυθμιστικό στη σημερινή ελληνική πολιτική σκηνή. Οι έξι διεκδικητές της ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ υπόσχονται ανόρθωση του κόμματος σε ρόλο πρωταγωνιστικό, όπως συνέβαινε επί ΠΑΣΟΚ για τρεις δεκαετίες έως το 2010.
Είναι οι προσπάθειές τους των συφοριασμένων, θα έλεγε κανείς εάν ανέσυρε ποιητικές αναφορές από το παρελθόν. Αλλά είναι ταυτόχρονα και έκφραση μιας νοσταλγίας. «Αχ ΠΑΣΟΚ, ωραία χρόνια», κατά την πρόσφατη τηλεοπτική εκδοχή. Βεβαίως για το άλλο ήμισυ των πολιτών της χώρας μας, τόσο το «ιστορικό» όσο και «εκσυγχρονιστικό» ΠΑΣΟΚ υπήρξε ένας εφιάλτης δίχως τέλος.
Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Δεν αφορά αυτούς που θα εκλέξουν τον νέο πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ. Αυτοί ζουν έναν άλλο εφιάλτη, της δεκαετίας του ’80, όταν η Ενωση Κέντρου απορροφήθηκε από το Κίνημα του Ανδρέα Παπανδρέου και οι πρώην ηγέτες της –Γεώργιος Μαύρος και Ιωάννης Ζίγδης– εκόσμησαν εν τέλει με την παρουσία τους τα έδρανα του ΠΑΣΟΚ.
Κάποιοι πιστεύουν ότι η νεκρανάσταση στην πολιτική είναι εφικτή. Και υπάρχουν όντως παραδείγματα. Ο Γεώργιος Παπανδρέου ήταν ένας πολιτικός που θεωρούνταν ότι έχει ολοκληρώσει τη σταδιοδρομία του και απαξιωτικά χαρακτηριζόταν «παπατζής», από τους αντιπάλους του. Αλλά το 1964 εξελέγη με ποσοστό που υπερέβαινε το πενήντα τοις εκατό.
Το 1993, ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν –μετά την ασθένειά του– σκιά του εαυτού του. Είχε περάσει τη δοκιμασία του Ειδικού Δικαστηρίου, διαπομπεύθηκε δημοσίως για τη σχέση του με τη μετέπειτα σύζυγό του και τελικώς κατέκτησε εκ νέου την πρωθυπουργία.
Σήμερα, στενοί συνεργάτες του Γ. Παπανδρέου στελεχώνουν το ανώτατο επιτελείο του Μαξίμου, ενώ πρώην υπουργοί της κυβερνήσεώς του πρωτοστατούν στη μάχη του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή.
Σήμερα ο Γιώργος Παπανδρέου υπόσχεται Νέα Αλλαγή. Κατά ορισμένους είναι αφελής. Κατ’ άλλους ριψοκίνδυνος. Κυρίως όμως ζει τον μύθο της οικογένειας των Παπανδρέου.
Αλλά όλα αυτά δεν έχουν σημασία. Διότι πνεύμα ΠΑΣΟΚ κυριαρχεί εδώ και χρόνια στην ελληνική πολιτική σκηνή. Κόμμα χαλαρού λενινιστικού πρότυπου εισήγαγε στην πολιτική ζωή ο Ανδρέας Παπανδρέου. Και επί της προεδρίας του Ευάγγελου Αβέρωφ δημιουργήθηκε στη Ν.Δ. κομματικός μηχανισμός αυστηρών, λίγο πολύ στρατιωτικών, δομών.
Αυτά έως ότου ο Γιώργος Παπανδρέου υποβάθμισε μέχρι εξαφανίσεως τον ρόλο του κόμματος όταν έθεσε την εκλογή του ηγέτη του ΠΑΣΟΚ στην κρίση της «κοινωνίας», δηλαδή του κάθε περαστικού. Και η Ν.Δ. τον εμιμήθη ως μη ώφειλε. Είχε προηγηθεί βεβαίως η εκμηδένιση του ρόλου των βουλευτών, που επί σειράν ετών εξέλεγαν τον πρόεδρο της Ν.Δ.
Σήμερα πάλι, στενότατοι συνεργάτες του Γιώργου Παπανδρέου στελεχώνουν το ανώτατο επιτελείο του Μαξίμου. Πρώην υπουργοί της κυβερνήσεως Παπανδρέου πρωτοστατούν στη μάχη του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου εμπνέει τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα. Ο Κώστας Σημίτης συχνότατα επαινούνταν από τον πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη. Από την άποψη αυτή τα όσα συμβαίνουν στο ΚΙΝΑΛ αφορούν πρόσωπα, που έχουν και αυτά να παίξουν κάποιον ρόλο. Μόνον που το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται πια παντού.