Εντελώς ωμά και ωφελιμιστικά, η κρίση στα σύνορα της Λευκορωσίας με την Πολωνία (κυρίως), τη Λιθουανία και τη Λετονία είναι «μάννα» για την Ελλάδα. Η εργαλειοποίηση μεταναστών/προσφύγων από το καθεστώς Λουκασένκο και οι σπαρακτικές εικόνες γυναικόπαιδων που συνωστίζονται μπροστά στα συρματοπλέγματα προσπαθώντας να περάσουν στην Ευρώπη, αποτελούν επανάληψη των γεγονότων του Φεβρουαρίου – Μαρτίου στον Εβρο. Οταν το καθεστώς Ερντογάν επιχείρησε να αλώσει την Ελλάδα, αλλά και την Ευρώπη, προωθώντας μαζικά και σχεδιασμένα πρόσφυγες/μετανάστες για να παραβιάσουν τα ελληνο-τουρκικά σύνορα.
Η μόνη διαφορά από την ελληνική εμπειρία είναι οι πιο δυσμενείς καιρικές συνθήκες. Κατά τα άλλα, όπως ακριβώς ο Ερντογάν κατά καιρούς, ο Λουκασένκο παραδέχεται ανοιχτά ότι η εργαλειοποίηση των δυστυχισμένων στοχεύει στον εκβιασμό της Ευρώπης. Η Αγκυρα όχι μόνο δημιούργησε πρότυπο, αλλά και συμμετείχε στην υλοποίηση αυτού του εκβιασμού, διευκολύνοντας τη μεταφορά προσφύγων/μεταναστών από διάφορα μέρη στη Λευκορωσία, προκειμένου ο Λουκασένκο να διαθέτει την ανθρώπινη μάζα που του είναι απαραίτητη για την εκτέλεση του σχεδίου. Αλλο αν μετά την οργή που προκάλεσε στην Ευρώπη η συγκεκριμένη επιχείρηση, η τουρκική κυβέρνηση αναγκάστηκε να ανακοινώσει περιορισμό της εμπλοκής της. Δεν υπάρχει λοιπόν αμφιβολία ότι ο Λουκασένκο μιμείται εντελώς τον Ερντογάν. Ακόμη και στη σύλληψη του αντικαθεστωτικού Λευκορώσου δημοσιογράφου εκτρέποντας διεθνή πτήση τον μιμήθηκε. Είναι γνωστό ότι οι τουρκικές δυνάμεις ασφαλείας έχουν συλλάβει και απαγάγει από ξένες χώρες αντιπάλους του δικού τους καθεστώτος.
Η Τουρκία συνειδητά και επί χρόνια άσκησε πολιτική συσσώρευσης προσφύγων/μεταναστών στο έδαφός της. Για να υλοποιεί τους στόχους της στη Συρία, να έχει μία δεξαμενή μισθοφόρων (Λιβύη), να εμφανίζεται σαν προστάτιδα των μουσουλμάνων, ειδικά των σουνιτών, να εκβιάζει την Ευρώπη και να αντλεί χρήματα από αυτήν. Είχε φτάσει στο σημείο να καταργήσει τη βίζα και να επιδοτεί τα αεροπορικά εισιτήρια μεταναστών από τις χώρες της Βόρειας Αφρικής και του Μαγκρέμπ για να ταξιδεύουν στην επικράτειά της και από εκεί να διοχετεύονται στην Ευρώπη. Δεν είναι τυχαία η «πρόταση» του υπουργού Εξωτερικών τη Ρωσίας, Λαβρόφ, να χρηματοδοτεί η Ευρώπη τη «φιλοξενία» μεταναστών/προσφύγων στη Λευκορωσία, όπως κάνει με την Τουρκία.
Ολα τα παραπάνω αποτελούν το ένα συστατικό του «μάννα» εκ Λευκορωσίας που ενισχύει τις θέσεις και δίνει μεγαλύτερη υπόσταση στις καταγγελίες της Ελλάδας περί του ρόλου που έπαιξε και παίζει η Τουρκία στην εργαλειοποίηση του προσφυγικού/μεταναστευτικού κατά της Ευρώπης. Το δεύτερο συστατικό είναι η ανησυχία – αφύπνιση – οργή που προκάλεσε στους ευρωπαϊκούς κύκλους η νέα κρίση. Ισως επειδή πρόκειται για απειλή στα χερσαία σύνορα κοντά στον πυρήνα της Ενωμένης Ευρώπης, σίγουρα γιατί προέρχεται από αυταρχικό καθεστώς με πολλές αμαρτίες και αναμφίβολα γιατί το θεωρούν μαριονέτα της Μόσχας. Εξ ου και η σχετική παρέμβαση Μέρκελ στον Πούτιν. Για τους όποιους λόγους, γίνεται πλέον ανοιχτά αναφορά σε απειλές και παραβιάσεις των εξωτερικών συνόρων της Ευρώπης και ανάγκη ευρωπαϊκής χρηματοδότησης ανέγερσης τείχους. Το τόνισε ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ και άλλοι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι, ενώ ο πρωθυπουργός της Πολωνίας κατήγγειλε ευθέως την Τουρκία για το παιχνίδι που παίζει στην κρίση.
Είναι σαφές ότι όσο εξωτερικό σύνορο της Ευρώπης είναι η μεθόριος Λευκορωσίας – Πολωνίας και υπολοίπων, είναι και η ελληνοτουρκική. Επομένως όσο και να είναι κάποιος επιφυλακτικός, οι νέες απειλές Ερντογάν περί εργαλειοποίησης και πάλι προσφύγων/μεταναστών εις βάρος της Ελλάδας αποκλείεται να μην εκλαμβάνονται σοβαρά από τους εταίρους. Ενδεικτική και η τοποθέτηση του Ζοσέπ Μπορέλ (ύπατος εκπρόσωπος της Ε.Ε. για εξωτερική πολιτική και ασφάλεια) για την αναγκαιότητα σχηματισμού ευρωπαϊκής δύναμης ταχείας επέμβασης προς αντιμετώπιση εξωτερικών απειλών. Η επιχειρηματολογία της Αθήνας είναι πια αρκούντως ενισχυμένη.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση και τα μέλη της αισθάνονται στον έναν ή τον άλλο βαθμό την απειλή που συνιστούν τα προσφυγικά/μεταναστευτικά κύματα και μετέρχονται πολλά μέσα για να τα απωθήσουν. Από χρηματοδοτήσεις άλλων χωρών (Τουρκία – Λιβύη) για να τα συγκρατήσουν, ώς την ανέγερση τειχών και από επαναπροωθήσεις σε θάλασσα και σύνορα μέχρι απελάσεις. Η εναλλακτική πρόταση είναι προφανώς μία Ευρώπη εντελώς ανοιχτή στους απανταχού δυστυχισμένους. Θα την αντέξουν άραγε όσοι τώρα «ευαγγελίζονται» μία τέτοια Ευρώπη;