Οταν ο στρατηγός Παυσανίας κατέφυγε ικέτης στο ιερό της Χαλκιοίκου Αθηνάς, στηρίχτηκε στο ότι οι ικέτες προστατεύονται με νόμο. Οι Σπαρτιάτες έπρεπε να τηρήσουν τον νόμο και παράλληλα να τιμωρήσουν τον προδότη. Η υπόθεση από ανθρωπιστική έγινε πολιτική. Βρήκαν ως λύση να σφραγίσουν τις εξόδους του ιερού, ώστε ο ικέτης-προδότης να πεθάνει από ασιτία.
Στις μέρες μας, οι ικέτες που καταφεύγουν διωκόμενοι προστατεύονται από τη σύμβαση της Γενεύης του 1951 για τους πρόσφυγες. Οσο το πλήθος τους ήταν μικρό και διαχειρίσιμο, η σύμβαση τηρούνταν χωρίς πρόβλημα. Με την πάροδο του χρόνου έγινε αντιληπτό ότι μπορεί να μετατραπεί σε άλλοθι για μαζική μετανάστευση, ακόμη και για τρομοκρατική δράση. Η κατάχρηση της σύμβασης από διακινητές ατόμων αποτέλεσε λίπασμα για την άνοδο της Ακροδεξιάς και εμπόδιο για τους πραγματικούς πρόσφυγες. Σε αυτήν οφείλει την άνοδό της η Ακροδεξιά στις σκανδιναβικές χώρες, στη Γαλλία, στην Ολλανδία, στη Γερμανία, ακόμη και στις ΗΠΑ του Τραμπ.
Εσχάτως καταχράστηκαν τη σύμβαση ασυνείδητοι δικτάτορες όπως ο Λουκασένκο. Μιμούμενος τον Ερντογάν, μεταφέρει πληθυσμούς στη Λευκορωσία, για να τους προωθήσει στην Πολωνία ως «πρόσφυγες». Ποντάρει στην αφοσίωση της Ε.Ε. στη σύμβαση για να δημιουργήσει αναστάτωση. Παράλληλα, δικαιώνει την ακροδεξιά κυβέρνηση της Πολωνίας, που και εκείνη παραβιάζει τη συνθήκη και που γι’ αυτό έχει έρθει σε ρήξη με την ηγεσία της Ε.Ε. Η προοδευτική αντιπολίτευση αντιμετωπίζει δύσκολα διλήμματα. Οι πραγματικοί πρόσφυγες δοκιμάζονται. Το προσφυγικό μετασχηματίστηκε από ανθρωπιστικό σε ένα από τα μεγαλύτερα παγκόσμια πολιτικά προβλήματα. Και προκαλεί εντύπωση ότι παγκόσμιες ΜΚΟ παραμένουν στο ανθρωπιστικό κομμάτι του. Η βασίλισσα των ΜΚΟ, η Διεθνής Αμνηστία, παραμένει από την αρχή του μηνός σε αμήχανη σιωπή για τους 10 νεκρούς στα σύνορα Λευκορωσίας – Πολωνίας.
Είναι φανερό ότι η σύμβαση της Γενεύης πρέπει να αλλάξει, δίνοντας νέο ορισμό στον όρο «πρόσφυγες», για να προστατεύσει τους πραγματικούς πρόσφυγες. Τα ΜΜΕ να πάψουν να βαφτίζουν «πρόσφυγες» όλους τους αφικνούμενους. Ακόμη, η χώρα που φιλοξενεί ικέτες δεν πρέπει να υποχρεώνει τους κατοίκους της να αλλάζουν τρόπο ζωής. Αυτού του είδους η πολιτική ορθότητα αποβαίνει τελικά εις βάρος των προσφύγων, διότι δημιουργεί εχθρότητα. Και τότε μπορεί κάποιοι να σφραγίσουν τις εξόδους.