Με το ΚΙΝΑΛ μού συμβαίνει κάτι που μου συνέβαινε στα νιάτα μου με τη μεταπολιτευτική Ενωση Κέντρου του Γεωργίου Μαύρου. Αμα τω ακούσματι με καταλαμβάνει ένα είδος κατατονίας, σαν αυτή που σου προκαλεί η δυσβάσταχτη πλήξη. Δεν είναι τόσο η αδιαφορία μου για το παρόν και το μέλλον της Κεντροαριστεράς. Οσο κι αν θεωρώ πως έχει εξαντλήσει την πορεία της στην ευρωπαϊκή ήπειρο, όσο κι αν τη θεωρώ βασικά υπεύθυνη για την αμήχανη στάση της Ευρώπης απέναντι στο μεταναστευτικό ή στο αποτυχημένο πείραμα καλής θελήσεως, την πολυπολιτισμική κοινωνία, δεν μπορώ να μη λάβω υπ’ όψιν ότι η Κεντροαριστερά είναι μια σοβαρή παράμετρος του κοινοβουλευτισμού, τουλάχιστον όπως τον ξέρουμε. Το ΚΙΝΑΛ, όμως, έχει το προνόμιο να είναι ελληνικό. Κοινώς, να αναδεικνύει με τον πιο ευδιάκριτο τρόπο τα ελλείμματα και τα κενά. Πάρτε για παράδειγμα τους έξι υποψηφίους για την αρχηγία του. Προσπαθείς να καταλάβεις τι διαφορετικό έχει να προτείνει ο καθένας τους από τον διπλανό του. Ακούς τον κ. Καστανίδη με το βαρυσήμαντο ύφος και λες: αυτός που πετάει τις λέξεις σαν σφυριές, δεν μπορεί, κρύβει κάτι σαν Μεγάλη Ιδέα. Ωσπου να διαπιστώσεις ότι η ιδέα δεν είναι ούτε καν μικρή. Ο άνθρωπος το ύφος του προτείνει στη δημοκρατία μας, κοινώς τον εαυτό του. Από το ολότελα, θα μου πείτε.
Το «ολότελα» φοβάμαι ότι το διεκδικεί ο νεότερος των υποψηφίων, ο κ. Ανδρουλάκης. Εμφανίσθηκε πριν από καμιά δεκαετία ως πολλά υποσχόμενη νέα δύναμη. Εξελέγη ευρωβουλευτής και τώρα διεκδικεί την προεδρία. Υποθέτω ότι στα χρόνια που μεσολάβησαν σώρευσε πολύτιμες εμπειρίες, απέκτησε πείρα και ασκήθηκε στα ευρωπαϊκά πράγματα. Υποθέτω, δε, ότι έως τις 5 Δεκεμβρίου θα αποκαλύψει στους ψηφοφόρους όσα πολύτιμα κρύβει κάτω από την ελληνοπρεπή προφορά του. Διότι έως σήμερα, το μόνο που έχω καταλάβει από όσα δεν λέει είναι ότι στις εκλογές πρέπει να ψηφίσουν μόνον οι ψηφοφόροι του ΚΙΝΑΛ. Ιδέα γκρουπούσκουλου, αλλά ιδέα. Για το comeback του πρίγκιπος δεν έχω τίποτε να πω. Τα δώρα εξ ουρανού είναι δώρα και οι θνητοί οφείλουν να τα δεχθούν, θέλουν δεν θέλουν. Χριστούγεννα πλησιάζουν, εξάλλου.
Θα ξεχωρίσω τον Ανδρέα Λοβέρδο. Είναι ο μόνος τον οποίο καταλαβαίνω. Και είναι ο μόνος που αντιμετωπίζει την Κεντροαριστερά στις πραγματικές της διαστάσεις. Αναγνωρίζει την ηγεμονία της Κεντροδεξιάς και προτείνει τη συνεργασία στο μεταρρυθμιστικό της πρόγραμμα. Αν τα καταφέρει, θα διακριθεί από την Κεντροδεξιά σε έναν αγώνα ισορροπιών και αποχρώσεων. Δύσκολος ρόλος, όμως ρόλος κοινοβουλευτικού ηγέτη. Οι ανταγωνιστές του αυτό το μεταφράζουν σε υποταγή στον Μητσοτάκη. Οσοι όμως ενδιαφέρονται για τη δημοκρατία και όχι για το μέλλον της Κεντροαριστεράς δεν μπορούν παρά να συμφωνήσουν μαζί του.