Φτάσαμε ήδη στους 100 νεκρούς την ημέρα με 600 διασωληνωμένους στις Εντατικές. Τα νοσοκομεία «παγώνουν» τις εγχειρήσεις και ασχολούνται, νυχθημερόν, με τους νοσoύντες από COVID, οι οποίοι αυξάνονται σχεδόν κατά 10.000 την ημέρα. Κάποιοι απ’ αυτούς μάλιστα είναι πλήρως εμβολιασμένοι, στο μεταίχμιο μεταξύ δεύτερης και αναμνηστικής δόσης.
Η χώρα θα έπρεπε να βρίσκεται σε γενικό συναγερμό, με τον σοβαρό και αξιόπιστο κ. Τσιόδρα να δίνει καθημερινά οδηγίες για το 4ο κύμα, με τα συνεργεία εμβολιασμού να χτυπούν πόρτα πόρτα σε επαρχιακές πόλεις και χωριά για «αρνητές» άνω των 60 ετών και με τους πολιτικούς αρχηγούς να ενώνουν δυνάμεις για να περνούν το μήνυμα της ενότητας στον κόσμο.
Αντ’ αυτού, η κυβέρνηση συνεχίζει να επιμένει στο ακατανόητο αφήγημα ότι η χώρα βαδίζει σταθερά προς την κανονικότητα, με τους υπουργούς να χαράσσουν ο καθένας τη δική του πολιτική μπροστά στις κάμερες και στα μικρόφωνα. Η αξιωματική αντιπολίτευση εξακολουθεί να βάζει όπου μπορεί τρικλοποδιές εκτοξεύοντας ντροπιαστικούς δεκάρικους –«αν δεν μπορείτε, φύγετε για να αναλάβουμε εμείς την ευθύνη των δύσκολων αποφάσεων»– και ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Υγείας να κλείνει το μάτι στους ανεμβολίαστους. Και συγχρόνως οι εκπρόσωποι επαγγελματικών ομάδων ζητούν «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά» και κατεβάζουν τα ρολά των επιχειρήσεών τους εκβιάζοντας το πανελλήνιο.
Ο αντιναύαρχος Ενρίκε Γκουβέια ε Μέλο, ο αρχιτέκτονας του θαύματος στην Πορτογαλία –με εμβολιασμένο πάνω από το 85% του πληθυσμού–, μιλώντας στην «Κ» στις 7 Νοεμβρίου (συνέντευξη στην Ιωάννα Φωτιάδη), σημείωνε ότι η χώρα πέτυχε να σταματήσει την εξάπλωση της πανδημίας επειδή πείστηκαν όλοι «ότι επρόκειτο για πόλεμο με τον κορωνοϊό, στον οποίο η κοινωνία πρέπει να αγωνιστεί ενωμένη κι όχι ο καθένας μόνος του». Στη διαδικασία αυτή, λέει ο αντιναύαρχος, έκανα «συμμάχους γιατρούς, νοσηλευτές, φαρμακοποιούς, δημάρχους, ακόμη και συλλόγους ασθενών. Εγιναν όλοι κοινωνοί της εθνικής προσπάθειας, οπότε δεν θα μπορούσαν να αντιταχθούν σε αυτή. Μείωσα έτσι τις αντιδράσεις και αύξησα τα αντισώματα του συστήματος». «Είμαστε μια χώρα» –καταλήγει– «με μακρά ιστορία και έντονη κοινωνική συνείδηση. Εχουμε μάθει ότι για να επιβιώσουμε πρέπει να στηρίξει ο ένας τον άλλο. Κάθε φορά που δεχόμαστε μια εξωτερική επίθεση ενωνόμαστε στο εσωτερικό».
Ας μη χάνουμε άλλο χρόνο με κοκορομαχίες και πυροτεχνήματα.