Η καταβαράθρωση της τουρκικής οικονομίας δεν είναι καλό νέο για την Ελλάδα. Δεν είναι βέβαια και «νέο» με όλη τη σημασία της λέξης. Οι αυτοσχεδιασμοί του δεσπότη Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν με τα επιτόκια δεν άρχισαν μόλις χθες. Πάνε χρόνια που, εκτός από το πεδίο της πολιτικής (εσωτερικής και διεθνούς), της δικαιοσύνης, της ενημέρωσης και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, εφαρμόζει και στην οικονομία το δόγμα «αποφασίζω, διατάσσω και λογαριασμό δεν δίνω». Το συνηθίζουν οι απολυτόφρονες.
Πάνε χρόνια, δηλαδή, που έχει πιστέψει ότι ο λόγος του και η πολιτική του βούληση αρκούν για να κατευθύνουν τη διεθνή αγορά στην κοίτη των επιθυμιών του. Για να ανακόψουν την κατρακύλα της λίρας έναντι του δολαρίου. Και βέβαια, για να χορτάσουν τον λαό του, για τον οποίο είναι σίγουρος ότι παραμένει αιχμάλωτος της γοητείας του, κι ας λένε το ακριβώς αντίθετο οι δημοσκοπήσεις. Στο πρόβλημα του χορτασμού των πεινώντων, άλλωστε, μπορεί να βασίζεται και στη σοφή επικουρία της συζύγου του.
Δεν πάει καιρός που η προεδρική σύζυγος, Εμινέ Ερντογάν, έδειξε ότι δεν υστερεί καθόλου σε βιοτική οξυδέρκεια, απόρροια της οποίας υπήρξε η εξής πρότασή της: «Ας μειώσουμε τις μερίδες μας. Να μην αποθηκεύουμε τρόφιμα που ξέρουμε ότι θα χαλάσουν. Να καταναλώνουμε φρούτα και λαχανικά εποχής». Της απάντησαν, βέβαια, ότι είναι κάπως δύσκολο να μειώσει κανείς το ελάχιστο και μάλλον απίθανο να μικρύνει το μη υπάρχον, δεν έδειξε όμως διατεθειμένη να συζητήσει τέτοια οχληρά φιλοσοφικά ζητήματα.
Την παλιά του τέχνη θα ξαναπιάσει ο Ερντογάν. Τον σωβινισμό. Ηδη δηλώνει αγέρωχος ότι τον κυνηγούν οι συνωμότες όλου του κόσμου, επειδή θέλουν να υπονομεύσουν την ανθηρή οικονομία της χώρας του και επειδή φοβούνται το ανάστημά του. Το ανάστημα του οικουμενικού ηγέτη του Ισλάμ, που βρίσκει στενό το G20 και ονειρεύεται τη διεύρυνση του G7 σε G8, ώστε να συμπεριλάβει την εκλαμπρότητά του. Ας περιμένουμε λοιπόν κι άλλα γεωτρύπανα στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο. Κι άλλες επιθέσεις κατά των «τρομοκρατών» στη Συρία, κατά των Κούρδων δηλαδή. Κι άλλες άθλιες φιέστες στην Αμμόχωστο. Κι άλλα ιταμά παίγνια εις βάρος των προσφύγων. Κι άλλες ειρωνικές επιθέσεις εναντίον της «αξιοθρήνητης και χρεοκοπημένης Ελλάδας, που όλο κλαίγεται στους προστάτες της».
Περιττεύουν, πάντως, τα ανταπαντητικά «αυστηρά μηνύματα» από την ελληνική πλευρά. Αδικος κόπος. Δεν ακούει τον λαό του. Θ’ ακούσει τον αντίπαλό του;