Η διαγραφή του Κώστα Σημίτη από τον ΓΑΠ και ο εξαναγκασμός του Βενιζέλου να αποχωρήσει από το ΚΙΝΑΛ είναι συμπτώματα της πολιτικής συρρίκνωσης του πρώην κραταιού κινήματος. Ισως πιο εύγλωττα και από τα χαμηλά εκλογικά του ποσοστά. Και τα εκλογικά ποσοστά της Νέας Δημοκρατίας έφτασαν να συρρικνωθούν δραματικά, όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία της, όμως μέσα σε μερικά χρόνια κατάφερε όχι μόνο να ανακάμψει, αλλά και να κυριαρχήσει στον μεσαίο χώρο. Για τον απλούστατο λόγο ότι η Νέα Δημοκρατία δεν αντιμετώπισε ποτέ τον εαυτό της ως μικρό κόμμα του ευγενούς περιθωρίου. Το ΠΑΣΟΚ μετά από ένα ορισμένο σημείο είχε αποφασίσει πως είναι «μικρό» κόμμα. Και ο σκληρός πυρήνας των ψηφοφόρων του αποδέχθηκε τις επιλογές του. Οι υπόλοιποι δραπέτευσαν είτε στον ΣΥΡΙΖΑ είτε στη Νέα Δημοκρατία. Θα μου πείτε, ο Σημίτης διεγράφη το 2008 και το 2009 το ΠΑΣΟΚ κέρδιζε τις εκλογές. Ομως, όπως αποδείχθηκε, είχε χάσει την εμπιστοσύνη της Κεντροαριστεράς, αλλά και της κοινωνίας. Ολ’ αυτά τα χρόνια στις συζητήσεις για ανάταξη της Κεντροαριστεράς πρωταγωνιστούσαν διάφοροι πανεπιστημιακοί ερήμην του κόμματος το οποίο, υποτίθεται, την εξέφραζε. Υπήρξε το πρώτο και το μεγάλο θύμα της κρίσης και της μνημονιακής περιόδου.
Αύριο το μικρό αποφασίζει για τον νέο πρόεδρο. Κοινώς για το μέλλον του. Είτε θα παραμείνει το μικρό κόμμα που, αν και φοβισμένο απ’ τις ήττες του, κατάφερε να επιζήσει στις κακουχίες της ερήμου. Είτε θα προσπαθήσει να αποδείξει πως η πολιτική την οποία εκφράζει είναι ευρύτερη από τις σημερινές του διαστάσεις. Τρεις οι υποψήφιοι που προσδοκούν να περάσουν στον δεύτερο γύρο: ο ΓΑΠ, ο Ν. Ανδρουλάκης και ο Ανδρ. Λοβέρδος. Ο ΓΑΠ μάς είναι γνωστός. Είναι το πιο βαρύ όνομα. Το βράδυ της τελευταίας νίκης του, το 2009, οι οπαδοί στη Χαριλάου Τρικούπη φώναζαν: «Αντρέα, ζεις εσύ μας οδηγείς». Εδιναν ιδέες στον Τσίπρα, όμως θέλει να διεκδικήσει την Ονομασία Προέλευσης. Το ΠΑΣΟΚ τού ανήκει, είτε μεγάλο είτε μικρό. Ο Ανδρουλάκης έχει ζήσει το «μικρό» ΠΑΣΟΚ. Και απ’ ό,τι φαίνεται, με τη σιωπή του δεν τολμάει να το αγγίξει μπας και το ξυπνήσει.
Μένει ο Λοβέρδος. Δεν τον θεωρούν αρκετά «αριστερό», όπως και πολλοί δεν θεωρούσαν τον Μητσοτάκη αρκετά «δεξιό». Φέρεται ως αουτσάιντερ στα στοιχήματα, όπως και ο Μητσοτάκης. Δεν έχει το ρητορικό χάρισμα με τα ωραία ελληνικά του ΓΑΠ, ούτε τη «λαϊκή» προφορά του Ανδρουλάκη. Δεν κολακεύει τους ζηλωτές του «μικρού ΠΑΣΟΚ», του «ευγενούς ΚΙΝΑΛ». Ομως οι αυριανές εκλογές δεν αφορούν μόνον αυτούς. Αφορούν τη σκηνή της δημοκρατίας. Και αυτό είναι το πλεονέκτημα του Λοβέρδου.