ΚΟΙΝΕΣ ΘΥΣΙΕΣ: Η δήλωσις του κ. Μπρύνιγκ ότι η Γερμανία δεν θα δυνηθή να επαναλάβη την καταβολήν των επανορθώσεων χωρίς να εκπλήξη τινά προεκάλεσε βαθείαν εντύπωσιν διά την κατηγορηματικότητά της. Ο κ. Νταλαντιέ [φωτ.] εις άρθρον του δημοσιευόμενον εις την «Δημοκρατίαν» γράφει ότι και η Γαλλία δέον να κατανοήση ότι η παγκόσμιος κρίσις μόνον διά κοινών θυσιών δύναται να καταπολεμηθή.
ΕΜΠΟΡΙΑ ΕΝΤΥΠΟΥ ΧΑΡΤΟΥ: Διότι έως τώρα και εδώ, όπως παντού αι μεταξύ εφημερίδος και αναγνώστου σχέσεις εστηρίζοντο τόσον πολύ εις το περιεχόμενον, την απόκλισιν, την μορφήν και το παρελθόν της εφημερίδος και ήσαν τόσον ακλόνητοι και στεναί ώστε με τίποτε, όχι με ένα βιβλίον ή με ένα λαχείον ή με ένα φωνογράφον, δεν ήταν δυνατόν να αλλάξουν. […] Τώρα όμως, όπως διεσείσθησαν και κατεκλονίσθησαν τα πάντα εδώ υπό την πίεσιν του συμφέροντος, ούτω διεσείσθη και κατεκλονίσθη η σχέσις εφημερίδος και αναγνώστου και ούτω, αφού διεσείσαμεν την σχέσιν αυτήν μέσω δώρων, υποσχέσεων, προικών, βιβλιοθηκών, κινδυνεύομεν να δημιουργήσωμεν ένα κοινόν το οποίον θα καταστή κάποτε εύκολος λεία παντός ξένου, πάσης προπαγάνδας, παντός υπόπτου. Ημείς λοιπόν, […] δεν έχομεν το δικαίωμα να μένωμεν απαθείς θεαταί του κινδύνου και, αφελώς πιστοί εις την ευπρέπειαν και τας παραδόσεις μας, να εγκαταλείψωμεν αμαχητεί το κοινόν εις χείρας παντός σήμερον επιτηδείου, αύριον τυχοδιώκτου, μεθαύριον ίσως εχθρού της πατρίδος μας. Το κοινόν αυτό έχομεν καθήκον όλοι, και ημείς και οι άλλοι συνάδελφοι, να το προστατεύσωμεν καλούντες αυτό προς ημάς. Με την φωνήν μας. Και, αν η φωνή μας δεν φθάνη, με τας σελίδας μας. Και αν αυταί δεν αρκούν, με την τιμήν του Φύλλου. Και έπειτα με Δώρα, με υποσχέσεις, με τα πάντα, όπως αυτοί.