Η πρωτοφανής συμμετοχή στην εκλογή του νέου αρχηγού του ΚΙΝΑΛ (ΠΑΣΟΚ) δείχνει ότι ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινής γνώμης εξακολουθεί να ενδιαφέρεται για τις εξελίξεις στον κεντροαριστερό χώρο. Και οι «φίλοι» του κόμματος παραμένουν πολύ περισσότεροι από την εκλογική δύναμη που παρουσίασε στις τελευταίες εκλογές.
Κάποιοι από αυτούς που πήραν μέρος στις εσωκομματικές εκλογές, παλαιότερα ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ, αλλά στράφηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ μετά το πρώτο μνημόνιο. Και σήμερα δείχνουν να το ξανασκέφτονται, απογοητευμένοι από την ισοπεδωτική αντιπολιτευτική τακτική του κ. Τσίπρα, που συνεχίζει να επενδύει στους νεκρούς της COVID-19 για να κερδίσει πολιτικούς πόντους.
Κάποιοι άλλοι απ’ αυτούς που πήραν μέρος στην εσωκομματική διαδικασία προτίμησαν τη Ν.Δ. στις τελευταίες εκλογές. Για να αποκλείσουν την επανεκλογή Τσίπρα. Τώρα, όμως, που βλέπουν πάλι το κόμμα τους να στέκεται στα πόδια του, «ψάχνονται».
Σε όλους αυτούς προσπάθησε να μιλήσει ο νεοεκλεγείς πρόεδρος με την πρώτη –μόλις έξι λεπτών– ομιλία του στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος. Κι έδειξε να έχει αντιληφθεί ότι όλοι τους έχουν κουραστεί από τις άγονες πολιτικές αντιπαραθέσεις των δύο μεγάλων κομμάτων και ζητούν απαντήσεις στις μεγάλες αγωνίες και τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας: τις ανισότητες που μεγαλώνουν, την εργασιακή ανασφάλεια, την κοινωνική δικαιοσύνη, την έλλειψη ίσων ευκαιριών και διαφάνειας, την κλιματική κρίση.
Δική μας προτεραιότητα, είπε ο νέος πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ, είναι «να φέρουμε στο προσκήνιο τον ρεαλισμό, τη συνέπεια και την υπευθυνότητα. Με τις θέσεις, τις προτάσεις και τις πρωτοβουλίες μας να αναβαθμίσουμε την ποιότητα του πολιτικού διαλόγου στη χώρα προβάλλοντας έναν συγκροτημένο προγραμματικό λόγο που θα βασίζεται στην ιδεολογία μας, της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας».
Ο νέος αρχηγός του ΚΙΝΑΛ πρέπει να ρίξει ο ίδιος όλο του το βάρος στη νέα προγραμματική ταυτότητα του κόμματος.
Δεν ξέρω πόσοι άκουσαν την τοποθέτηση του κ. Ανδρουλάκη. Ωστόσο, είναι εμφανές πως η φωνή ενός τρίτου κόμματος που κινείται με νηφαλιότητα και δεν κραυγάζει, θα ακούγεται ολοένα περισσότερο από τους σκεπτόμενους πολίτες. Ιδιαίτερα, μάλιστα, όσο κυβέρνηση και αντιπολίτευση συγκρούονται με ακραίο τρόπο, χωρίς να ακούει ο ένας τον άλλον, ενώ τα προβλήματα του κόσμου παραμένουν άλυτα.
Ολες οι δημοσκοπήσεις που έγιναν μετά την εκλογή αρχηγού δίνουν στο ΠΑΣΟΚ πάνω από 10%. Είναι νωρίς να πει κάποιος αν τα ποσοστά αυτά είναι κάτι παραπάνω από απλός ενθουσιασμός, που θα εξανεμισθεί εάν δεν υπάρξει συνέχεια. Σίγουρα, πάντως, το νέο ξεκίνημα το παρακολουθούν στενά τα δύο μεγάλα κόμματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί βλέπει αίφνης να έχει μέσα σε λίγες μέρες σημαντική δημοσκοπική πτώση, που ανεβάζει το ΠΑΣΟΚ. Η Ν.Δ., γιατί μπορεί να έχει απόλυτη κυριαρχία στην πολιτική σκηνή –με τον κ. Μητσοτάκη βέβαιο νικητή όποτε γίνουν εκλογές–, έχει όμως μπροστά της σκληρές μάχες ώστε να πετύχει το 38% που χρειάζεται για την αυτοδυναμία στις δεύτερες εκλογές και δεν έχει το περιθώριο να χάσει ούτε έναν ψηφοφόρο προς όφελος του ΠΑΣΟΚ.
Για να μπορέσει, όμως, ο κ. Ανδρουλάκης να κρατήσει το ενδιαφέρον και τους προβολείς πάνω του θα πρέπει όσα γενικόλογα διακηρύσσει σήμερα ως νέος αρχηγός να αποκτήσουν σάρκα και οστά. Αφενός μεν το κόμμα να μείνει ενωμένο και να μην αναλωθεί σε εσωστρεφείς αντιπαραθέσεις και προσωπικές ατζέντες. Αφετέρου, να αρχίσει βήμα βήμα –στον δρόμο προς το συνέδριό του τον Μάρτιο – Απρίλιο του 2022– να επεξεργάζεται και να παρουσιάσει σοβαρές εναλλακτικές προτάσεις και μεταρρυθμίσεις που να δίνουν λύση στα προβλήματα του κόσμου. Ενα εφικτό πρόγραμμα διακυβέρνησης, χωρίς λαϊκισμούς και βαρύγδουπες υποσχέσεις, που να απαντά στις αγωνίες των πολιτών.
Στελέχη με εμπειρία διακυβέρνησης και φίλους ή συμπαθούντες με επιστημονική γνώση και κατάρτιση έχει πάμπολλους το ΠΑΣΟΚ – δεν είναι τυχαίο ότι ο κεντρικός πυρήνας της κυβέρνησης Μητσοτάκη αποτελείται από πρώην στελέχη του.
Σε όλους αυτούς θα πρέπει να απευθύνει προσκλητήριο επιστροφής και συνεργασίας ο κ. Ανδρουλάκης. Και να ρίξει και ο ίδιος όλο του το βάρος στη νέα προγραμματική ταυτότητα του κόμματος. Αφήνοντας πίσω του τις Βρυξέλλες και εστιάζοντας όλες του τις δυνάμεις στην ανασυγκρότηση του κόμματος. Μπορεί σε άλλες χώρες πολιτικοί αρχηγοί να παρέμεναν στο εξωτερικό, ενώ το κόμμα δούλευε μόνο του – στην Ελλάδα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ιδιαίτερα για ένα κόμμα που κάποτε ήταν του 40%, έφτασε στο 4% μέσα σε λίγους μήνες και από τότε αγωνίζεται με νύχια και με δόντια να σταθεί στα πόδια του.