Το Σάββατο είχα την πρώτη μου εμπειρία σε έξοδο σε κλειστό χώρο. Δεν μου άρεσε πολύ η ιδέα να στριμωχτώ σε κάποιο κλειστοφοβικό στέκι με ανέμελους τριαντάρηδες, αλλά επιστράτευσα τη λογική που θεωρητικά είναι χρήσιμη σε αυτές τις περιπτώσεις. Το μπαρ-εστιατόριο, σε κεντρικό δρόμο των βορείων προαστίων, αποδείχθηκε (ευτυχώς) περισσότερο εστιατόριο και λιγότερο μπαρ. Ηταν μεγάλο, άνετο και ο κόσμος περισσότερο έτρωγε παρά έπινε μπροστά από κάποια μπάρα. Το μόνο που μου έκανε εντύπωση είναι ότι δεν υπήρχε κάποιος στην είσοδο να ελέγξει το πιστοποιητικό μου. Εσπρωξα τη βαριά ξύλινη πόρτα, αλλά… τζίφος. «Θα σε ελέγξουν στο τραπέζι», με καθησύχασε η παρέα μου. Δεν εμφανίστηκε κανείς.
Στην αρχή μού φαινόταν περίεργο να βρίσκομαι σε κλειστό χώρο χωρίς μάσκα μαζί με δεκάδες άλλους, επίσης χωρίς μάσκα. Σκέφτηκα να φορέσω τη δική μου, αλλά θα ήμουν σαν τη μύγα μέσα στο γάλα. Μισή ώρα μετά, όταν έβαλα το χέρι μου στο μπολάκι με τους ξηρούς καρπούς, συνειδητοποίησα ότι είχα ξεχάσει εντελώς το θέμα.
Λίγο αργότερα, μια καλή φίλη σηκώθηκε να φύγει. Θα συνέχιζε τη διασκέδασή της σε νυχτερινό κέντρο στο Γκάζι. Ζήλεψα την αμεριμνησία της. «Εχω κάνει και την αναμνηστική δόση, γιατί να σταματήσω να ζω;». Σκεφτόμουν τα λόγια της την Κυριακή ακούγοντας για το πρώτο ευρωπαϊκό lockdown (στην Ολλανδία) και αναλογιζόμουν πόσο ευχαριστημένος θα έπρεπε να αισθάνεται ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Αδωνις Γεωργιάδης, ο οποίος επέμενε με δηλώσεις του στο αφήγημα περί προστασίας του αδιατάρακτου βίου των εμβολιασμένων. Καταλαβαίνω έως ένα βαθμό την κυβερνητική εμμονή στο καθησυχαστικό στόρι «παίρνουμε τις ζωές μας πίσω», αλλά εδώ κι ένα μήνα επικρέμαται πάνω από τα κεφάλια μας μια νέα, άκρως μεταδοτική μετάλλαξη. Την καταλαβαίνω γιατί οι αντοχές της οικονομίας είναι πολύ συγκεκριμένες και δεν περιλαμβάνουν επιδότηση κλειστών επιχειρήσεων. Αλλά ανάμεσα στο καθολικό κλείσιμο και στο «ανοικτά όλα για εμβολιασμένους», υπάρχει απόσταση. Ποιο είναι το δυσβάσταχτο κόστος (οικονομικό και πολιτικό) που αποτρέπει την κυβέρνηση από το να πάρει στοχευμένες πρωτοβουλίες οι οποίες θα έχουν προληπτικό χαρακτήρα; Οπως έχουν τα πράγματα, ένας 55άρης που έχει κάνει τις δύο δόσεις την άνοιξη μπορεί να πάει σήμερα στα μπουζούκια ή να κλειστεί για δύο ώρες σε ένα ασφυκτικά γεμάτο γήπεδο μπάσκετ και να παρακολουθήσει την αγαπημένη του ομάδα. Αν είμαστε ευχαριστημένοι με αυτό το επίπεδο προστασίας, ας συνεχίσουμε.