Αισθάνθηκα μεγάλη ανακούφιση που οι συνθήκες με απάλλαξαν από την υποχρέωση του ρεβεγιόν. Δυσμενείς οι συνθήκες, δεν έχω αντίρρηση, όμως από αυτήν την άποψη λυτρωτικές. Εδώ και χρόνια, το ρεβεγιόν συνίσταται σε στρωμένο τραπέζι, με την άχαρη γαλοπούλα και το ακόμη πιο άχαρο κουβεντολόι. Τη γαλοπούλα τη σώζει η υπέροχη γέμιση και το άχαρο κουβεντολόι, τα κουτσομπολιά και οι μικροκακίες που εκτοξεύονται σαν το τριμμένο πιπέρι από τον μύλο. Αν το επίπεδο είναι υψηλό και απαιτητικό, μεσολαβεί και η εφευρετικότητα κάποιου σεφ, ο οποίος σου εξηγεί ότι αυτό που έφαγες και σου φάνηκε άνοστο, είναι σημαντικό διότι έχει λάδι τρούφας, κρεμμύδι από τα Βαρώσια, κρόκο και αυγά ποσέ από την Καρδίτσα. Τον ακούς, κι ενώ περιμένεις την επόμενη κακία για να ξενυστάξεις, σκέφτεσαι ότι θα προτιμούσες λίγη γέμιση με κάστανα πάνω σε σπυρωτό ρύζι. Και με μπόλικη τριμμένη παρμεζάνα. Ο,τι καλύτερο. Ομως μετά την ομιλία του σεφ, και τη σεβαστική σιωπή που μεσολαβεί, όπου όλοι προσπαθούν να καταλάβουν τι είναι αυτό που έφαγαν και δεν τους άρεσε, έπεται νόστιμο κουτσομπολιό. Ησουν έτοιμος να φύγεις, όμως δεν μπορείς να αντισταθείς. Λίγο αργότερα, και ύστερα από δύο ακόμη ποτήρια κρασί, έχεις ξεχάσει ότι θέλεις να φύγεις. Εχεις βαρύνει και δεν αντέχεις να σηκωθείς, σκέφτεσαι το αλκοτέστ, κυρίως δε τον κεφαλικό φόρο που κατέθεσες για το ρεβεγιόν, που το οργάνωσε ο σεφ με το κρεμμύδι Βαρωσίων. Αν και χασμουριέσαι πρέπει να αντέξεις για να τον αποσβέσεις. Ξέρεις, εξάλλου, ότι δεν πρόκειται να σε πάρει ο ύπνος μόλις φτάσεις σπίτι. Τουλάχιστον μέχρι να γυρίσει η κόρη σου, που έχει πάει με συμμαθητές στον Ρέμο για ρεβεγιόν.
Αντιλαμβάνεσαι, φίλε αναγνώστη, για ποιον λόγο αισθάνομαι ευγνώμων στο φετινό βαρύθυμο πνεύμα των Χριστουγέννων. Φέτος είναι η πρώτη χρονιά που δεν ακούω τη φρικτή ερώτηση: «Και τι θα κάνεις την παραμονή;». Και είναι η πρώτη χρονιά που δικαιούμαι να απαντήσω ευθαρσώς: «Θα κάτσω σπίτι». Πέρυσι ήμασταν ακόμη μουδιασμένοι. Δεν τολμούσες να το πεις χωρίς ενδοιασμούς. Φέτος όμως το πήραμε απόφαση. Εχω κάνει και τα τρία εμβόλια, όμως την παραμονή θα κάτσω σπίτι. Οχι στο ρεβεγιόν. Αυτό είναι σύνθημα.
Λες και η πανδημία, και η μετάλλαξη «Ομικρον», εμφανίστηκε για να μας χαλάσει το ρεβεγιόν. Λες και το ρεβεγιόν είναι ο σκοπός της αναχαίτισης του κορωνοϊού. Ολοι παιδιά είμαστε, κατά βάθος, κι όσοι δεν είμαστε, θέλουμε να αισθανόμαστε παιδιά. Και αυτός ο καταραμένος ο ιός δεν μας αφήνει να απολαύσουμε την παιδικότητά μας. Ευτυχώς υπάρχουν και οι αντιεμβολιαστές για να κρατούν το λάβαρό της.