Η χρονιά τελειώνει με μια βαριά σκιά πάνω απ’ όλους μας. Η «Ομικρον» καλπάζει παντού –σε κάποιες χώρες ήδη τα κρούσματα διπλασιάζονται από τη μια μέρα στην επόμενη–, οι επιβαρύνσεις από την άνοδο στις τιμές των καυσίμων σπρώχνουν τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς στο «κόκκινο», τα μέτρα για τη μείωση της εξάπλωσης της πανδημίας γίνονται αυστηρότερα κάνοντας την καθημερινότητά μας ακόμη πιο δύσκολη.
Ολοι πιστέψαμε ότι μετά δύο χρόνια πανδημίας, μετά τρεις εμβολιασμούς, αλλεπάλληλες καραντίνες και άπειρες ώρες τηλεργασίας και τηλεμαθητείας, μετά χιλιάδες θανάτους συνανθρώπων μας, θα φτάναμε αυτή την Πρωτοχρονιά του 2022 να ελευθερωθούμε λίγο από τα δεσμά του κορωνοϊού και να θυμηθούμε τις παλιές καλές συνήθειες της ζωής μας.
Να αγκαλιάσουμε και να φιλήσουμε επιτέλους τους φίλους και τους αγαπημένους μας, να μαζευτούμε χωρίς μάσκες και προφυλάξεις όλοι σε ένα σπίτι να γελάσουμε και να τραγουδήσουμε χωρίς να φοβόμαστε ότι η ανθρώπινη αυτή στιγμή μπορεί να οδηγήσει κάποιον στη ΜΕΘ ή και στον θάνατο.
Τίποτα απ’ όσα ελπίζαμε κι ονειρευόμασταν δεν καταφέραμε να ζήσουμε και αυτά τα Χριστούγεννα ή την Πρωτοχρονιά. Πάλι μάσκες, πάλι αποστάσεις, πάλι απαγορεύσεις και μέτρα που μας χωρίζουν από τους δικούς μας. Για πόσο ακόμη θα κρατήσει η απομόνωση κανείς δεν ξέρει – οι ειδικοί ήδη μετέφεραν το όριο της πανδημίας στο τέλος του 2024, ενώ προειδοποιούν ότι η νέα μετάλλαξη απλώνεται τόσο γρήγορα που κάποια στιγμή θα μας αγγίξει όλους μας. Με ηπιότερο ίσως τρόπο από την προηγούμενη –τη «Δέλτα»–, αλλά πάντα με τον φόβο ότι κάπου στο ανεμβολίαστο κομμάτι του πλανήτη, στο θερμοκήπιο των νέων μεταλλάξεων, μια νέα παραλλαγή του ιού θα ξεπεταχτεί πάλι και θα γίνει κυρίαρχη. Και φτου κι απ’ την αρχή.
Θα πείτε: τι άλλο μπορούμε να κάνουμε. Είμαστε θνητοί, αναγκασμένοι να υπακούμε στους κανόνες της φύσης και της ζωής. Αλλά είμαστε και τυχεροί μέσα στην ατυχία μας που η επιστήμη μπορεί πλέον να δημιουργήσει μέσα σε λίγους μήνες εμβόλια που μας προστατεύουν από τον ιό στη σημερινή ή στην αυριανή μορφή του και νέα φάρμακα που θα τον αντιμετωπίσουν. Πρέπει να αισθανόμαστε τυχεροί γιατί από τον κορωνοϊό του 2019-2022 έχουν καταλήξει μόνο 5,5 εκατομμύρια άνθρωποι σ’ όλο τον πλανήτη, όταν, τον προηγούμενο μόλις αιώνα, από την ισπανική γρίπη του 1918-1919 η ανθρωπότητα θρήνησε πάνω από 20 εκατομμύρια θύματα. Είμαστε ολοένα λιγότερο ανίσχυροι απέναντι στη μοίρα μας. Ολοι ξέρουμε ότι θα περάσει κι αυτό.