Η πανδημία που τάραξε συθέμελα τον κόσμο, σκότωσε, έπληξε οικονομίες, γονάτισε υγειονομικά συστήματα, αναποδογύρισε ζωές, εξέτρεψε πορείες, παράλληλα ακύρωσε και τον σχεδόν αυτόματο σε κάθε χρονική έναρξη ψυχοθεραπευτικό μηχανισμό κατάρτισης προσωπικών σχεδίων και λήψης γενναίων αποφάσεων· εκείνες τις εσωτερικές ώσεις που θα μπορούσαν να σηματοδοτήσουν καμπές, να αλλάξουν συμπεριφορές. Η διαρκής περιστροφή γύρω από τον αριθμό των κρουσμάτων, των διασωληνώσεων, των θανάτων, τους άγνωστους Χ της «Ομικρον», μας υποχρεώνει να αμφιρρέπουμε μέσα στην αβεβαιότητα, αφαιρεί την απαραίτητη για την τοποθέτηση στόχων εμφανή διάβαση στο αύριο. Κι ας είναι στόχοι που συχνά εγκαταλείπονται· τη στιγμή που τίθενται, λειτουργούν ως μια αναζωογονητική νέα αρχή. Πρόκειται για μια απώλεια η οποία φαντάζει με παρωνυχίδα μπροστά στο πέλαγος των δεινών, ωστόσο συμβάλλει τα μέγιστα στην εξισορροπητική γένεση των μεταπανδημικών δυναμικών. Η αρχή του έτους σε συνθήκες κανονικότητας αφυπνίζει την πίστη στις ίδιες ικανότητες, πλαταίνει τους ορίζοντες, ενθαρρύνει την υπόσχεση για την οικοδόμηση ενός νέου «εγώ», τονώνει την αισιοδοξία για μια πιο ρόδινη αυγή. Δεν είναι τυχαίο ότι τον Ιανουάριο οι χρηματαγορές επιτυγχάνουν υψηλότερες του ετήσιου μέσου όρου αποδόσεις, εξαιτίας των διογκωμένων (μη ρεαλιστικών) προσδοκιών. Οχι ότι το τρένο δεν αλλάζει ποτέ ράγες…
Συνήθως, κατά τις πρώτες ημέρες του χρόνου έρχονται στιγμές που κοχλάζει η επιθυμία μιας αλλαγής, που ανολοκλήρωτες εκδοχές ζωής αιωρούνται στα όρια των αισθήσεων. Αναδύονται κομμάτια μας ξεχασμένα στα βάθη της συνείδησης, που ενδέχεται και να πονούν καθώς λένε πολλά για τα σιδηροπαγή καλούπια της τρέχουσας ζωής, όμως δημιουργούν και τη λαχτάρα της εξόδου από αυτήν προσφέροντας υποψίες νοήματος. Δεν είμαστε μόνο αναλώσιμοι κόκκοι μιας αδυσώπητης κοινωνίας ανισοτήτων, οι ιστορίες που αποφασίζουμε να πούμε τώρα στον εαυτό μας μάς ωθούν έξω από μονοπάτια που στενεύουν, από ζωές που λιγοστεύουν. Ή ανασύρουν το φιτίλι που καίει εντός της πραγματικής ζωής, μας δένουν με το βάθος της στιγμής, συμφιλιώνουν τις αντίθετες ιδέες που έχουμε για τον εαυτό μας, ιδέες μεγάλες και ταπεινές, και μας μεταμορφώνουν. Ή έτσι νομίζουμε. Καθόλου κακό. Τέτοιοι σπινθήρες έσπρωχναν πάντα τον άνθρωπο πέρα από όρια. Η πανδημία πάγωσε πολλή από την ορμή των νέων εκκινήσεων, κλάδεψε σχέδια, διέλυσε την αύρα των φανταστικών ή υπαρκτών δυνατοτήτων. Ομως κλαδιά που κόβονται, την επομένη –ευτυχώς– θεριεύουν.