Πολλά γυάλινα μάτια τοποθετημένα στο ταβάνι καλωσόριζαν τους ισχυρούς καλεσμένους και τις ανήλικες επισκέπτριες στο σπίτι του Τζέφρι Επσταϊν στο Μανχάταν. Κατασκευασμένα για Αγγλους στρατιώτες που πληγώθηκαν στη μάχη. Τι μακάβριο θέαμα υποδοχής. Ο μπάτλερ είχε σαφείς εντολές. Να μην κοιτάει ποτέ το αφεντικό στα μάτια, να κοιτάει οπουδήποτε αλλού αλλά ποτέ καταπρόσωπο. Η «κυρία του σπιτιού», όπως την ονόμαζε το προσωπικό, ήταν η Γκελέν Μάξγουελ και είχε τα πάντα υπό την εποπτεία της (έτσι προφέρεται το όνομα για όσους θέλουν να το λένε σωστά: Γκελέν με το πρώτο έψιλον σχεδόν άφωνο και το επώνυμο Μάξουελ χωρίς εμβόλιμο «γ»). Εμπιστη οργανώτρια, χειραφετημένη φίλη, πρώην ερωμένη που γίνεται διαμεσολαβήτρια και προαγωγός. Ηταν η διαχειρίστρια των ακινήτων και της ζωής του επιχειρηματία Τζέφρι Επσταϊν, που κατηγορήθηκε για παιδεραστία και φημολογείται ότι αυτοκτόνησε στη φυλακή το 2019. Η συνεργός του, μετά σαράντα ώρες διαβουλεύσεων από το σώμα ενόρκων, καταδικάστηκε σε 65 χρόνια για διευκόλυνση σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών και τη συμμετοχή σε αυτήν. Η δίκη έγινε χωρίς διανομή οπτικοακουστικού υλικού. Είχα την παρόρμηση να ακούσω τη φωνή της. Τη βρήκα εκεί όπου μπορείς να ακούσεις τις απόψεις μιας «φτασμένης» γυναίκας, σε ένα Ted Talk. «Γεμάτη χρήματα», με αγγλική προφορά η φωνή της σπουδαγμένης στην Οξφόρδη Γκελέν Μάξγουελ. Οπως περιέγραψε ο Φιτζέραλντ τη φωνή της Ντέζι στον «Υπέροχο Γκάτσμπι». Η λογοτεχνία όμως χρειάζεται πολυδιάστατους ήρωες, οπότε εδώ παύουν οι συγκρίσεις.
Τώρα το σκηνικό είναι το δικαστήριο της Νέας Υόρκης. Η δίκη ξεκίνησε με μια δήλωση από τη Βίβλο. «Από τότε που μέμφθηκαν την Εύα ότι με ένα μήλο έβαλε σε πειρασμό τον Αδάμ, κατηγορούν τις γυναίκες για οποιαδήποτε άσχημη συμπεριφορά διαπράττουν οι άνδρες. Οι γυναίκες συχνά διασύρονται και τιμωρούνται παραπάνω από τους άνδρες. Εκείνη δεν είναι ο Τζέφρι Επσταϊν». Ετσι ξεκίνησε την αγόρευσή της η συνήγορος υπεράσπισης της Μάξγουελ για να πείσει το ακροατήριο ότι η πελάτισσά της είναι το εξιλαστήριο θύμα που πληρώνει για τις αμαρτίες ενός άνδρα. Πρόκειται για μία από τις δύο μεγάλες δίκες που έγιναν ταυτόχρονα στην Αμερική θέτοντας το θέμα του φύλου και της δικαιοσύνης στο προσκήνιο με κοινή γραμμή υπεράσπισης. Δυο δυναμικές γυναίκες να ισχυρίζονται, προκειμένου να σωθούν, ότι ήταν αθύρματα των ανδρών. Από ψυχιατρικής απόψεως η Μάξγουελ ήταν πιόνι δύο ανδρών, πρώτα του πατέρα της και κατόπιν του Επσταϊν. Ο πρώτος τη χρησιμοποιούσε για να την επιδεικνύει και να μεσολαβεί και ο δεύτερος για να μεσολαβεί και να αποκρύπτει. Ταΐζοντάς τη και οι δύο με χρήματα.
Η όμορφη σαραντάρα κατήγορος με το ψευδώνυμο Τζέιν είναι ηθοποιός. «Είσαι ηθοποιός που πειστικά υποδύεσαι κάποιον άλλον για τα προς το ζην. Δανείζεσαι τις γραμμές που έχει γράψει ένας συγγραφέας. Είσαι ικανή να κλάψεις κατά βούληση». Η απόπειρα της συνηγόρου να καταστρέψει την αξιοπιστία της δεν είναι μια καινοτόμος τακτική, είναι όμως στρατηγική που προδίδει ένδεια επιχειρημάτων έως και ματαιότητα όταν καταφεύγεις σε αυτή στην εποχή του #MeToo. Η ιστορία της Τζέιν είναι παρεμφερής με των υπόλοιπων γυναικών. Ηταν δεκατεσσάρων ετών, ο πατέρας της είχε πεθάνει πρόσφατα, οι σχέσεις με τη μητέρα της ήταν αμφιλεγόμενες, τα οικονομικά τους ήταν άσχημα. Το ιδανικό θύμα. Εμενε κοντά. Τι σύμπτωση! Το ζευγάρι τής πρότεινε να τους επισκεφθεί. Τη Μάξγουελ την έβλεπε σαν μεγάλη αδελφή, τη συμβούλευε, την πήγαινε για ψώνια και στο σινεμά. Κατόπιν ξεκίνησε η κακοποίηση.
Η δίκη της Μάξγουελ τράβηξε την προσοχή επειδή οι βιασμοί λάμβαναν χώρα σε περιβάλλον πολυτελείας.
Η δίκη της Μάξγουελ τράβηξε την προσοχή επειδή οι βιασμοί λάμβαναν χώρα σε περιβάλλον πολυτελείας. Μέσα σε μεγαλοπρεπώς φωτισμένες κατοικίες, πάνω σε ιδιωτικά αεροσκάφη, σε πολυδάπανα πάρτι συντροφιά με προνομιούχους, επώνυμους και κραταιούς. Δεν είναι όμως μια ιστορία για τους πλούσιους και τους διάσημους. Πρόκειται για μια ιστορία μονοδιάστατων ανθρώπων εθισμένων στο σεξ, στα χρήματα και στην εξουσία. Είναι παραπάνω από αυτό, είναι μια ιστορία κατεστραμμένων ανθρώπων που τα παραπάνω ναρκωτικά δεν τους κάλυψαν και βρήκαν το χάι τους στην απόλυτη παρέκκλιση, θέτοντας τους εαυτούς τους εκτός πραγματικότητας. Πρωτίστως όμως είναι η ιστορία ευάλωτων κοριτσιών που βιάστηκαν. Και εκεί υπάρχει μόνο σκοτάδι, απελπισία και πόνος. Ο ψυχικός τόπος είναι απαράλλακτος. Ο ίδιος ζόφος, η ίδια θλίψη και απόγνωση διαμένουν και σε λιγότερο προνομιούχα μέρη: σε ασφυκτικά μικρά δωμάτια, σε φθηνά ξενοδοχεία και σε δημόσια κακοφωτισμένα πάρκα. Το όνειδος της πράξης παραμένει ατόφιο. Η Γκελέν Μάξγουελ δεν ανταποδίδει. Πληρώνει την ηθική της κατάπτωση. Εξοφλεί επειδή ξόδεψε τη μεγάλη γκάμα επιλογών που της πρόσφερε η ζωή στρέφοντας τις επιδιώξεις της στη νοσηρότητα. Ξεπέρασε το όριο και βρέθηκε εκτός ανθρώπινης φύσης. Μπορεί στη φυλακή να χρησιμοποιήσει τη γεμάτη χρήματα φωνή της για έναν ειλικρινή διάλογο με τον αξιολύπητο εαυτό της.
* Η κ. Ελεάννα Βλαστού είναι συγγραφέας και μένει στο Λονδίνο.