Μαρτυρία κοντινού μου προσώπου που εγκλωβίστηκε στην Αττική Οδό: «Ημουν επί δέκα ώρες εγκλωβισμένος στο αυτοκίνητό μου, στην Αττική Οδό, στο ύψος των κεντρικών γραφείων του Alpha, στην Κάντζα, με εκατοντάδες άλλα αυτοκίνητα γύρω μου. Στο διάστημα αυτό είδα πολλούς να εγκαταλείπουν μόνοι τους το αυτοκίνητό τους αγκαλιά με μωρά και μικρά παιδιά, να βηματίζουν με δυσκολία και να χάνονται μέσα στον κουρνιαχτό. Αυτό που δεν είδα ποτέ ήταν κάποιον υπεύθυνο από την Αττική Οδό ή κάποιον κρατικό υπάλληλο να περνάει ανάμεσά μας και να μας ρωτάει αν είμαστε καλά, να κάνουμε κουράγιο και ότι κάποια στιγμή θα διορθωθεί το πρόβλημα. Να περάσει κάποιος έστω για υποτυπώδη ψυχολογική υποστήριξη. Να μας δείξει κάποιος ότι δεν είμαστε ξεχασμένοι. Ξέρω, γινόταν χαμός παντού, αλλά εδώ μιλάμε για δέκα ολόκληρες ώρες – για άλλους ήταν ακόμα πιο πολύ.
Στο δεκάωρο που πέρασα μέσα στο αυτοκίνητο δεν είδα επίσης στρατιώτες με κουβέρτες και νερά. Προφανώς αυτό συνέβη σε άλλα σημεία εγκλωβισμένων. Οχι πάντως εκεί όπου βρέθηκα εγώ.
Ξέρω ότι στην Τσεχία, ανάμεσα στη Πράγα και στο Μπρνο, ένας φίλος πέρασε δύο (2!) ημέρες έτσι εγκλωβισμένος μέσα στο αυτοκίνητό του εξαιτίας χιονοθύελλας. Κι ωστόσο, σε αυτές τις δύο ημέρες η παροχή υλικής και ψυχολογικής βοήθειας ήταν συνεχής και ας μην μπορούσαν να τους απεγκλωβίσουν. Τους πήγαιναν κουβέρτες, τρόφιμα, νερά, φάρμακα ακόμη. Υπήρξε συνεχής αλυσίδα διανομής υλικών και βοήθειας. Θέλω να πω, έγιναν και εκεί λάθη και υπήρξαν αβλεψίες, όπως μου είπε ο Τσέχος φίλος, αλλά υπήρχε ένα κάπως αυτοματοποιημένο σύστημα που λειτούργησε σε ένα βαθμό. Στη δική μας περίπτωση, η γενική αίσθηση είναι ότι δεν υπήρξε κανένα σύστημα. Θα μου πεις, στην Τσεχία είναι μαθημένοι στα χιόνια. Να που και εκεί παρέμειναν ένα σαρανταοκτάωρο στα χιόνια. Και όμως, υπήρξε συνεχής παρουσία του κράτους έστω και για να δώσουν ένα κουράγιο.
Στο αεροδρόμιο μεταφερθήκαμε και ουσιαστικά εγκαταλειφθήκαμε εκεί. Προφανώς το σκεπτικό ήταν πως εκεί θα ήταν ζεστά και στο μεταξύ η κρίση ήταν σε εξέλιξη. Αλήθεια είναι αυτό. Ομως, εντάξει, πέρα από τη “χαρά του κορωνοϊού”, έτσι όπως μπλεχτήκαμε μπουλούκια (πολλοί χωρίς μάσκες μέσα στον χαμό) εγκλωβισμένοι της Αττικής Οδού με επιβάτες που δεν πέταξαν ποτέ, στο αεροδρόμιο ήταν εξαιρετικά δύσκολο να βρεις μαγαζί ανοιχτό για να πάρεις ένα νερό έστω. Ούτε εκεί υπήρξε κάποιος που να μας κατευθύνει κάπως.
Τα χαράματα, εξουθενωμένος πια, κατάφερα να βρω ένα ταξί με άλλους τρεις που πήγαιναν σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Ο ταξιτζής δέχτηκε να με πάρει αν του έδινα εκατό ευρώ. Εννοείται του τα έδωσα, νομίζω κάπως έτσι το έκαναν και οι άλλοι. Ευτυχώς φορούσαν όλοι μάσκες μέσα στο ταξί. Εφυγα απ’ το σπίτι μου –βλακωδώς εκ μέρους μου όντως– στις δέκα το πρωί και επέστρεψα στις έξι την επομένη».
