Ενα από τα συγκλονιστικότερα προνόμια που σου προσφέρει το πέρασμα του χρόνου είναι η δυνατότητα να δεις τα άλλοτε σύμβολα της πρωτοπορίας να φωλιάζουν σε κόγχες παλλαϊκού συναισθηματισμού. Η αλλαγή πλεύσης του Χίλτον σηματοδότησε μια τέτοια μαζική εξωτερίκευση αναμνήσεων. Ηταν απόρροια του πλήγματος που δέχθηκε η όποια «χρυσή εποχή» εννοούσε ο καθένας. Το Χίλτον μάς θύμισε πως είναι και αυτό κομμάτι μιας κοινής κουλτούρας. Φέρει κώδικες, ενσωματώνει βιώματα, συμβολίζει το μέλλον που έγινε αρχαιολογία.
Η Αθήνα, όπως κάθε μεγάλη πόλη, φέρει πλέον πάμπολλα απομεινάρια του μέλλοντος που έγινε παρελθόν. Η ορμή του μοντέρνου, αρχικά προπολεμικά, και με ολοένα και μεγαλύτερη ένταση μετά τον πόλεμο, απογειώθηκε στην περίπτωση της Αθήνας τη χρυσή περίοδο της οικονομικής αναγέννησης και κοινωνικής αναδιάρθρωσης, 1955-1965. Το Χίλτον συμπύκνωσε για πολλά χρόνια τη σωματοποιημένη εκδοχή της «επιθυμίας», της λαχτάρας για το νέο, την απελευθέρωση από μια στενή έννοια εντοπιότητας και την προσχώρηση σε έναν κόσμο ελευθερίας και κοσμοπολιτισμού. Αυτές ήταν οι εγγυήσεις του ’60 και του ’70. Διεθνώς. Αλλά η εποχή του «νέου» έχει περάσει προ πολλού στην Ιστορία. Οπως και η εποχή του Περικλή, όπως επιγραμματικά είχε γράψει, ήδη από το 1981, ο κορυφαίος αναλυτής των ρευμάτων της τέχνης Ρόμπερτ Χιούζ, σε ένα δοκίμιο με τίτλο «Αποχαιρετισμός στο μέλλον που υπήρξε» (είχε δημοσιευτεί στο περιοδικό Time).
Για την Αθήνα, η εκτίναξη σε ένα μέλλον σχεδόν ουτοπικής ευδαιμονίας είχε ήδη αρχίσει να παλιώνει πρόωρα λίγο πριν από την επιβολή της δικτατορίας και ξεφούσκωσε μετά το 1980. Αλλά το Χίλτον, φρέσκο και λαμπερό, ήταν η κορωνίδα στη μεταπολεμική ανακαίνιση της πόλης και ήταν ένα αδιαφιλονίκητο πειστήριο για την ένταξη της νέας Αθήνας στα διεθνή δίκτυα του τουρισμού, των αερομεταφορών, της κατανάλωσης, του ντιζάιν και της αποθέωσης του μέλλοντος όπως την εκθείαζε ο 20ός αιώνας.
Κατά μία έννοια, το Χίλτον έγινε συνώνυμο, ταυτίστηκε με εκείνη τη θρησκεία του μέλλοντος. Η κόπωση απέναντι σε εκείνο το μέλλον μιας διαρκούς νεότητας, η διάψευση της γραμμικής αξίας της προόδου, όλα όσα προσγείωσαν την παραδομένη στην κατανάλωση ανθρωπότητα μετά το 1980-85, οδήγησαν σε πρόωρη γήρανση την κουλτούρα του μοντερνισμού.
Το Χίλτον όπως το γνωρίσαμε, ιδίως έως το μιλένιουμ, εγκιβώτισε ωστόσο μια κοινή επιθυμία. Συμβόλισε μια ενηλικίωση.