Μερικές φορές η τοξικότητα της δημόσιας αντιπαράθεσης και το ατέλειωτο κουτσομπολιό της «πιάτσας» σε κάνουν να ξεχνάς γιατί μπορείς και πρέπει να είσαι αισιόδοξος. Μια ανάσα «φρέσκου αέρα» σε κάνει όμως να παίρνεις δύναμη. Λειτουργεί σαν αντίδοτο στον περιρρέοντα, πληθωρικό κυνισμό και την ορμή των δυνάμεων της αδράνειας που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα σε αυτόν τον τόπο.
Πριν από λίγες ημέρες είχα την τύχη να επισκεφθώ δύο σχολεία στη Χαλκίδα, το 9ο Δημοτικό και το 5ο Πρότυπο Γυμνάσιο. Στο Δημοτικό βρήκα μια ομάδα δασκάλων με απίστευτο κέφι για τη δουλειά τους, το οποίο το έχουν περάσει, και φαινόταν, στα παιδιά. Οι μαθητές ρωτούσαν με μεγάλο ενδιαφέρον, περιέργεια και συγκρότηση για πράγματα που τους ενδιέφεραν. Εβλεπες στην ατμόσφαιρα τι διαφορά μπορούν να κάνουν μερικοί αφοσιωμένοι εκπαιδευτικοί που έχουν ανοιχτό μυαλό και προσπαθούν κόντρα στα προβλήματα και στη μιζέρια. Είμαι σίγουρος ότι από αυτό το Δημοτικό θα βγουν παιδιά που θα είναι μορφωμένα και θα πάνε μακριά.
Πρέπει να στηρίξουμε όλοι μας, και χωρίς ξεπερασμένες και βλακώδεις ψευτοϊδεο- λογικές αγκυλώσεις, τη δημόσια εκπαίδευση.
Στην άλλη όχθη της Χαλκίδας ένα άλλο σχολείο έγινε βιαστικά Πρότυπο αλλά μοιάζει να έχει κερδίσει τον τίτλο στην πράξη. Αφορμή ήταν μια συνάντηση με έναν όμιλο μαθητών που οργάνωσε το «Junior Achievement», που έχει στόχο να εμπνεύσει τα παιδιά να δημιουργήσουν μια εικονική εταιρεία με την οποία θα διαγωνιστούν μαζί με άλλους μαθητές από όλο τον κόσμο. Με το ξεκίνημα της κουβέντας βρέθηκε η ιδέα για την εταιρεία που θα ήθελαν να στήσουν: να προωθούν προϊόντα από τις περιοχές του τόπου τους, της Εύβοιας, που υπέστησαν τεράστιες καταστροφές από τις πυρκαγιές.
Αυτά μέσα στην τάξη, στον όμιλο. Το 5ο Γυμνάσιο Χαλκίδας έχει όμως και αυτό μια «αύρα» καινοτομίας, από τους διαδραστικούς πίνακες και τα καινούργια κομπιούτερ (δωρεά της Επιτροπής για το ’21), το επιτραπέζιο που έχουν ετοιμάσει παιδιά για τη μεσαιωνική ιστορία της Χαλκίδας έως τα τραπέζια όπου παίζουν σκάκι στο διάλειμμα. Και εκεί ένας προφανώς εμπνευσμένος διευθυντής και αφοσιωμένοι καθηγητές κάνουν τη διαφορά. Τίποτα δεν έρχεται εύκολα ασφαλώς. Το κτίριο ήταν κρύο, οι περιορισμοί της γραφειοκρατίας στην αποδοχή δωρεών είναι ασύλληπτοι. Είναι όμως ένα σχολείο που καταλαβαίνεις ότι αν μείνει στην ίδια ρότα για αρκετά χρόνια θα βγάλει αστέρια.
Η πανδημία μάς έκανε όλους να καταλάβουμε τη σημασία της δημόσιας υγείας. Πρέπει όμως να στηρίξουμε όλοι μας, και χωρίς ξεπερασμένες και βλακώδεις ψευτοϊδεολογικές αγκυλώσεις, τη δημόσια εκπαίδευση. Και δεν εννοώ μόνο το κράτος που προσπαθεί, αλλά και τον ιδιωτικό τομέα, τα ιδρύματα, κάθε Ελληνα, εντός ή εκτός Ελλάδος, που νιώθει την ανάγκη της προσφοράς. Οι έχοντες έχουν και έχουμε την υποχρέωση να δώσουμε σε όλη τη νέα γενιά τις ευκαιρίες που της αξίζουν. Το χρωστάμε στα παιδιά αλλά και στην Ανθούλα, στον Γιάννη, στη Βάσω, στην Ιωάννα, στον Κώστα και σε όλους τους άλλους καθηγητές και δασκάλους που το παλεύουν με πείσμα και όρεξη.